Τσαντίλα εναντίον Τσαντίλας!

Ουροβόρος τσαντίλα (καμία σχέση με ουρολαγνεία, είναι η τσαντίλα που τρώει την ουρά της)

Σήμερα θα κράξω... ΕΜΕΝΑ!

Και φυσικά, μπορείτε να το κάνετε και εσείς στα σχόλια, είστε κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι.

Ίσως να φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράξενη η επιλογή της τσαντίλας μου, αλλά σας διαβεβαιώ, λατρεμένοι μου αναγνώστες, δεν είναι. Άλλωστε, μέσω της κριτικής γινόμαστε καλύτεροι, κι επειδή δεν μπήκε κανείς στον κόπο να με κράξει, είπα να το κάνω μόνος μου. Τελικά, με μοναδική πιθανή εξαίρεση το σεξ (αν και ως γνωστόν αν πετύχει η μαλακία τύφλα να 'χει το γαμήσι), όλα τα πράγματα είναι καλύτερα όταν τα κάνει κανείς μόνος του. Ίσως ακόμη τα... ομαδικά σπορ. Γι' αυτό σήμερα θα το παίξω (ε, όχι αυτό που νομίζετε) “μια ομάδα μόνος μου” και θα με κράξω ασύστολα.

Θα ξεκινήσω με το όνομα του blog: “Μια τσαντίλα την ημέρα”. Όνομα εξ αρχής άστοχο, καθώς ένα blog που δε γράφεται επί πληρωμή, σπανίως γράφεται κάθε μέρα. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων είναι ένας σεσημασμένος τεμπέλης και φυγόπονος “πασαλειμματίας” όπως εγώ. “Μια τσαντίλα όποτε δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω και έχω ήδη βγάλει βόλτα το σκύλο” θα έπρεπε να λέγεται το blog, αλλά τότε ο τίτλος δεν θα ήταν τόσο πιασάρικος και ίσως να μην είχα τους 7 αναγνώστες που με κόπο, παρακάλια, βρισιές, απειλές και κατάρες μάζεψα. Οπότε, μπορώ άνετα να μου χρεώσω και πονηρές προθέσεις. Να με χέσω, το λοιπόν.

Σειρά έχει, μετά το όνομα, το αντικείμενο (από το οποίο, βεβαίως και απορρέει το όνομα). Υπάρχουν blog(s) -δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν τις ξενόγλωσσες λέξεις στον πληθυντικό θα τις διατηρώ με το τελικό s- ενημερωτικά, διαφωτιστικά, φιλοσοφικά, γενικώς... εποικοδομητικά. Σελίδες στις οποίες αξιοπρεπείς άνθρωποι μοχθούν για να προσφέρουν στο κοινό ό,τι καλύτερο έχουν. Όταν έβρεχε κοινωνική προσφορά, όμως, εγώ ήμουν σε πυρηνικό καταφύγιο. Έτσι επέλεξα την εύκολη λύση, ένα σιχαμένο blog στο οποίο ξερνάω χολή, ένα πνευματικό πτυελοδοχείο στο οποίο αναπτύσσω ακραίες θέσεις χωρίς καμία έρευνα, χωρίς τεκμηρίωση και συχνά χωρίς κανένα δικαίωμα. Τέτοιο σίχαμα είμαι! Βγαίνουν τα σκατά στην επιφάνεια, σιγά-σιγά.

Μετά το αντικείμενο, το περιεχόμενο. Βαθιά ανάσα, αναγνώστες μου, γιατί ο βόθρος δεν έχει πάτο και εμείς πάμε για ρεκόρ κατάδυσης:

1. Χωρίς κανένα ενδοιασμό καταφέρομαι εναντίον ανθρώπων που δε με έχουν βλάψει, ασχέτως αν πρόκειται για γελοία υποκείμενα που δεν έχουν λόγο (ή δικαίωμα) ύπαρξης. Ένας τιμητής των πάντων, που δεν υπόκειται σε κανένα περιορισμό, του οποίου οι πνευματική κλανίλα βρίσκει τη διέξοδό της internetικά, αυτός είμαι εγώ.

2. Ο λόγος μου είναι αναίτια(;) χυδαίος και ενοχλητικά παραληρηματικός. Ως προς τη χυδαιότητα, δεν ντρέπομαι καθόλου να ομολογήσω ότι την επιστρατεύω σκόπιμα, ώστε γαργαλώντας το μαλακό υπογάστριο του αναγνώστη, να εκβιάσω το γέλιο του και την παραμονή του στο blog. Αυτό και μόνο δείχνει την εκτίμηση που τρέφω στους αναγνώστες μου, αλλά πρωτίστως... σε εμένα τον ίδιο. Πιθανώς θεωρώ ότι μόνο έτσι μπορώ να διατηρήσω ένα κοινό. Όσο για το παραλήρημα, αυτό οφείλεται στο ότι γράφω απλώς και μόνο για εκτόνωση, οπότε ο λόγος παρότι γραπτός, παίρνει μια ενοχλητική χροιά προφορικού λόγου, μια γραπτή λογοδιάρροια, που σε τίποτε δεν εξυπηρετεί παρά μόνο μπερδεύει τον αναγνώστη. Δε γαμιέμαι, λέω εγώ;

3. Η τεμπελιά που με διακρίνει έχει σαν αποτέλεσμα να μη μπαίνω καν στον κόπο να κάνω διορθώσεις στα κείμενα. Λάθη δακτυλογράφησης, λάθη που προκαλούνται όταν αλλάζω κομμάτι μιας παραγράφου χωρίς να μπω στον κόπο να δω αν “δένει” με το υπόλοιπο, όλα αυτά είναι τυπικά ενός τσαπατσούλη χαρακτήρα, που δείχνουν πόσο εκτιμώ κι ο ίδιος τα όσα γράφω.

4. Χρησιμοποιώ στερεότυπα. Πολλά στερεότυπα, τα οποία από τη μία κράζω, από την άλλη δε χάνω ευκαιρία να τα στριμώξω. Π.χ. είναι πολύ συχνές οι προσβλητικές μου αναφορές στους ομοφυλόφιλους. Χωρίς να είμαι ομοφοβικός, χωρίς να ενοχλούμαι από την ύπαρξή τους ή την παρουσία τους γύρω μου, ωστόσο τους χρησιμοποιώ σα στερεότυπο για να εκβιάσω γέλιο από τον αναγνώστη. Τέτοιος πούστης είμαι, δε λέγαμε; Αν οποιοσδήποτε άλλος τολμούσε να κάνει τέτοια ρατσιστικά σχόλια, θα τον έκανα με τα κρεμμυδάκια (είτε επρόκειτο για gay, είτε για μαύρους, είτε για οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων). Όταν όμως παίρνω το λόγο εγώ, οι ευαισθησίες μου πάνε στο διάολο (για αρμένικη βίζιτα)!

5. Τα θέματά μου είναι εύκολα. Πολύ εύκολα. Θέματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν μεταξύ γηπέδου και καφενείου. Κι όταν δεν είναι, φροντίζω να τα “χαμηλώσω”, να τα δω από τη γελοιωδέστερη δυνατή πλευρά τους, να τα εκχυδαΐσω, να τα μειώσω, να τα... απεξωραΐσω και να τα φέρω στα δικά μου μικροτσούτσουνα αναλυτικά μέτρα για να τα χλευάσω, να τα molestάρω, να τα διαστρεβλώσω με ένα τρόπο που κακώς θεωρώ χιουμοριστικό και να τα σερβίρω σε αναγνώστες των οποίων τη νοημοσύνη εμφανώς αδικώ (άλλωστε, τους περισσότερους τους ξέρω!). Εξαιρούνται της παρούσης κριτικής η ανάλυση που έκανα για το ΚΚΕ στο άρθρο μετά τις εκλογές, η οποία συνεχίζει να ισχύει σε κάποιο βαθμό ακόμη και μετά την αυτοκριτική του κόμματος, καθώς και τα όσα σέρνω τη μυθολογία Κθούλου, με τα οποία οποιοσδήποτε νοήμων λάτρης της λογοτεχνίας, οφείλει να συμφωνήσει. Α, και τα γλωσσικά ατοπήματα, παρά την αυστηρότητα και την προφανή έλλειψη επιστημονικής επάρκειας με την οποία γράφτηκαν.

6. Μέγεθος. Το έχω μεγάλο το... blog, κι αυτό δεν είναι προς τιμήν μου. Τα αυτοτελή κείμενα που δημοσιεύονται στο internet δεν πρέπει να ξεφεύγουν σε μήκος, αλλά μέσα στην παραζάλη της επηρμένης μου γραφής, μέσα στην αρρωστημένη ασφάλεια της εφηρμοσμένης καφρίλας, χάνω τη μπάλα, τα αυγά, τα καλάθια (τα “πασχάλια” ακόμη δεν έχω εξακριβώσει τι είναι) και ξεχνάω να σταματήσω.

7. Προσβάλλω συχνά τους αναγνώστες. Δεν ξέρω αν το θεωρώ χαριτωμένο εκείνη την ώρα, αλλά σε τελική ανάλυση είναι βλακώδες. Αν κάποιος άνθρωπος μπει στον κόπο να διαβάσει ένα πόνημά μου, αν μη τι άλλο οφείλω να του είμαι ευγνώμων, όχι να τον κράζω.

8. Έπαρση. Ένα από τα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του blogging. Κι εγώ την έχω αρπάξει κατακούτελα. Με διαβάζουν 7 άνθρωποι (άντε, το ελληνικό πορνό έχει σχεδόν 400 ξεχωριστούς αναγνώστες, αλλά είναι η εξαίρεση) και γράφω λες και είμαι ο Che Guevara του Internet.

Κάπου εδώ θα σταματήσω να με κράζω (τουλάχιστον για την ώρα) και θα αποσυρθώ από τη σκηνή υποκλινόμενος. Ο λόγος τώρα σε εσάς, αναγνώστες μου, να με κράξετε όσο θέλετε στα σχόλιά σας. Δε θα επέμβω, δε θα λογοκρίνω και ίσως... συμμορφωθώ.

Ραντεβού στην επόμενη τσαντίλα, όπου θα ξαναβρώ δυναμικά το χαμερπέστερο εαυτό μου, το χθαμαλότερο χιούμορ μου, και τα πιο χθόνια χολικά μου αποθέματα. Χχχχχ... φτου!

Κρίση, με πιάνει κρίση!

Αρχής γενομένης από το κράξιμο που έριξα στην P&G και την εμετική της διαφήμιση, είπα να επανέλθω και να κράξω κι άλλες εταιρίες, καλώντας το κοινό μου (εσάς τους 8) να ξεκινήσει εμπάργκο! Τώρα αν μου χώσουν τίποτις φραγκάκια για να το βουλώσω, θα σας ενημερώσω άμεσα για την αλλαγή ρότας. Γιατί μπορεί να είμαι αδέκαστος (τύφλα να έχει ο Μπάρας), αλλά έχω γυναίκα και σχεδόν δύο παιδιά να θρέψω.

Πάμε λοιπόν, να τα χώσουμε μαζί (εγώ γράφω, εσείς κουράζετε τα μάτια σας) στα πιο hot nots της σεζόν που ξεκινάει:

1. P&G. Ναι, τα είπα προσφάτως, δεν επαναλαμβάνομαι... πολύ. Να βυθιστεί αύτανδρη η κάθε κωλοπολυεθνική που μου πουλάει κλασομπανιέρες διαφημίσεις για να με πιάσει στο συναισθηματικό μου. Να θυμίσει κάποιος στην περί ης ο λόγος κωλοπολυεθνική ότι υπάρχουν κι άλλα παιδάκια, εκτός από τους αναβολιασμένους που κλάνουν και ζέχνει το στάδιο τεστοστερόνη, κάτι παιδάκια που όχι συμπλήρωμα διατροφής δεν έχουν, αλλά ούτε καν τροφή. Next time, I'll teach Procter how to Gamble...

2. Haagen Dazs. Πέραν του ότι δεν είναι όνομα αυτό για μαγαζί, καθώς θυμίζει διαταγή εκτέλεσης (χάαααααγκεν -οπλίζουμε, σημαδεύουμε και περιμένουμε, ντας! -στο ψαχνό), είναι αρχικαρακλεφταράδες! Τις προάλλες πήρα έναν εσπρέσο εκεί και τον χρέωσαν 3.3€. Ναι, τρία ευρώπουλα και τριάντα λεπτά. Μιλάμε για ακριβώς χιλιάρικο σε δραχμές. Όλα αυτά για μια ροχάλα στο βάθος του φλυτζανιού. Έχουμε κρίση, ρεεεεεε! Πίνεις ένα μίλκο, ρουφάς αέρα από τη μύτη με ύφος "μισώ τον κόσμο", κάνεις το εμετικό "χρρρρρ" που προηγείται της ροχάλας και αφήνεις ένα λεκέ στο εσπρεσοφλύτζανο. Ε, φίλε, η ποσότητα που άφησες ήταν μεγαλύτερη από το εσπρεσάκι που μου σέρβιρε το Haagen Dazs για τρία ευρώπουλα και τριάντα λεπτά. Και μια που είπα Milko, θάνατος και στο Milko για την διαφήμιση με τη φουρνάρισσα. 

3. Milko. Επειδή ο μαλάκας ο κειμενογράφος που σκέφτηκε το σενάριο της κωλοδιαφήμισης δεν έχει δει τη φουρνάρισσα στη γειτονιά μου, κομμένα και τα μίλκο. Έτσι κι αλλιώς όλα τα σοκολατούχα είναι ληγμένα γάλατα με κακάο.

4. The Mall, Golden Hall και ό,τι άλλο κυκλοφορεί σε "γκλαμουράτο" giga-shopping-center. Για πολλούς λόγους: Δε φτάνει που τους κάνεις τη χάρη να σύρεις τα πόδια σου (δηλαδή το αμάξι σου) μέχρι τους πρόποδές τους για να αφήσεις τον οβολό σου στο Μολώχ του shopping, πρέπει να τους πληρώσεις και το parking! OK, κι εγώ στους πελάτες που έρχονται από το γραφείο μου θα χρεώνω το πάρκινγκ (στο δρόμο) και τον καφέ. Μόλις ξεπεράσεις την ανατριχίλα που σου δημιουργεί το γεγονός ότι αυτά τα κωλομάγαζα έχουν την απαίτηση να πληρώσεις για να έχεις το χρόνο να σουλατσάρεις, μπαίνεις και πέφτεις πάνω σε όλη την ξενερωεφηβίλα που σουλατσάρει ανέμελη κάνοντας την επανάστασή της μπροστά στο μαγαζί με τα Nautica, προσπαθείς να αποφύγεις καυλόγριες που έχουν υποστεί κακοήθες σολάριουμ και επιθετικές ανταύγειες και ξεσπαθώνουν με την πιστωτική του ματσωμένου συζύγου, κάνεις σλάλομ ανάμεσα σε αργόσχολους, ψάχνεις απεγνωσμένα τις κυλιόμενες (ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το χώρο και ειδικά τις σκάλες πρέπει να εκτελεστεί παραδειγματικά) και στο τέλος σε πιάνει απλά πονοκέφαλος. Και επειδή είναι ο θάνατος του μικρού μαγαζιού της γειτονιάς (που σε κλέβει με πολύ πιο προσωπικό στυλ), εμπάργκο και θάνατος στα γκόλντεν, χόλντεν, μόλντεν. Α, και έξτρα θάνατος στο Attica, γιατί μια φορά που μπήκα, το μόνο ρούχο που μου άρεσε κόστιζε λίγο παραπάνω από το μισθό μου (και δεν έπαιρνα και λίγα τότε...). Και σα μορφή υστερόγραφου, θάνατος στα Notos Galleries γιατί δεν έχουν κάνει μια καμπάνια της προκοπής, λες και απευθύνονται σε ηλίθιους (που μάλλον αυτό συμβαίνει).

5. Q. Ναι, η φανταστική αυτή ανθυποεταιρία κινητής τηλεφωνίας. Δε με νοιάζει αν δίνει οχτώ πολλακισμύρια δωρεάν SMS με ένα ευρώ, χέστηκα αν με κάθε ανανέωση των 5 ευρώ δίνει οχτώ κυβικά στρέμματα χρόνο ομιλίας και μια κλανιέρα δώρο. Κάθε φορά που βλέπω τα κιουδάκια να πετάνε τη μια σεφερλιά μετά την άλλη στην τηλεόραση, προσβάλλοντας το γούστο και τη νοημοσύνη (όχι εμού που είμαι και λίγο μαλακοεστέτ και βαρεμένος και "κάπως") του μέσου γίββωνα που χαλαράζει μπροστά στο χαζοκούτι, ξέρω ότι με περιμένει πολύ σφουγγάρισμα. Όταν ξεκίνησε, ήταν μια χαρά ιδέα. Επειδή όμως σε λίγο κλείνει δεκαετία, μήπως θα έπρεπε κανείς να τους πει ότι ΦΤΑΝΕΙ; ΕΛΕΟΣ; Αν συνεχίσουν άλλη μια σεζόν να μας σερβίρουν για διαφήμιση ό,τι ανέκδοτο βρει ο κειμενογράφος της cream στο internet, θα κάνω αίτηση να αφαιρεθεί το γράμμα "Q" από το λατινικό αλφάβητο και να αντικατασταθεί με μία χαίνουσα βωλοτρυπίδα (το β με κ).

6. Vodafone. Μια που πιάσαμε τις κινητές, εμπάργκο στη Vodafone με την ηλίθια καμπάνια "προχώρα μαλάκα" κι εμείς είμαστε εδώ να σου στηρίζουμε τ' αρχίδια όσο την παίζεις. Εμπάργκο και για την τραγική διαφήμιση με το γκουρού. Τουλάχιστον μια εποχή η Vodafone... μιλούσαμε και μας άκουγε (με τις υποκλοπές), ενεπλάκη σε σκάνδαλα, "αυτοκτονήσανε" και ένα φουκαρά που κάτι ήξερε... σε έπειθε ότι το είχε σαν εταιρία. Τώρα πια...

7. Ένα μικρό Χ στη Wind, γιατί σακάτεψε μια πολύ καλή καμπάνια με το ρατσιστικό σποτάκι με τον "Πίου". Ναι, Χ, γιατί μας θύμισε ποιοι είμαστε: Είμαστε οι ελληναράδες που εκμεταλλευόμαστε τον αράπη για φραγκοδίφραγκα. Όταν μας θυμίσει η Wind και κάποια καλή μας πλευρά, ίσως της αφαιρέσω το Χ.

8. Ένα τεράστιο Χ στην Cosmote γιατί από τότε που άρχισε η κρίση μας πλάκωσε με διαφημίσεις εκατομμυρίων. Είναι αν μη τι άλλο πρόκληση να γυρνάς ταινίες του εκατομμύριου ενώ κι ο θεός πεινάει.

9. Εμπάργκο σε όλες τις γερμανικές εταιρίες (και ειδικά τη WV). Τουλάχιστον μέχρι τα γερμανά να αντικαταστήσουν αυτή τη χαμηλοκώλα τη Μέρκελ με κάτι πιο ανθρώπινο.

10. Apple. Σκασμός. Είπα Apple και έτσι γουστάρω. Ούτε το ακαταλόγιστο έχει η Apple, ούτε το αλάθητο, ούτε κάτι παραπάνω από καλό design και εξωφρενικές τιμές. Όταν επιτρέψει στο χρήστη να κάνει drag'n'drop (ή έστω... copy-paste) στα iphone, ipad κ.λπ. το συζητάμε. Όταν ρίξει τις τιμές της σε λογικά επίπεδα, το ξανασυζητάμε. Όταν αρχίσει να χρησιμοποιεί το ίδιο USB που χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι... ε, για μια στιγμή, USB σημαίνει Universal Serial Bus και η απόληξη που χρησιμοποιεί η Apple, μόνο Universal δεν είναι. Να πάει να γαμηθεί και να της κάτσει και το μήλο στο λαιμό.

11. Coca-cola. Την ιστορία με τις παρτίδες που αποσύρθηκαν τη μάθατε; Για ψάξτε το λίγο, γιατί εγώ βαριέμαι...

12. Υφαντής. Δε φτάνει που από τότε που ανακάλυψαν το gummy bear μας έχουν κάνει τ' αρχίδια πλανήτες, ήρθε και το "ολυμπιακό" σποτάκι για μαζικές επιληψίες. "Έχω μέσα μου ψυχή, έχω μέσα μου ελλάδα". Όχι ρε χαμένε, μέσα σου έχεις ένα 20-30% ξύγκι που μου φράζει τις αρτηρίες και με στέλνει στον τάφο.

13. Siemens. Γιατί ακόμη και μετά από όλα όσα βγήκαν στο φως δεν άλλαξε τίποτε, εκτός από το logo της στο Internet, που κάποιος το έκανε Μιζενς. Να βάλω τη γαργαλιέρα στο φουλ μπας και δούμε αντίδραση;

Τέλος για την ώρα. Αν θυμηθώ κάτι θα επανέλθω...

Λονδίνο, ντόπα και φιλόπτωχο (Ολυμπιακοί αγώνες)

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα, σου τράβηξαν το σώβρακο μέχρι το κεφάλι! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Δε γουστάρω τους Ολυμπιακούς αγώνες. Δε γουστάρω καν τους αγώνες στίβου. Όχι ότι είμαι πολύ fan των υπολοίπων σπορ όπως τα κατήντησε ο τηλεοπτικός παράγων, αλλά ειδικά με το στίβο χύνω χολή από τα μάτια. κι επειδή το γαρ πολύ της σύφιλης γεννά παραφροσύνη (αλήθεια είναι!), να τα βγάλω από μέσα μου να τα φορτωθείτε ΕΣΕΙΣ!

Κατ' αρχάς, αν έπρεπε σώνει και καλά να λέγονται Ολυμπιακοί, θα έπρεπε να διεξάγονται στην Ολυμπία. Άντε και στο Παλέ Ντε Σπορ και το Καραϊσκάκη. Μέχρις εκεί. Ούτε ρούπι παραπέρα. Αν θέλανε αγώνες παγκοσμίου βεληνεκούς, να τους ονομάζανε αλλιώς. Πώς; Στ' αρχίδια μου, ας βρίσκανε ένα όνομα.

Ντέφτερον: Αν θέλανε σώνει και καλά να αναβιώσουν το πνεύμα των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων, καλό θα ήταν να αντιγράψουν και το άλλο κολπάκι: Την ολυμπιακή εκεχειρία. Βέβαια, αυτομάτως οι Αμερικάνοι θα αποκλειόσαντε (sic) διά παντός, καθώς την τελευταία χρονιά που δεν παίξανε πόλεμο εγώ δεν είχα γεννηθεί... Κι αν τα αμερικανά θέλουν σώνει και καλά να κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο, δε λέω, είναι σοβαρή ασχολία, καλά θα κάνουν να απέχουν από τα τσίρκα.

Άρχισα να βαριέμαι, γι' αυτό θα αρχίσω τις βολές κατά ριπάς:

Τελετές έναρξης: Είναι το αθλητικό αντίστοιχο των Σβαρόφσκι: Γυαλιστερές, χωρίς ουσία, πανάκριβες γι' αυτό που προσφέρουν και παντελώς άχρηστες. Στην καλύτερη περίπτωση είναι κιτς, στη χειρότερη είναι κιτς και χρεωκοπία μαζί.

Τελετές λήξης: Αν βρείτε έστω κι έναν που να τις παρακολουθεί (χωρίς να εμπλέκεται), σίγουρα χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης και καλό είναι να μην τον αφήνετε πολύ μόνο του, ειδικά αν υπάρχουν κοντά αιχμηρά αντικείμενα.

Λαμπαδηδρομία: Ε; Αυτό πάλι, να κάνουν σκυταλοδρομία μια λαμπάδα και από πίσω να τρέχουν οι χορηγοί ποιος θα φανεί περισσότερο είναι το πιο ηλίθιο και επιτυχημένο (ταυτόχρονα) κόλπο στην ιστορία του παγκόσμιου marketing.

Τελετή αφής: Αν μου πούνε που βρίσκουνε παρθένες για την αφή της φλόγας, θα πάω να ψωνίσω κι εγώ. Αν και ψυλλιάζομαι ότι όλες αυτές με τα λευκά συνολάκια είναι κάτι σκυλοπηδηγμένες ηθοποιίσκες που συνήθως δουλεύουνε σερβιτόρες για να τα φέρουνε βόλτα. Τέλος πάντων, Ολυμπιακοί αγώνες και σατανισμός έχουν το ίδιο πρόβλημα: Έλλειψη παρθένων.

Χορηγοί: Ναι, το καταλαβαίνω, τα σκάτε χοντρά, αλλά είπαμε να δούμε και λίγο μπάλα (που λέει ο λόγος). Στα παπάρια μας αν το παιδοβούβαλο με το ακόντιο το χορηγεί ο τάδε και τον επιληπτικό που δέρνει, ο δείνα.

Ειδική μνεία P&G: Το γαμημένο γλυκανάλατο video της P&G που έπαιζε 48.000 φορές τη μέρα κατά τη διάρκεια των αγώνων, με τα μυξιάρικα στις θέσεις των αθλητών, γιατί λέει οι μαμάδες τους τους βλέπουν πάντα σαν παιδιά με έκανε να θέλω να βανδαλίσω τον τηλεοπτικό μου δέκτη. Αν είχε κότσια η P&G να έδειχνε τα παιδάκια να αντιγράφουν τις παρτούζες των αθλητών που έλαβαν χώρα σε Αθήνα και Πεκίνο (καταναλώνωντας χιλιάδες προφυλακτικά σε λίγες μέρες). Τότε, μάλιστα, θα τση έκανα διαφήμιση από εδώ, από ηυτούνο (sic) το blog. Αλλά τώρα, να πάει να γαμηθεί, θα της κάνω εμπάργκο. Δεν ξαναψωνίζω προϊόν P&G, διαμαρτυρόμενος. Δηλαδή στα special olympics, θα δείχνει τους καθυστερημένους να τρέχουν με την όπισθεν και θα λέει ότι οι μανάδες τους τους βλέπουν πάντα έξυπνους; Να πας να γαμηθείς P&G με τις κωλογλυκανάλτες διαφημίσεις σου: Οι Ολυμπιακοί είναι ντόπα χάπι, ντόπα ένεση και ντόπα κλύσμα, αναβολιασμένοι, τεστοστεναρισμένες, λεφτά, λεφτά, πολλά λεφτά και όλοι το ξέρουμε πλέον!

Αθάνατοι: Να ψοφήσουνε! Το κάθε σάψαλο και βύσμα που το πηγαινοφέρνουνε και τρωγοπίνει τσάμπα και τσιμπάει και δωράκια για να ψηφίσει υπέρ της μιας ή της άλλης χώρας που θέλει να χρεωκοπήσει υπό το οικονομικό βάρος των αγώνων... Άει σιχτίρ!

Ντόπινγκ: Βασικά δε με ενοχλεί το ντόπινγκ -είναι κι αυτό μια μορφή τέχνης- αλλά όλη η υποκρισία γύρω από το θέμα. Ναι ρε, όλοι ντοπάρονται. Με μέλι και καρύδια δεν τρέχεις τα 100 μέτρα σε 9 δευρόλεπτα και κάτι ψιλά, ούτε πηδάς 12 μέτρα στο μήκος. Από τη στιγμή που μπήκε η τηλεόραση στο παιχνίδι και το μόνο ενδιαφέρον είναι πότε θα σπάσει κάθε ρεκόρ για να το απολαύσει ο μέσος κρετινιασμένος πίνοντας τη μπίρα του και ανεβάζοντας την τηλεθέαση για να πουληθούν περισσότερες διαφημίσεις, καλά κάνουν και ντοπάρονται! Να καταργηθεί κάθε έλεγχος και τα αναβολικά να δίνονται ελεύθερα. Κι ας ψοφάνε οι αθλητές σαν τις μυΐγες (θυμάστε, έτσι τις γράφω εγώ). Θέλεις μετάλλιο ψυχή μου; Σε πειράζει να πεθάνεις στα 35 σου χωρίς συκώτι ή από καρδιακή ανεπάρκεια; Τσου; Ε, όρμα! Στην τελική ανάλυση, ίσως είναι και ένας τρόπος να δοθεί ώθηση στις φαρμακοβιομηχανίες να φτιάξουν φάρμακα που θα μας κάνουν να γαμάμε και να δέρνουμε με λιγότερες παρενέργειες. Και ναι, λυπάμαι που σας χέζω το μύθο, αλλά ντοπαρισμένα ήταν όλα τα ιερά τέρατα του στίβου. Ναι, και ο Καρλ Λιούις κι ας πιάσανε μόνο τον Μπεν Τζόνσον γιατί γυάλιζε το μάτι του. Ο Κεντέρης από την άλλη, ενδέχεται απλώς να έσπασε τα χρονόμετρα επειδή είδε να τον κυνηγάνε 7 μαύροι με άγριες διαθέσεις (και εφαρμοστά σώβρακα).

Όλα τα γελοία αθλήματα: Και είναι και πολλά! Μαλάκα μου, κάνανε ολυμπιακό άθλημα το μπάντμιντον (κι εμείς το κάναμε θέατρο), που είναι σαν τένις για ανεγκέφαλους με αργά αντανακλαστικά. Σε λίγο θα κάνουνε ολυμπιακό άθλημα την πτώση με βαρέλι (με άχυρο και άνευ) σε καταρράκτη, τις κουμπάρες, το κρυφτοκυνηγητό και το να κρατάς την αναπνοή σου μέσα σε βαρέλι με μουστάρδα. Νομίζετε ότι κάνω πλάκα; Δείτε τι άθλημα είναι το κέρλινγκ και αποφανθείτε (κάτι μάλακες πάνω στον πάγο σκουπίζουνε με σκούπες μπροστά από μια πέτρα που πετάει ένας μπρούχαυλος, ναι, δεν κάνω πλάκα). Ή πείτε μου αν δικαιούται να είναι ολυμπιακό αγώνισμα το κρίκετ, που είναι σαν μπέιζμπολ για αθλητές με κατεστραμμένα γόνατα και ψυχαναγκαστικές εμμονές.

Ιππασία: Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν παίζουν κλασσικοί ιππικοί αγώνες στα ολυμπιακά αθλήματα, ξέρετε, εκεί που αναβολιασμένα μέχρι θανάτου άλογα φρουμάζουνε κάτω από το καμουτσίκι ενός κομπλεξικού μπασμένου και τα στοιχήματα πέφτουνε βροχή, προικώα πωλούνται κοψοχρονιά, καταθέσεις σφάζονται, χρυσαφικά ενέχυρο και πολύ κλάμμα από τους αλογομούρηδες γιατί το "Έλα αγόρι μου" έχασε για ένα μήκος από το "Φάε τη σκόνη μου". Αυτό που έχω δει, είναι κάτι ψιλοκλιμακτηριασμένοι και κάτι αγάμητες με γαλλική πλεξούδα να ταλαιπωρούν τα άλογα για να περάσουν πάνω από κάτι αχαρακτήριστα εμπόδια και ω... τέσσερις βαθμοί ποινής γιατί ο Ντέρτι(α Πολλά Έχω) Ντάνσερ έριξε το εμπόδιο. Αθλητισμός με κουστούμι και καπέλο που παραπέμπει ευθέως σε κράνος άγγλου μπάτσου ΔΕ ΝΟΓΑΤΑΙ (sic).

Πάλη: Σε αντίθεση με όλους τους άλλους αθλητές που έχουν κάνει επάγγελμά τους το να δέρνονται, οι παλαιστές είναι οι μόνοι του ντύνονται σαν τραβέλια σε παραλία. Το δε θέαμα ενός τραβεστί μογγόλου πεσμένου στα τέσσσερα να στήνει κώλο για να τον φέρει τούμπα ένας άλλος τραβελομόγγολος πάντα μου έφερνε γέλιο. Τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τζούντο έρχονται με τις πιτζάμες τους και αφήνουν τα πισοκωλητά για τις ώρες χαλάρωσης.

Βάδην: Μιλάμε ίσως για το πιο γελοίο άθλημα. Ο τρόπος που περπατάνε, θυμίζει σκύλο που έχε χέσει και φεύγει τινάζοντας την ουρά του για να ξεκολλήσει η ευκοίλα... σε slow motion.

Στιπλ: Είναι οι μαλακία με τη λιμνούλα που συνήθως το κερδίζει ένας μαύρος. Ένας αδύνατος μαύρος από κάποια χώρα με ΑΕΠ περίπτερου, γιατί οι αναβολιασμένοι μαύροι με τα μούσκουλα είναι συνήθως αμερικάνοι και κερδίζουν τα 100.

Κινέζοι: Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί είναι μοτεράκια. Τους βλέπεις μόνο στα αθλήματα που θα κερδίσουν σίγουρα και ξέρεις ότι από πίσω βρίσκεται ένας ολόκληρος μηχανισμός παραγωγής δυστυχίας και ρεκόρ.  Βλέπεις κάτι ανέκφραστα πρόσωπα παιδιών που έχουν φάει το ξύλο (και ενδεχομένως τον πούτσο) της ζωής τους για να κάνουν δεκαοχτώ κωλοτούμπες πριν πέσουν στο νερό σηκώνοντας 5-6 σταγόνες το πολύ, ή κάτι πλακόβυζα αγάμητα να κολυμπάνε λες κι έχουν εξωλέμβια με 250άρα μηχανή επειδή στην προπόνηση τους αμολάγανε από πίσω ένα καρχαρία (τσεκάρω πάντα τα πόδια τους να δω αν λείπουν δάχτυλα). Και μου τη σπάει ο τρόπος που χαμογελάνε: Νομίζω ότι σφίγγονται για να μην κλάσουν.

Ισινγμπάγεβα: Το έργο "Μπούμπκα" το έχω δει. Να το βλέπω σε ριμέικ με βυζιά, δε με φτιάχνει.

Τα στάνταρ: Οι ρωσίδες θα κερδίσουν τη ρυθμική, ακόμα κι αν είναι σάπιες. Η dream team (όταν κατεβάζουν τους καλούς), που με 12 αναβολιασμένους και βάσει συμφωνίας ανεξέλεγκτους από απόψεως ντόπας θα πάρει το χρυσό αφήνοντας στο δρόμο της ξεσκισμένες κωλοτρυπίδες. Οι κινέζοι θα κερδίσουν τις καταδύσεις. Ο έλληνας εκφωνητής θα βραχνιάσει επειδή κάποιοι συμπατριώτες μας ήρθαν τέταρτοι στην... κατάκοπο άνευ πηδαλιούχου. Οι έλληνες ολυμπιονίκες που αναφέρονται στην ελληνική ψυχή (συχνά μέσω του διερμηνέα τους) και άλλες τέτοιες πίπες που τα ακούνε οι φασίστες και νομίζουν ότι πήρανε την Πόλη.

Το ψέμμα του Ντεκουμπερτέν: Αξία έχει η συμμετοχή.Ναι ρε μουρόχαυλε, εξήγησέ το αυτό στους χορηγούς όμως! Και να τα χέσω κάτι γλυκανάλατα που τελειώνει ο μαραθώνιος και αδειάζει το στάδιο και τότε μπαίνει ένας ξεχασμένος μαραθωνοδρόμος (3 ώρες μετά) που φτάνει στον τερματισμό και τον αποθεώνουν οι καθαρίστριες. Όποιος θέλει να κάνει την απόσταση σε 6 ώρες, να την κάνει με το σουβλάκι στο χέρι ερχόμενος από Μαραθώνα ή και Νέα Μάκρη.

Η στρεβλή εικόνα για τους αρχαίους Ολυμπιακούς: Που δεν είχαν τίποτε το αγνό! Ντόπες, δωροδοκίες, δολιοφθορές, χορηγίες, όλα τα είχανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Μου λείπουν: Οι ανατολικογερμανίδες του κάποτε, με τη βαριά ψωλή και τα ασήκωτα αρχίδια ανάμεσα στα πόδια. Οι μαύροι δρομείς με το flat-top κούρεμα που φοράγανε κανονικά σορτσάκια και δεν ήσουν υποχρεωμένος να βλέπεις την ψωλή τους να εκτελεί παλλινδρομικές κινήσεις καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των ατέλειωτων 10 δευτερολέπτων στα 100 μέτρα.Ο Τζόνσον που έτρεχε σαν πάπια. Η μοναδική μασκότ της προκοπής, ο Μίσα στη Μόσχα. Ο Λουγκ(ρ)άνης, γιατί μετά ήρθαν οι Κινέζοι!

Δε μου λείπουν: Η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Το "εφκαριστώ ατίνα, εφκαριστώ ελλάδα". Ο Σάμαρανγκ, γιατί επρόκειτο για μεγάλο καθίκι, διεφθαρμένο του κερατά, φρανκικό και σιχαμένη σκατόφατσα.

Θα ήθελα: 

1. Να ξαναμπεί στο Ολυμπιακό πρόγραμμα το αρχαίο Παγκράτιο. Μιλάμε για ασύλληπτο βρωμόξυλο που κάνει το Kick-Boxing να μοιάζει με γκέι που ανταλάσσουν φιλοφρονήσεις.

2. Όσοι πήρανε βαθμό στο στρατό επειδή ήρθανε 8οι στην τοξοβολία να πάνε στα σύνορα.

3. Να ξεχάσω το χαμόγελο της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Με στοιχειώνει...

Καληνύχτα Λονδίνο, δεν ξέρω αν άστεγοί σου θεώρησαν τους Ολυμπιακούς... Big issue!