Eurovision - Και τέρμα η δυσκοιλιότητα

Καλημέρα, ελπίζω να είχατε ένα τρισάθλιο σαββατοκύριακο ώστε να πέσετε με τα μούτρα στον ξιπασμένο (;;;) χυλό που σας σερβίρω εν είδει χιουμοριστικής αναλύσεως. Πάμε λοιπόν να κράξουμε την €βύζιον (είδατε, μέχρι και πάμφθηνα τραγικά λογοπαίγνια επιπέδου Θοδωρή Τσεκούρα σας σερβίρω).

Τι είναι η Eurovision; Η... "ευρωθέαση" ή "ευρωόραση"; Ένας... διαγωνισμός τραγουδιού. Γιατι όχι Eurosong ή Euroaudio δεν ξέρω, αλλά οι τύποι που την "εφηύραν" σίγουρα ξέρουν καλύτερα. Ή ίσως όχι. Δεν έχει σημασία.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συμμετέχει μια χώρα στο διαγωνισμό;

α) Να είναι στην Ευρώπη (με την ευρεία έννοια)

β) Να έχει λαρύγγια (όχι για κόψιμο)

γ) Να μισεί τη μουσική

δ) Να επιδείξει μια συγκινητική προσπάθεια βεβιασμένης δημιουργικότητας σε συνδυασμό με απουσία φαντασίας

Τα αποτελέσματα:

Κάθε χρονιά, κραγμένες αδερφάρες, γλυκανάλατοι Ken και ψηλοκάβαλα τουμπανοξέκωλα μας κάνουν τ' αρχίδια πουρέ με τις ίδιες παραλλαγές του θέματος "μπαλάντα" (ύπνοοοοος), "ποπ χαζομαρούλα" (τα νεύρα μου τσατάλιααααα) και "κοιτάξτε τα μπούτια μου μην ακούτε τη φωνή μου".

Οι λιγοστές φωτεινές εξαιρέσεις είτε επιβραβεύονται κερδίζοντας με διαφορά στήθους Ντόλι Πάρτον, είτε πέφτουν άδοξα στο βωμό των εθνικιστικών σκοπιμοτήτων.

Μισό λεπτό γιατί κάτι ακούω από τη γαλαρία... τι; Α, αν θεωρώ ότι τόσα χρόνια ακούγονται μόνο σκουπίδια στη Eurovision; Όχι, γιατί τα σκουπίδια καίγονται στις χωματερές ενώ τα τραγούδια της Eurorovision μας καίνε τον εγκέφαλο, καίνε τα αποθεματικά των διοργανωτριών χωρών και να σε κάψω Μπόκοτα να σ' αλείψω λάδι (για τη Dafni θα μιλήσω παρακάτου, μπρρρ τς!).

Θα σας κάνω την εξής πολύ απλή ερώτηση, για να καταλάβετε πόσο σκουπίδι είναι ο θεσμός:

Τα 300 περίπου χρόνια (τόσα μου φαίνονται) που μεταδίδεται ζωντανά η πανευρωπαϊκή αυτή φιέστα, έχουν ακουστεί εκατοντάδες, μπα, κάντε το χιλιάδες τραγούδια, τα οποία (θεωρητικά) ηταν και τα καλύτερα των εκπροσωπουμένων χωρών, η αφρόκρεμα, κρημ οφ δε κροπ, ανφάν γκατέ και πολύ πλονζόν. Από αυτά τα -άξια να εκπροσωπήσουν ολόκληρες χώρες- μουσικά τερατουργήματα, πόσα σας έχουν μείνει στη μνήμη; Σαν στίχος και σαν ρυθμός. Έστω και σαν τίτλος. Εκτός από το "Σωκράτη εσύ Super-Puma" και το "μάθημα σολφέζ" (εννοείται); Για σκεφτείτε...

Και τώρα που σκεφτήκατε και δε βρήκατε ούτε ένα (ΟΚ, η Σούλα από το Παγκράτι μόλις τηλεφώνησε και είπε ότι θυμάται τουλάχιστον 6, αλλά είμαι σίγουρος ότι προηγήθηκε ένα γρήγορο googling), καταλάβατε ότι έχω και πάλι δίκιο και δικαίως θέλω να γίνω άρχοντας του σύμπαντος (με Lego όμως γιατί τα Playmobil είναι λίγο ανοργασμικά).

Κατά συνέπεια, η Eurovision είναι μια τεραστίων διαστάσεων και υψηλού κόστους, γκλαμούρ χωματερή μουσικής.

Μα τι έχω πάθει σήμερις; Ούτε ένα μπινελίκι; Για να δούμε αν θα σωθεί η παρτίδα στο δεύτερο μέρος...

Τι άλλο με ενοχλεί στο πανηγύρι:

-Τα ρούχα. Είπαμε, καλό είναι η σκηνική παρουσία να ξεφεύγει από το τζιν-πουκάμισο-γιλέκο, αλλά εδώ τα πράγματα έχουν ξεφύγει γενικώς. Όχι, δε θα αναφερθώ στα τέρατα "Λόρντι", τα οποία αν μη τι άλλο γελοιοποίησαν τον ίδιο διαγωνισμό που κέρδισαν (και δη διά περιπάτου). Δρακουλόκαπες και μπέρτες, φούστες φτιαγμένες για να αποκαλύπτουν μπούτι με το κιλό και κιλότα με το στρέμμα, λαμέ πανοπλίες, καφτάνια, όλα τα 'χει ο μπαξές, ώστε να μη χρειαστεί να δώσει ο θεατής βάση στο ακουστικό του θέματος. Άλλωστε, είπαμε είναι EuroVISION.

-Τα μαλλιά. Τελευταία φορά που εμφανίστηκε γυναίκα αοιδός χωρίς τα μαλλιά της να είναι... αοιδία, πρέπει να ήταν η Μερινέλλα. Γοτθικά χτενίσματα τσιμεντωμένα χάρη σε τόνους λακ και γελοίες κομμώσεις που με άνεση θα έδιναν εισητήριο (και οδοιπορικά) για τρελλάδικο σε όποιον μη-καλλιτέχνη τις τολμήσει, είναι ο ιλαρός κανόνας στο ετήσιο πανηγύρι κακοποίησης της μουσικής.

-Τα χορευτικά (α). Είπαμε, επειδή είναι VISION, πρέπει ο κόσμος να βλέπει και κάτι. Και επειδή οι εποχές που καθόσαντε (sic) πέντε γκόμενες πίσω από τον τραγουδιάρη και λυγίζανε (2 εκατοστά τη φορά) τα γόνατά τους κάνοντας "αχά-αχά" έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, πλέον κάθε τραγουδισταράς, την ώρα που αμολάει την ακαπέλα πορδοκορώνα του έχει και έξι τεστοστεναρισμένους χορευτές με ανεσταλμένη εκσπερμάτωση να χοροπηδάνε και να το παλεύουν κάνοντας κωλοτούμπες που θα τις ζήλευε και ο Ioannis (ένας είναι ο Ioannis), από αυτές που αρκεί μία για γλιτώσεις το αλκοτέστ (το έχουν δυσκολέψει τελευταία). Το πρόβλημα είναι ότι... δεν τελειώνει κανείς.

-Τα χορευτικά (β). Κάθε τραγουδιάρα περιωπής, που καταφέρνει να φαίνονται τα ούλα της απλώς τραγουδώντας (δοκιμάστε το σε καθρέφτη, χωρίς πλαστική επέμβαση ΔΕΝ γίνεται) έχει και 2-3 ξεκωλιάρες αντάμα με 1-2 τύπου "gay-μπήχτες" να κωλοσβουρίζονται και να την αποθεώνουν με κινήσεις των χεριών, όση ώρα ο μέσος έλλην πίθηκας προσπαθεί να διακρίνει την κιλότα μέσα από τα φροφρουριστά φορέματα.

-Τα χορευτικά (γ). Βέβαια, υπάρχουν και οι "εναλλακτικοί". Οι πρωτότυποι. Εκείνουν που δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Τι περιδινούμενους δερβίσιδες έχουμε δε, τι ρομποφρικιά (τα cyborg είναι ανάμεσά μας, σε λίγο θα έχουν και δικαίωμα ψήφου), τι ανθρωπάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα, τι γιαγιάδες και τι κουράδες (όρθιες, καθιστές και ανάσκελες), δε λέγεται. 

-Το βρακί της Παπαρίζου. Δε με ενόχλησε το βρακί καθεαυτό, προς θεού, μια κιλότα είναι μια κιλότα και τίποτε περισσότερο από μία κιλότα (εκτός κι αν είναι της θειας μου της Αμερσούδας, η οποία τυγχάνει ενισχυμένη), αλλά ο ντόρος που έγινε γύρω του.

-Οι προκαθορισμένες ψήφοι. Τη μάχη δεν την κερδίζουν τα δωδεκάρια και τα δεκάρια, αλλά τα ψιλικοκό. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα κάνουν τη ρεβεράντζα τους η μία στην άλλη χαρίζοντας από ένα δωδεκάρι, οι Βαλτικές δημοκρατίες και η Ρωσία θα αλληλοχαϊδευτούν, οι σκανδιναυικές χώρες θα γλείψουν η μία την άλλη, οι πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες θα αλληλογαργαλήσουν τα μαλακά τους υπογάστρια και πάει λέγοντας. Οπότε με τα χοντρά κουκιά μοιρασμένα, το παιχνίδι γίνεται από τα ψιλά.

-Η Δάφνη Μπόκοτα. Δε με ενοχλεί τόσο η στραβή μουράκλα της (που είναι θεόστραβη), όσο το γεγονός ότι τόσα χρόνια στερούσε από το Ελλαδιστάν τη νίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις αποσύρθηκε (ή την απέσυραν), στα καπάκια, το βρακί της Παπαρίζου έκανε το θαύμα του. Από την άλλη, τη λυπάμαι, γιατί είναι και η πιο τραγική μορφή του θεσμού. Έφαγε στη μούρη (ίσως εκεί στράβωσε) τα άγονα χρόνια, τις πίκρες τις απογοητεύσεις, τις τελευταίες θέσεις, τα ξεφτιλίκια, τους Ρακιτζήδες με το κακό Feedback στο ακουστικό και το Cyborg ιδρώτα στη μούρη, μόνο και μόνο για να δει την επομένη της αποχώρησής της το θρίαμβο. Λυγμ, κλαψ, σομπ. Μετά σκέφτομαι πόσα πρέπει να έπαιρνε για να συμμετέχει στο πανηγύρι και παύω να τη λυπάμαι, σκατά στα (στραβά) μούτρα της.

-Το σύστημα βαθμολόγησης. Το "Γκρις τουέλβ πόιντς, γκρες ντουζ (κρύο;) πουάν", έχει αρχίσει να μου δένει κόμπο τ' αρχίδια. Να βρούνε ένα άλλο σύστημα που να μην επιτρέπει στα αδελφά έθνη να χαμουρεύονται και με το οποίο να τελειώνουμε και πιο γρήγορα, γιατί η θεία Ευλαμπία έχει κάψει τρεις κουζίνες βλέποντας Eurovision.

Για το τέλος θα αφήσω 

α) τα φιλάκια που δίνουν στις κάμερες οι συμμετέχοντες όταν παίρνουν πόντους από κάποια χώρα λέγοτνας "thank you Malta" (α, ναι, μισώ και τη Μάλτα γιατί η παρουσία της στο χάρτη θυμίζει κλάνιά που τοπαράκανε και βγήκε και σκατουλάκι), και "Souvlakomousakotzatzikistan we love you!". Ρε ψωλοκοπάνα, άμα τους αγαπάς τόσο, να πας να κάνεις έρωτα με όλους τους. Δηλαδή, να σε γαμήσουν.

β) το ότι για χάρη του κέρδους, ο κάθενας μπορεί να στείλει ΑΠΕΙΡΑ SMS ώστε να ψηφίσει όσες φορές θέλει το αγαπημένο του έμεσμα. Ρε παιδιά, τι έγινε το "one man - one vote"; Μήπως να το εφαρμόσετε και στις προσεχείς εκλογές; 

γ) Το πιο σημαντικό. Η Eurovision είναι ένας διαγωνισμός ΑΓΓΛΙΚΟΥ τραγουδιού, στον οποίο "επιτρέπεται"  (χωρίς να επικροτείται) να εμφανιστεί κανείς και με τραγούδι άλλης γλώσσας. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς ο κάθε κωλοβάβουλας από του βοδιού το μπούτσο, ο κάθε Ερζεγοβίνιος και ο κάθε βοσνιοαζερμπαϊτζανός μας τραγουδάει για την αγάπη του που ξίνισε σαν το γιαούρτι στου Αυγούστου το νοτιά εις άπταιστον αγγλικήν. Με κάτι τέτοια δικαιώνεται η ανοργασμική κυρία Διαμαντοπούλου, ήτις ήθελε να καθιερώσει την αγγλικήν ως δευτέραν επίσημον γλώτταν του Ελληνικού Κράτους, το ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ΤΟΥ ΣΚΟΜΠΙ!

Πώς ξεκίνησα να μιλάω για την €βύζιον και έφτασα να ουρλιάζω για τον Σκόμπι, ούτε εγώ δεν το κατάλαβα. Οπότε για να μη σας κουράζω, θα κλείσω με την άποψή μου για τη Eurovision σε 2 λέξεις:

ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!

Γυναίκες, μηηηηη!

Στο πλαίσιο της ισότιμης αντιμετώπισης των δύο φίλων (ακόμη και στο κράξιμο) θα αναφερθώ σήμερα σε πράγματα που κάνουν (αποκλειστικά) οι γυναίκες και με ενοχλούν αφάνταστα. Πάμε δυνατά!

1. Διαβάζουν Κοέλο και τον θεωρούν βαθυστόχαστο. Ένα συγγραφέα που άλλαξε τη ζωή τους. Όχι, όχι και πάλι όχι και μερικές φορές ακόμη "ΟΧΙ"! Ο γαμημένος ο Κοέλο είναι ένας βαρετός και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένος αμπελοφιλοσοφοπαπάρας που έκανε επιτυχία αφότου μπήκε σε μια παραθρησκευτική οργάνωση. Τα βιβλία του είναι το πνευματικό ισοδύναμο του πουρέ από σκόνη πατάτας και χρειάζεσαι τα αντίστοιχα πνευματικά δόντια για να τα καταπιείς. Όταν θέλεις κάτι πολύ, ολόκληρο το σύμπαν σε γράφει στ' αρχίδια του και κι αν δεν κουνήσεις το κωλαράκι σου ψάρι δεν τρως. Τέλος.

2. Μιλάνε για την περίοδό τους παρουσία ανδρών. Όχι. Fail, epic fail. Κοιτάξτε να δείτε, κορίτσια, είναι πολύ απλό. Η περίοδος είναι κάτι εντελώς έξω από τους άντρες. Οι άντρες είναι τα ίδια γομάρια και τις 28 μέρες του κύκλου τους και οι ορμόνες τους είναι μονίμως συγκεντρωμένες στο πώς θα σας πηδήξουν. Το οποίο είναι λίγο δύσκολο (αν και όχι αδύνατο), όταν έχετε τα "νερά" σας. Τα δε "νερά" σας, μπορεί να σας φαίνονται μη αηδιαστικά όπως και τα σκατά σας, αλλά σκεφτείτε πώς σας φαίνονται τα σκατά των άλλων. Μπορεί να πονάτε, να υποφέρετε και να κλαίτε, αλλά ΔΕ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ! Είναι έξω από εμάς, δε θα το καταλάβουμε ποτέ, και απλώς θα περιμένουμε με υπομονή να περάσει για να πιάσει πάλι δουλειά το γουρουνοπούτσι μας.

3. Ψώνια. Ναι, το ξέρω και οι άντρες ψωνίζουν. Η διαφορά είναι ότι όταν ένας άντρας πάει να ψωνίσει, ξέρει από πριν τι θα πάρει, πόσο έχει, που το έχει σε καλύτερη προσφορά και αν θα το πάρει με μετρητοίς, με άτοκες δόσεις στην πιστωτική του κάρτα ή θα το πληρώσει η μάνα του. Συνήθως η όλη διαδικασία κρατάει 15 λεπτά max, με τη διαδρομή να συμπεριλαμβάνεται στο συνολικό χρόνο. Όταν μια γυναίκα πάει να ψωνίσει, επί της ουσίας πάει στον ψυχολόγο της. Δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει πού θα το βρει και μέσα από ένα παρανοϊκό πλέγμα αναγκών και επιθυμιών θα καταλήξει να αγοράσει πράγματα που δεν της ταιριάζουν, ποτέ δε θα χρειαστεί, ποτέ δε θα χρησιμοποιήσει κι αν είναι τυχερή ποτέ δε θα πληρώσει η ίδια. Η όλη διαδικασία μπορεί να διαρκέσει από την ώρα ανοίγματος ως την ώρα κλεισίματος των καταστημάτων, συν μια μικρή παράταση όπως γίνεται σε κάθε ντέρμπι που δικαιολογεί το όνομά του. Ο πωλητής θα επιμένει ότι "όχι δε σας παχαίνει το άσπρο" η γκόμενα θα κλαίγεται ότι δεν έχει πια το κορμί που είχε πριν από 30 χρόνια, οι φίλες θα ακονίζουν τα νύχια τους ή θα κάνουν φιλότιμες προσπάθειες συμβιβασμού και άπειρες εργατοώρες θα πάνε στο βρόντο.

4. Παπούτσια. Όχι, δεν τα κάνουν γυναίκες, πλέον τα φτιάχνουν μικρά μελαμψά παιδάκια σε sweat factories πάνω σε πλοία στα διεθνή ύδατα, δουλεύοντας 16 ώρες τη μέρα με αμοιβή 50 σεντς και την υπόσχεση να μην τα πετάξουν στη θάλασσα. Οι γυναίκες απλώς μαζεύουν παπούτσια με το ίδιο πάθος που ο Σκρουτζ Μακ Ντακ μαζεύει δεκάρες. Αν βρείτε γυναίκα με λιγότερα από 10 ζευγάρια είναι ή λεσβία ή δεν έχει να φάει. Συνήθως ένας ρεαλιστικός αριθμός είναι μεταξύ των 20 και 40, εκ των οποίων σημάδια χρήσης δείχνουν ένα ζευγάρι μπότες και ένα ζευγάρι γόβες. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να πουληθούν στο ebay με το condition στο "Like New".

5. Καταπίνουν το κωλόχαρτο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Μπορείς να φιλοξενήσεις 10 μαντράχαλους επί ένα μήνα και στο τέλος να μετρήσεις τα κωλόχαρτα που καταναλώθηκαν. Θα είναι το πολύ 4. Αν τώρα μπεις στη διαδικασία να φιλοξενήσεις μια γυναίκα για μία εβδομάδα θα σου καταναλώσει στην καλύτερη περίπτωση 6 ρολά, αλλά υπάρχουν περιστατικά όπου έφυγε ολόκληρη η εικοσιτετράδα του MAKRO. Επειδή δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορεί να το κάνουν, είμαι αναγκασμένος να υποθέσω ότι σε εξάρσεις βουλιμίας το τρώνε. Δεν παχαίνει, είναι εύπεπτο και κανείς δεν θα σου κάνει ενοχλητικές ερωτήσεις. Άντε βρε, καλή όρεξη.

6. Πάνε κομμωτήριο. Αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι κακό. Ένας βαθμός περιποίησης είναι σίγουρα όχι απλώς ανεκτός αλλά και επιθυμητός από το μέσο άντρα πίθηκο που θέλει να αισθάνεται μια θηλυκή παρουσία πλάι του και όχι το Μητρόπουλο (τον ποδοσφαιριστή, όχι τον εργατολόγο) με βυζιά. Το θέμα είναι ότι... το παρακάνουν. Μια επίσκεψη σε κομμωτήριο περιλαμβάνει: 

-3 καφέδες το λιγότερο μέχρι να έρθει η ώρα σου να σε λούσουν,

-8 σιχαμένα κουτσομπολιά για το ποιος τραγουδιστής είναι gay, by, ή φοράει καφέ σώβρακο γιατί ποτέ δεν σκουπίζει τον κώλο του

-τουλάχιστον μισή ώρα ανάλυση αν η Μακρυπούλια ξεκαρφώνει πούστηδες της showbiz ή έτυχε και ερωτεύτηκε όλους τους επαμφοτερίζοντες του ντουνιά

-δύο ώρες πιστολάκι (ή, ιδανικά το άλλο μηχάνημα που μπαίνει όλο το κεφάλι μέσα) για να καεί ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια των οποίων έχεις την ευκαιρία να διαβάσεις 2 Ciao, 4 Hello, 8 Sorry και μερικά ακόμη αντιστοίχου (εμετικού) περιεχομένου έντυπα γεμάτα κουτσομπολίστικες αηδίες, κατά τη διάρκεια των οποίων έχεις χρόνο να αναμασήσεις όσα κουτσομπολιά προηγήθηκαν

-μια καλή βαφή και μία περιποίηση νυχιών μαζί με έξτρα κεφέδες για να αντέξεις το μπαράζ κουτσομπολιού από μανικιουρίστ και βάφτρες και...

ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΣΕ ΚΟΥΡΕΙΟ;;;

7. Γεμίζουν το ψυγείο με πράγματα που προορίζονται αποκλειστικά για τα σκουπίδια. Η γουρουνιά του άντρα έχει και τα καλά της. Ό,τι αγοράσει από το σούπερ μάρκετ, θα το φάει, θα το πιει ή θα το πασαλείψει πάνω του (είτε κατά λάθος, μεθυσμένος, είτε επειδή είναι όντως για επάλειψη). Η γυναίκα που πάει σούπερ μάρκετ, νομίζει ότι βγαίνει στα μαγαζιά για ρούχα. Και μπορεί ένα συνολάκι να αντέχει μία ολόκληρη σαιζόν μέχρι να βγει εκτός μόδας, το γαμημένο το γιαούρτι όμως μετά από μερικές μέρες γίνεται πράσινο και δεν το τρώει ούτε ο Hulk! Η εβδομαδιαία επίσκεψη μιας γυναίκας στο σούπερ μάρκετ μπορεί να γεμίσει το ψυγείο της με:

-4 διπλές συσκευασίες βιολογικό γιαούρτι (αν δε φτιάξει κέικ θα φάει μόλις ένα από τα 8 γιαούρτια πριν λήξουν)

-2 μπουκάλια γάλα υψηλής παστερίωσης και 1 βιολογικό. (Θα καταναλωθεί συνολικά 1/3 του λίτρου μέχρι να λήξουν).

-2 κεσεδάκια βούτυρο, το ένα αγελάδος, που είναι και τα μόνα τα οποία ΙΣΩΣ προλάβουν να καταναλωθούν πριν αλλοιωθούν.

-Άπειρα κιλά λαχανικών και φρούτων (που είναι και υγιεινά και δεν παχαίνουν), τα οποία θα σαπίσουν ήσυχα σε μια γωνιά του ψυγείου αποδεικνύοντας ότι η ζωή χρειάζεται μόνο μία μικρή ευκαιρία για να κατακλύσει το σύμπαν (ειδικά οι μύκητες).

-Θα έλεγα κι άλλα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, όσοι έχετε γυναίκα στο σπίτι, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο ψυγείο σας. ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΔΕΙΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΒΟΥΡΑ!!!

8. Ετοιμάζονται για να βγουν. Αναγκαστικά θα το πάμε πάλι με την αντιπαράθεση:

-Ένας άντρας θα κάνει ντους, θα λουστεί, θα ξυριστεί και θα ντυθεί για να βγει, μέσα σε 30 το πολύ λεπτά, 45 για άστομα με κινητικές δυσκολίες που χρειάζονται και νοσοκόμα για να βάλουν την πάνα ακράτειας και να στραπονωθούν (sic) στην αναπηρική καρέκλα.

-Μία γυναίκα θα μπει για μπάνιο, θα σπαταλήσει δύο Νιαγάρες νερό (πριν καν μπει στη μπανιέρα) επειδή το αφήνει να τρέχει και χαζεύει μέσα στο μπάνιο, θα λουστεί, θα ξεβγαλθεί, θα βάλει μαλακτικό, θα βγάλει το μαλακτικό, θα βάλει μάσκα, θα βγάλει μάσκα (ούτε ο Ζορό να ήτανε). Μετά θα πλύνει όλο το κορμί με σφουγγάρι και αφρόλουτρο, στα δε σημεία που δε φτάνει με το χέρι θα χρησιμοποιήσει βούρτσα με λαβή και κάποιο χαριτωμένο design όπως χερουβικό χεράκι (ή κάποια άλλη μαλακία). Ενδεχομένως και να χρησιμοποιήσει άλλο σαπούνι όταν φτάσει στην "ευαίσθητη περιοχή", ειδικό (λες και το κάθε βρωμόκαυλο που έχει βάλει μέσα στη μουνόθρα της ήταν πλυμένο με ντετόλ). Θα ξυρίσει τις γάμπες, τις μασχάλες, τις μουνότριχες (κι ας ετοιμάζεται να πάει επίσκεψη στη θεία Ευλαμπία που είναι σε κώμα στον Ευαγγελισμό), το μουστάκι, την κωλοτρυπίδα (ειδικά οι μελαχροινές), θα ξεβγαλθεί και θα βγει από το μπάνιο. Έχει περάσει μιάμιση ώρα και είμαστε ακόμα στην αρχή. Θα βάλει πετσέτα στα μαλλιά, θα ψάχνει δύο ώρες για κιλότα, θα τη βρει τελικά και θα βάλει, μετά θα τη βγάλει γιατί δεν έχει ασορτί σουτιέν (θυμάστε ότι πάει να δει τη θεία Ευλαμπία, ε;), κάποια στιγμή θα καταλήξει σε έναν αποδεκτό συνδυασμό και... θα αρχίσει το δράμα. Επί δύο ώρες θα στέκεται μπροστά σε ολόσωμο καθρέφτη βάζοντας και βγάζοντας ρούχα, ρουφώντας την κοιλιά της μέχρι να σκάσει. Θα τσαντιστεί, θα κλάψει, θα φωνάξει, θα καταραστεί τις δύο γέννες (που δε φταίνε) για την κοιλιά της (όσο τα κοψίδια που αρνείται να σταματήσει να κατεβάζει) και όταν με το καλό τελειώσει, είναι η ώρα για να φτιάξει τα μαλλιά της και να βαφτεί. Εκτιμώμενος χρόνος 30-150 πρόσθετα λεπτά. Και την ώρα που με το κλειδί στο χέρι κατευθύνεται προς την πόρτα χτυπάει το τηλέφωνο και της ανακοινώνουν μετά λύπης ότι η θεία Ευλαμπία, λυπούμεθα, ήταν μεγάλη, καταλαβαίνετε, έζησε μια όμορφη και γεμάτη ζωή κ.λπ.

Άντρες, μηηηηηηηη! - Επαυξημένο με gay αναφορές

Και τώρα μερικά πράγματα που μισώ στους άντρες και που σε περίπτωση βίαιης κατάληψης της εξουσίας από πλευράς μου θα τιμωρούνται με τη θανατική ποινή:

1. Φραπουτσίνο / Γρανιτουλινοκαφεδουλίνο / Σκατουλίνο με 3 κιλά ζάχαρη και τριμμένο πάγο.

Φιλαράκο, εσύ δε θες να πιεις καφέ, γρανίτα θέλεις. Οπότε σταμάτα να στερείς την καφεΐνη από τους πραγματικά εθισμένους και βάλε ένα Grillo στον αφεδρώνα. Κι αν δεν ξέρεις που είναι ο αφεδρώνας, ξεκίνα τώρα να ψάχνεις. Μόλις φτάσεις Λαμία, αν δεν τον έχεις βρει ακόμη, πάρε με τηλέφωνο να σε κατατοπίσω. Ο καφές και ειδικά ο αντρικός (σκασμός, φεμινίστριες του κώλου) είναι βαρύς και σκέτος. Ούτε ζάχαρες, ούτε γάλατα, ούτε τριμένος πάγος, ούτε κανέλα, ούτε μορταδέλα. Τέλος.

2. Καδένα / ταυτότητα, στο λαιμό / στο χέρι / στο παπάρι.. Καταλαβαίνω ότι ειδικά οι πολύ μελαχρινοί τη χρυσή λαιμαριά χρειάζονται για να ξέρουν που σταματάει το ξύρισμα, αλλά δεν παύουν να θυμίζουν αρκούδα που τη σέρνει ο αρκουδιάρης και τη βάζει να κάνει τη Βουγιουκλάκη. Η Βουγιουκλάκη πέθανε, τις αρκούδες τις προστατεύει ο Αρκτούρος και το μόνο αποδεκτό κόσμημα για άντρες είναι ένα ρολόι. ΧΩΡΙΣ πολλά μπριγιάν και μαλακίες. Και κάτι καραγκιόζηδες που φοράνε το ΤΑΠ (ταυτότητα αναγνώρισης πτώματος) από το στρατό, ακόμη και μετά την απόλυσή τους, καλό είναι να μετατραπούν γρήγορα σε πτώματα για να χρησιμεύσει επιτέλους.

3. Παρεό. Αν η φύση ήθελε οι άντρες να φοράνε παρεό, θα τους έδινε λιγότερη τρίχα. Δε με νοιάζει αν είσαι gay, πούστης ή απλώς... ομοφυλόφιλος. Το παρεό δεν είναι για άντρες όπως και το ζεϊμπέκικο δεν είναι για γυναίκες.

4. Τσιφτετέλι, χορός της κοιλιάς. Ακόμη χειρότερο κι από τις γυναίκες (συνήθως θείτσες) που ρίχνουν ζεϊμπεκιά, είναι οι άντρες που χορεύουν τσιφτετέλι και χορό της κοιλιάς. Ρε καραγκιόζη, αυτοί οι χοροί έχουν φτιαχτεί ειδικά για γυναίκες, για να κουνιούνται και να ερεθίζουν τον πασά / αγά / δερβίση τους. Κάνε κράτει με την τεκίλα στο σκυλάδικο, γιατί σε λίγο θα χορεύεις μακαρένα με το σώβρακο στο κεφάλι.

5. Γένια 2-3 ημερών στους άνω των 45-50. Στους νέους δίνουν μια ανεμελιά, μια γοητεία, ένα "κάτι". Οι μεγαλύτεροι δείχνουν απλώς αξύριστοι και βρώμικοι.

6. Μουνοδουλισμός. Έχω επεκταθεί αρκετά σε πρηγούμενο άρθρο, οπότε εδώ θα είμαι επγραμματικός: Σταματήστε να την πέφτετε σε ό,τι κινείται μήπως και γαμήσετε και σταματήστε να συμπεριφέρεστε σα σκλάβοι στο γυναικείο φύλο, τις πράξεις σας αυτές τις πληρώνουμε ΟΛΟΙ!

7. Μπόχλα. Η μπόχλα είναι μια λέξη δικής μου επινοήσεως που συγχωνεύει μπίχλα και μπόχα σε ένα. Μπορεί παλαιότερα η τραγίλα να θεωρείτο δείγμα ανδρισμού, όμως από την εποχή που σταματήσαμε να πηγαίνουμε κυνήγι για να έχουμε να φάμε και χτίσαμε σπίτι με τουβλάκια γιατί η σπηλιά είχε τιγκάρει στο μυξιάρικο, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Κάνε ένα μπάνιο ρε χαμένε και βάλε κι ένα αποσμητικό στη μασχάλη, γιατί εδώ είναι Ελλάδα και το καλοκαίρι πιάνει 40 υπό σκιά. Άντε γαμήσου γιατί μας πέθανες όλους! Και η κίτρινη ουσία που μαζεύεται στην περιοχή των γεννητικών οργάνων σου μετά από μια εβδομάδα απλυσιάς δεν είναι παρμεζάνα, είναι απλώς αηδία.

8. Λατρεία για τη σκορδαλιά, το σκορδοστούμπι και γενικώς ό,τι περιέχει σκόρδο. Ναι, το ξέρω, το σκόρδο είναι το πιο δυνατό όπλο στο φαρμακείο της φύσης (και ενδεχομένως και της γειτονιάς), αλλά το γαμίδι βρωμάει ανελέητα. Οπότε, ή κλείσου σπίτι και φάε ένα κοντέινερ σκόρδο, ή φέρε μαζί σου και μια μάσκα, γιατί προτιμώ να νεκροφιλήσω (με γλώσσα) αρρουραίο παρά να σε έχω στο μισό μέτρο και να μου μιλάς ενώ τσιμπολογάμε από τα ίδια μεζεδάκια.

To be continued...

9. Φοβαδερφισμός. Ο ΕΛΛΗΝ ΑΝΤΡΑΣ είναι τόσο περήφανος που είναι ΑΝΤΡΑΣ ώστε φοβάται τους ομοφυλόφιλους. Δεν είναι εξακριβωμένο τι ακριβώς φοβάται, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει κόσμος που φοβάται τις αντίκες και ένα σωρό άλλα πράγματα που είναι παράλογο να τα φοβάται κανείς. Ίσως να φοβάται μήπως είναι κολλητικό, καθ' ότι οι ομοφυλόφιλοι δύσκολα αναπαραγονται, οπότε για να συνεχίζουν να υπάρχουν μάλλον το κολλάνε ο ένας απ' τον άλλο. Κάτι σαν τα ζόμπι ή τους βρυκόλακες. Μένει μόνο να καταλήξει στο κατά πόσο η ομοφυλοφιλία μεταδίδεται με το δάγωμα (βαμπίρ), τον αέρα (χολέρα), ή τη σκέψη (η Μεγάλη Αδελφή σε βλέπει).  Από την άλλη, ο ΕΛΛΗΝ ΑΝΤΡΑΣ φόβάται τόσο πολύ μήπως κατά λάθος κάποιος τον περάσει για ομοφυλόφιλο, ώστε συμπεριφέρεται παντού με ένα υπερβολικά μαγκιόρικο στυλ. Είναι ικανός να κλάσει δυνατά μέσα σε δεξίωση στο Hilton, ή να ξύσει τη μύτη του βγάζοντας μισό κιλό μύξα μέσα σε χειρουργείο, μόνο και μόνο για να αποτρέψει το ενδεχόμενο να τον περάσουν για αδερφή και άλλες καφρίλες.

Μπ(άζα του Χ)όλιγουντ

Είμαι έτοιμος για θύελλα αντιδράσεων. Σήμερις (sic) θα θίξω τα ιερά και τα όσια του μαλάκα, θα κράξω ως μπάζα γκόμενες που χωρίς να λένε μία, για το άλφα ή βήτα λόγο έχουν προβληθεί (τουλάχιστον σε εμένα) ως υπερμούνες των 7 θαλασσών και των 45 ηπείρων.

1. Αντζελίνα Τζολί. 

Φρίξατε; Φρυάξατε; Πάθατε κολούμπρα; Ναι, το λέω το φωνάζω, το διατρανώνω, η γκόμενα είναι ΜΠΑΖΟ. Είναι ντεκαβλέ και είναι “ουστ” για τους εξής λόγους:

- Είναι ίδια με τον Γιον Βόιτ (μπαμπάς της). Ο δε Γιον Βόιτ είναι τρομαχτικός σαν άντρας, πόσο μάλλον σα γυναίκα.

- Το κεφάλι της είναι δυσανάλογα μεγάλο σχετικά με το σώμα της. Το ξέρω ότι η ιδανική γκόμενα για το μέσο Έλληνα έχει μεγάλο επίπεδο κεφάλι με πεταχτά αυτιά για να ακουμπάει τη μπίρα (ή το φραπέ) επάνω και να την καθοδηγεί με τα χέρια στο τσιμπούκι, αλλά αυτό ΔΕΝ κάνει μια γκόμενα γαμήσιμη.

- Τα τρομπόχειλα που διαθέτει προέρχονται από... μείωση ακόμη μεγαλύτερων τρομπόχειλων (και όχι με προσθήκη). Είναι το είδος τρομπόχειλου που είναι αδύνατο να το φανταστείς χωρίς μια γιρλάντα από χυσαμόλι να τσουλάει από τα πλάγια προς το πηγούνι.

- Ο τουπές της. Είναι από τις λίγες γυναίκες που ξυπνάνε μέσα μου το σιχαμένο σωβινιστικό κτήνος. Έχει ένα στυλάκι που με κάνει να θέλω να της πετάξω στη μούρη χεσμένα σώβρακα και να της ουρλιάξω “στο χέρι να τα πλύνεις μωρή, και το νου σου μη γαριάσουνε!”. Ή να της πετάξω τη σούπα στη μούρη ουρλιάζοντας (πάντα) “το αλάτι με το κιλό το έβαλες;”. Τέτοια πράγματα.

- Η Λάρα Κροφτ. Πέρα από όλα τα περιγραφέντα ελαττώματά της, απορώ πως κατάφερε να γίνει σύμβολο του σεξ, υποδυόμενη μια πρακτικά ασεξουαλική αρχαιολόγο που σπάει στο ξύλο τους σπασίκλες συναδέλφους της. 

Ποινή: Να της ξαναφουσκώσουν τα χείλια στο αρχικό επίπεδο και να της βάλουν την πλεξούδα της Λάρα Κροφτ στον κώλο. Στην κουζίνα μωρή και γρήγορα! Και τις πατάτες τις θέλω μαλακές μέσα, τραγανιστές απ' έξω!

2. Γκουίνεθ Πάλτροου. 

Το μοναδικό θετικό που μπόρεσα να της βρω, είναι ότι είναι... αδύνατη. Κι αυτό δεν το θεωρώ ακριβώς “θετικό” γιατί ως γνωστόν ο έλλην άντρας τα γουστάρει τα love handles.

Πέρα από αυτό, η γκόμενα είναι μια ατάλαντη στέκα που σε κάνει να απορείς πώς επιβιώνει στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα. Έχει από τις πιο άθλιες γυναικείες μύτες, ηλίθια μάτια και φρύδια, ενοχλητική προφορά και (ενδεχομένως) χλαμύδια. Θέλει ακόμη κανείς να τη γαμήσει; Με τις ευχές μου.

Ποινή: Μανταλάκια στις ρώγες, με 3 περιστροφές κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού.

3. Κίρα Νάιτλι. 

Δεν υπάρχει πιο ντεκαβλέ γκόμενα στην ιστορία του κινηματογράφου. Κι ενώ δεν μπορείς να της προσάψεις κάτι άμεσα, με το που τη βλέπεις ο πούτσος σου αποκτά τη σκληρότητα μαρέγκας. Κι ενώ δε μπορείς να την αντιπαθήσεις, ούτε να βρεις τι ακριβώς σε χαλάει, ποτέ μα ποτέ δε θα τη φαντασιώσεις στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο... οπουδήποτε εφαρμόζεις την αρχή της χειρός. 

Ποινή: Αναγκαστική συμμετοχή σε piss and sperm gangbang. Εκεί που τις βάζουνε κάτω, δεν τις πηδάει κανείς κι όλοι τις χύνουνε και τις κατουράνε. Ελπίζω μετά από τέτοιο στίβο μάχης να στρώσει.

4. Πενέλοπε Κρουζ. Την πρώτη φορά που την είδα σε ταινία, σκέφτηκα “βρε το φουκαριάρικο... πώς είναι έτσι;”. Λίγα χρόνια μετά, ήταν το απόλυτο sex symbol της Ιβηρικής χεσονήσου (sic). Ε, όχι, υπάρχουν και όρια. Κοντή, άσχημη, με ηλίθια χαρακτηριστικά και τάσεις για υστερία, ΟΧΙ, ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ, δεν σε κάνουν γκόμενα. Σε κάνουνε μπάζο από αυτά που πάνε σε gangbang τσόντες για γλύφουνε το χυσοπελτέ που άφησαν 15-20 νταβραντισμένοι πάνω στο κορμί της πρωταγωνίστριας. Στην καλύτερη περίπτωση. Μου κάνει έκπληξη που υπάρχουν άντρες που τη φαντασιώνονται. Αν με κλείδωνες σε ένα κελί με την Κρουζ και τη Γεωργία Βασιλειάδου, θα πηδούσα... ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!

Ποινή: Τρίωρο 69 με την Άγγελα Μέρκελ το οποίο θα σχολιάζει ζωντανά ο Σόιμπλε (αυτουνού, όλο του σόι είναι μπλε; Τι στο διάολο γίνεται;). Α, και ένα γερό μπερντάχι ξύλο γιατί το έχει πάρει και πολύ πάνω της η... μύξα.

5. Σάλμα Χάγιεκ.

-Άσχημη.

-Αλλα ταλαντούχα.

-Δε με τσιμπουκώνει το ταλέντο!

Οι προκολομβιανές φυλές της αμερικής είναι για τον πούτσο (ειδικά από άποψη εμφάνισης). Οπότε συνήθως ό,τι παράγουν (από άποψη εμφάνισης) είναι για τον πούτσο. Αν η Σάλμα είναι ό,τι καλύτερο έχουν να παρουσιάσουν από πλευράς ομορφιάς, φτάνει και περισσεύει για να δικαιολογηθούν οι ανθρωποθυσίες και οι αποκεφαλισμοί που έκαναν επί χιλιετίας Ίνκας, Μάγια και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της νοτίου Αμερικής.

Ποινή: Τσιρότα στα βλέφαρα για να βλέπει με το στανιό επί 3 συνεχόμενες μέρες μοντέλα από τη Σουηδία να κάνουν αποτρίχωση χωρίς να τη χρειάζονται. Α, και μερικά χαστούκια για το arrogance.

6. Κάμερον Ντίαζ.

Όσοι νομίζουν ότι τη θυμόμαστε από τη Μάσκα, κάνουν λάθος, γιατί στη μάσκα ήμασταν όλοι προσηλωμένοι στον Τζιμ Κάρεϊ και το φοβερό Τζακ Ράσελ τεριέ που συμπρωταγωνιστούσε. Η πλατσομούρα, άβυζη και μάλλον ηλίθια Κάμερον είναι (στην καλύτερή της μέρα) για να τον παίζουν άπορα γεροντάκια σε γηροκομείο ή και στο δρόμο.

Ποινή: Πλαστική στη μύτη. ΧΩΡΙΣ αναισθησία.

7. Τζένιφερ Άνοστον.

Η Τζένιφερ είναι μια χαρά κορίτσι, υπό μία προϋπόθεση: Να είσαι η πεθερά της. Ούτε τσόντες γύρισε, ούτε περιπέτειες είχε, ούτε flash boobs, τίποτε. Τύπος και υπογραμμός. Και με τον Bradd... έφταιγε εκείνος.

Από την άλλη, αν ΔΕΝ είσαι πεθερά της, είναι εντελώς για τα μπάζα. Με μια μύτη που δεν αποφάσισε ποτέ αν θα φουσκώσει τώρα ή θα κάνει ιστορικό ντεμαράζ αφότου η ιδιοκτήτρια κλείσει τα 50, υποκριτικά ανύπαρκτη και με αρνητική σεξουαλική μάζα, η Τζένιφερ Άνιστον είναι ο ορισμός του “άνοστον” που αν ποτέ το πετύχεις πάνω στο κρεβάτι σου με ανοιχτά τα πόδια, το σκεπάζεις για να μην κρυώσει και την πέφτεις (με τις κάλτσες) στον καναπέ.

Ποινή: Να γίνει σύμβουλος γάμου των Μπρατζολίνων (Μπραντ Πιτ – Αντελίνα Τζολί για τους απαίδευτους).

Μπάζα τέλος!

Pop-ups, spam, banners και σύφιλη στο internet

Ααααχχχ...

Όταν πρωτοφτιάχτηκε το Internet (και όλοι αναρωτιόμασταν που κατοικοεδεύει), η περιήγηση στις περιορισμένες ακόμη λεωφόρους του ήταν απλή. Θύμιζε εποχές γραμμής εντολών (όποιος δεν γνωρίζει τι είναι η γραμμή εντολών να πάει να γαμηθεί). Μηδέν γραφικά, μόνο κείμενο, καμία ουσιαστική διαδραστικότητα.

Και ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη (ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε) οι ταχύτητες πήραν την ανηφόρα, η κυρα-Μαρίτσα στην πέρα Βρύση έχει σύνδεση που πριν 6-7 χρόνια θα τη ζήλευε και πανεπιστημιακό ίδρυμα και... τα σκατά μας πνίξαν.

Η διαδραστικότητα και η δυνατότητα απεικόνισης, έφεραν στις οθόνες μας ό,τι σκατό περίμενε χρόνιια, υπομονετικά (όπως ο Κθούλου που κοιμάται και περιμένει να έρθει η ώρα του, βλέπε προ-προηγούμενο άρθρο), και το κουραδομάνι ξεχύθηκε και μας κάλυψε πατόκορφα.

Τσόντες. Ναι, το ξέρω, όσο η κοινωνία παραμένει στην ουσία πουριτανική, τόσο το Internet θα συνεχίζει να πήζει με βυζιά. μουνιά και κώλους. Είναι κρίμα η μεγαλύτερε εφεύρεση μετά τον ηλεκτρισμό να είναι πάνω από 50% προσανατολισμένη στο χερογλύκανο.

Πουτσοστρεσαρίσματα και βυζοφουσκώματα. Δεν υπάρχει λογαριασμός ηλεκτρονικού ταχυδρομίου που να μη λαμβάνει καθημερινά τουλάχιστον 2 email που να τον καλούν να μετατρέψει το πλαδαρό χθαμαλοπούτσι του σε ένα γιγαντιαίων διαστάσεων σάρκινο ρόπαλο, ή το επιπέδου σιδερώστρας στήθος σε καραβυζόμπαλο περιωπής (διαμέτρου μπάλας μπάσκετ), άμεσα, ανώδυνα, φτηνά, μόνο με χάπια, ή αντλίες κενού, ή ένα καριόλη που κάθεται και σου τα τραβάει μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό μέγεθος.

Chain-mail. Παλιά λέγονταν έτσι οι αλυσσιδωτές πανοπλίες που προστάτευαν τους ιππότες από τις ξώφαλτσες. Τώρα λέγονται έτσι α) οι σπαραξικάρδιες και 10000000% ψεύτικες ιστορίες πόνου β) οι γελοίες Μπουσκαλιο-feel-good powerpontαρισμένες κωλοτρυπίδες που μας λένε μια διδακτική ιστορία γ) εύκολοι τρόποι για να βγάλεις χρήμα με τη σέσουλα και να σου κάνει τράκα τσιγάρα ο Βαρδινογιάννηας, να σου ζητάει δανεικά ο Λάτσης και να έχεις παιδί για τα θελήματα τον Κόκκαλη.

Στην πρώτη περίπτωση, συνήθως είναι κάποιο παιδάκι που υποφέρει από καρκίνο στο πάγκρεας, από βλέννα στα νύχια ή από νυχτερίδες στα κόπρανα και εσύ καλείσαι να προωθήσεις το mail σε άλλους 147.000 αποδέκτες γιατί οι Γιατροί Χωρίς Τσίνορα, η Microsoft, η CocaCola και οι Μετανοημένοι Καγκεμπίτες για κάθε προώθηση δίνουν 5 σεντς ώστε να σωθεί το μαλακιστήρι. ΘΑΝΑΤΟΣ στις γκόμενες που βλέπουν τη φωτογραφία του παιδιού και γράφουν από κάτω "κρίμα το γλυκούλι". Έχει τύχει να δω το ίδιο κωλοcahinmail 8 χρόνια μετά, να αναφέρτεται στην 6 μηνών Marita από το Ουγκαγκατάβε με καρκίνο στον εγκέφαλο. 8 χρόνια μετά, δε θα το πιστέωετε, έμοιαζε ακόμα με μωρό 6 μηνών. Α, τι; Ε; Α, ναι, αναφερόταν ακόμη ως 6 μηνών.

Στη δεύτερη περίπτωση συνήθως υπάρχει μια ιστορία με ανθρώπινο ή μυθολογικό μοτίβο. Π.χ. ο Γιώργος έπεσε με αλεξίπτωτο, δεν άνοιξε, αλλά άνοιξε το εφεδρικό και σώθηκε. Τότε, πήγε και πήρε τσιμπούκι από τον τύπο που δίπλωνε τα εφερδικά αλεξίπτωτα και (αφού κατάπιε όλο το καταπιεσμένο χύσι του διπλωτή αλεξιπτώτων), του είπε συγκινημένος και με πέρλες στα χείλια: Είναι οι άνθρωποι που δεν τους δίνουμε σημασία που μας σώζουν τη ζωή. End of  story,  δώσε σημασία σε όλους τους ανθρώπους γιατί ένας από αυτούς μπορεί να είναι σημαντικός για σένα. Ή, ο Δαλάι Λάμα είχε βγάλει ένα κάλο στο δάχτυλο επειδή έξυνε συνεχώς τ' αρχίδια του. Ο παραγιός του εκείνη την ώρα σκότωνε βδέλλες γιατί την είχε παίξει τόσες πολλές φορές από τη βαρεμάσα που ήταν αδύνατο να την παίξει ξανά. Τότε ο σοφός Δαλάι Λάμα του είπε μια σοφία του τύπου "Το χιόνι είναι άσπρο αλλά ότι είναι κάτω από το χιόνι δεν είναι άσπρο" και ο παραγιός δεν κατάλαβε αλλά ψάρωσε. Μετά από μια βδομάδα, μια βδέλλα πήγε και βύζαξε τους κάλους από τα χέρια του Δαλάι και (ακόμη δεν έχει ξεράσει κανένας;) και οι κάλοι έπεσαν. Τότε μόνο κατάλαβε ο παραγιός τη σοφία του Δαλάι, ότι δηλαδή το καλό κρύβεται ακόμη και εκεί όπου δεν το περιμένεις, γι' αυτό να παίζεις λιγότερο με το πουλάκι σου και περισσότερο με τα άλλα παιδάκια. Όλες αυτές τις πίπες γεμίστε τις με φόντο φωτοσοπιασμένα τοπία και μικρά παιδάκια που χαμογελάνε, λιβάδια με παπαρούνες, ουρανούς και αρχιδιές και έχετε το πακέτο.

Στην τρίτη περίπτωση, ένας ξηγημένος τυπάς, πολύ πιο έξυπνος από εμάς, αποφασίζει να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση να παλεύοθυμε για να επιβιώσουμε και μας δίνει συμβουλές για να γίνουμε όλοι πλούσιοι (να δω ποιος θα δουλεύει τότε). Συνήθως παραθέτει το "δικό του" παράδειγμα, το οποίο είναι αληθοφανές σε πρώτη ανάγνωση, ή τουλάχιστον μέχρι την τρίτη γραμμή, γιατί μετά γίνεται καταγέλαστο και για τον πούτσο. Στο τέλος, μας καλεί να αγοράσουμε κουπόνια, τάπερ ή αεροπλάνα και να τα πουλήσουμε πιο ακριβά στους επόμενους, ή να παίξουμε στο καζίνο με το σύστημά του (που γενιές μαθηματικών το έχουν αποκλείσει).

Ομιλούντα banners. Εκεί που έχεις μπει στο ειδησεογραφικό site από το οποίο παίρνεις τη στρεβλή ενημέρωση που αναλογεί στο επίπεδο νοημοσύνης με το οποίο μολύνεις τον πλανήτη, κάνεις ένα τσικ πιο δεξιά με το ποντίκι και κατά λάθος κάνεις mouse over πάνω από το banner που τα μάτια σου είχαν προσπαθήσει να του αποκλείσουν την πρόσβαση στο μυαλό ρίχνοντας 48 χιλιάδες φίλτρα. Χωρίς να το έχεις δει μέχρι εκείνη την ώρα, ένας τύπος στο banner κάνει κάτι γελοίο και μια ερώτηση καιροφυλακτεί από κάτω (π.χ. "ξέρεις τι περιμένει ο Τάκης;). Και όταν λέω "καιροφυλακτεί", το εννοώ. Γιατί με το που θα κάνεις mouse over μια γαμημένη φωνή κατακεραυνώνει τα τύμπανά σου με κά΄τι πολύ εμπνευσμένο του τύπου "Ο ΤΑΚΗΣ ΠΑΙΖΕΙ ΤΗ ΜΑΛΑΠΕΡΔΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΜΟΥΛΤΙΚΟΥΛΤΙ!" και πετάγεσαι πάνω αλαφιασμένος, έχοντας κλάσει μαλλί για 7-8 πουλόβερ. ΘΑΝΑΤΟΣ στον Τάκη και σύφιλη σε όλο του το σόι.

Pop-ups. Για κάποιο λόγο είναι 99% τζογαδόρικα. Μπαίνεις σε ένα site. Σημαδεύεις το κομπί που θα σε πάει στη σελίδα που θέλεις, κάνεις να το πατήσεις και... ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ, ΦΙΛΑΡΑΚΟ... Η σελίδα σου θα κάνει fade out και στη θέση της θα εμφανιστεί μία άλλη, που σε ενημερώνει ότι το το site που τόσο πολύ γουστάρεις είναι προσφορά του τάδε προϊόντος.

-Στ' αρχίδια μου φίλε, μπορώ να γυρίσω στη σελίδα που ήμουνα;

-Όχι, λυπάμαι, πρέπει να περιμένεις άλλα 23 δευτερόλεπτα :(

-Ρε, το αφεντικό μου τράβηξε μόλις καζανάκι, δε θα προλάβω. >:S

-Λυπάμαι, θα σε κάνω redirect σε 17 δευτερόλετπα. :|

-Ρε το αφεντικό ανοίγει την πόρτα.

-Σε 12 δευτερόλεπτα. :|

-Ρε έρχεται προς τα μένα!

-Σε 8 δευτερόλεπτα.:|

-Άσε, είναι ήδη από πάνω μου.

-Σε 3 δευτερόλεπτα.:|

-Γάμησέ με, θα το δω από το σπίτι γιατί με απέλυσε.

-Σε 1 δευτερόλ... :s

-Άει γαμήσου, είπαμε, τέλειωσε. .i.

Back to main page.

Αυτό που σας περιέγραψα είναι... Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ!

Γιατί υπάρχει και η περίπτωση να ανοίξεις ΜΙΑ σελίδα και από εκεί να ξεχυθούν σαν εμετός 48 διαφορετικά ΠΑΡΑΘΥΡΑ, τζογαδοροσελίδων (και ίσως και καμιά λίγο πιο σεξουλιάρικη, αλλά όχι τίποτις σοκαριστικό). Γι' αυτό:

Άντε γαμήσου EUROGRAND με τα 1000€ welcome bonus!

Ξεκωλιάσου William Hill Casino! Αν δεν ήσουν online θα σου έβαζα μπουλότο!

Και ας εξαφανίσει κάποιος τα πουταναριά που ξεπετάγονται κάτω δεξιά στην οθόνη μου ρωτώντας "Are your from Athens too? Do you want to hang around" σε άπταιστα ελληνικά, κάθε φορά που πάω να κατεβάσω torrent.

Φασίστες στο διαδίκτυο: Μπαίνεις σε ένα φόρουμ, καταθέτοντας μια ορθολογική άποψη (όπως π.χ. ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από το χρώμα του δέρματος ή ότι κάθε ελληνίδα πρέπει να διακορεύεται στα 11 από μελαμψό μετανάστη ασιατικής καταγωγής). Ε, αμέσως θα μαζέψεις 7-8 φασίστες όπως τα σκατά τραβάνε τις μυΐγες. Αμέσως θα αρχίσουν το "διάλογο". Επειδή είναι όλοι αγράμματοι οι περισσότερες απαντήσεις είναι όπως η παρακάτω:

"ΠΑΛΙΑΔΕΡΦΑΡΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ ΝΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΟΥΝΕ ΕΣΕΝΑ ΟΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ". Προσέξτε τη χρήση κεφαλαίων που υποδηλώνει ότι ο γράφων "φωνάζει" και την ελαφρά συντακτική αναρχία, ειδικά προς το τέλος.

To be continued...

Στης βουλής τα έδρανα, αχ κι εγώ να έκλανα

Να πάρει, κι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μη μιλήσω ποτέ για θέματα επικαιρότητας από αυτό το βλάσφημο, αιρετικό, σκατολογικό, χυδαίο, προσβλητικό (και για τη νοημοσύνη), εμετικό και τα λοιπά blog. Έλα όμως που οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 με έκαναν να αλλάξω γνώμη.

Το ξέρω ότι θα το μετανιώσω με πόνο, αίμα και άλλα λιγότερο σεπτά σωματικά υγρά, αλλά θα την πω την παρόλα μου.

Και επειδή δεν έχω σε καμία υπόληψη το αναγνωστικό μου κοινό, εσάς τα πιθήκια που διαβάζετε τις μαλακίες μου αντί να κάνετε κάτι χρήσιμο στη ζωή σας, θα σας τα βάλω σε bullets, όπως κάνουμε στη διαφήμιση για να "περάσουμε στον καταναλωτή τα χαρακτηριστικά του προϊόντος μας με άμεσο και εύπεπτο τρόπο". Γίδια!

Στις εκλογές, λοιπόν, με τσάντισαν:

α) Ο Αντώνης Σαμαράς. Ο άνθρωπος παίρνει ψυχοφάρμακα, αυτό είναι ευρέως γνωστό και συγχαρητήρια στον Αντωνάκη που το παλεύει και δεν έχει κλατάρει, ενώ επιμένει να βγάζει νοκ άουτ το Μητσοτακαίικο που προσπαθεί να του κάνει βουντού τα τελευταία 20 χρόνια (από τότε που έριξε τον Αποστάτη με αποστασία).

Φέτος, οι θεράποντες (ψυχ)ιατροί του Αντωνάκη, στο αναμφίβολα ισχυρό κοκτέηλ ψυχοφαρμάκων με το οποίο τον ποτίζουν για να μην ορμήσει στον κοσμάκη και δαγκώνει καρωτίδες (δείτε τα μάτια του κάθε φορά που βγαίνει στο γυαλί, το τυπάκι είναι αλλού), προσέθεσαν και στοιχεία ψυχεδελικών ενώσεων. LSD? Κάτι πιο "προχώ"; Θα σας γελάσω. Αλλά είναι καλό stuff. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς ο Αντωνάκης συγκέντρωσε κάτι λιγότερο από 19% (το ιστορικό χαμηλό της παράταξής του, περίπου μισό από το προηγούμενο ιστορικό χαμηλό) και μπροστά στις κάμερες χαμογελούσε ευτυχισμένος σαν πούστης σε λιβάδι με ψωλές (δεν έχω βρίσει από την αρχή του άρθρου και έπρεπε να πετάξω μια μαλακία). Ρε ψυχεδελιασμένε, αν είχες πάρει αυτοδυναμία τι θα έκανες, θα ράντιζες τις κάμερες με ψωλόχυμα; (ήταν να μην πάρω φόρα στο βρισίδι).

β) Αλέξης Τσίπρας. Ανοίγοντας την τηλεόραση και βλέποντάς τον χωρίς να ξέρει κανείς το αποτέλεσμα, είναι σίγουρος ότι έχει μπροστά του τον νέο πρωθυπουργό, με πλειοψηφία που του επιτρέπει να κάνει αναθεώρηση συντάγματος με το θερινό τμήμα της βουλής (ΟΚ, κάτι σα να κλειδώνεις το συρτάρι και να βάζεις και το κλειδί μέσα, αλλά είμαι εθισμένος στην υπερβολή). Καμαρώνεις τη βουτυρόφατσα που ευαγγελίζεται κοινωνική αλλαγή χωρίς πρόγραμμα, ρουφάς σα ναργιλέ στα τελειώματα τις τσαμπέ παπαρολογίες περί απαλλαγής από το μνημόνιο χωρίς έξοδο από το ευρώ (ευτυχώς οι παρόλες δε φορολογούνται) και νομίζεις ότι το τυπάκι έχει πάρει Πινοσετικά ποσοστά. Κοιτάς την καρτέλα και βλέπεις ότι ο κουραμπιεδίσκος είναι... δεύτερος! Με... 16 και κάτι τοις εκατό. Όπα μεγάλε, κατούρα και λίγο να καθαρίσουν τα τζάμια μας από τα φλόκια που έριξες.

γ) Ευάγγελος Βενιζέλος. Είναι γνωστό ότι ο χοντρός έχει όσο μυαλό όσο οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί μαζί, ή τουλάχιστον έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι έτσι. Αντί να βγει και να πει ευθέως ότι “σας κεράσαμε καυλί με το μνημόνιο μας κεράσατε τρικαύλι με 13%”, έριξε ένα ωραίο μπαλάκι για τη συνέχεια και να το δείτε που θα κάνει τους άλλους να τρέχουν. Καργιόλη χοντρέ, αν δεν ήσουνα πασόκος, θα σε πήγαινα, αλλά από την άλλη είσαι και ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να χάσει από το "γιωργάκι" (sic) κι αυτό δε σε βοηθάει να ανέβεις στην εκτίμησή μου. Η ήττα του άλλου χοντρού (εφ' εξής "κουράδα"), του Καραμανλή από το "γιωργάκι" δε μετράει, γιατί ο κουράδας είχε δει τα σκούρα και έκανε εκλογές για να χάσει και να γυρίσει στα πασακλίκια του και τις γαρδούμπες, άντες και κανένα αλλαξοκωλίκι, αλλα κυρίως μάσες.

δ) Αλέκα Παπαρήγα. Ο επικοινωνιακός αυτός κολοσσός που ηγείται του ΚΚΕ, κατάφερε να πάρει μισό τοις εκατό από το περίπου 50% που απώλεσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Έχοντας εκ προοιμίου απορρίψει κάθε πιθανότητα διαλόγου με οποιονδήποτε, γιατί άλλωστε είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ δε μιλάει με κανέναν που δεν είναι ΚΚΕ. Έτσι λοιπόν, αντί να καρπωθεί την ευκαιρία να τριπλασιάσει τα ποσοστά του ποντάροντας στην οργή και αγανάκτιση του κόσμου με τις ούτως ή άλλως φιλιλαϊκές θέσεις του, το ΚΚΕ κατάφερε να πάρει τις ψήφους των ίδιων "μπάμπηδων" που το ψηφίζουν από τη Βάρκιζα και μετά. Κι έχεις και την Αλέκα να βγαίνει και να σου λέει κατάμουτρα ότι "ο αγώνας συνεχίζεται", ναι, μωρή χαμούρα, αλλά εσείς παίζετε σε άλλο γήπεδο ή... άλλο άθλημα! Στην τελική, "κομμουνιστικό κόμμα" δεν είστε; Με κανέναν δε μιλάτε, συνεργασίες δεν κάνετε (εκτός από το επάρατο '89 όταν γλείψατε τα δρακουλίσια αρχίδια του Μητσοτάκη και έκτοτε φυσάτε και το γιαούρτι), είτε κάντε την επανάστασή σας να κυβερνήσετε μόνοι σας (αφού δεν παίζετε με τα άλλα παιδάκια) σε μια δικτατορία του προλεταριάτου, είτε να πάτε να γαμηθείτε και να πάτε στην Κούβα να σαπίσετε χτίζοντας βίλες για όταν πέσει ο Ραούλ και ξαναέρθουν οι Αμερικάνοι με τα ντάλαρς. Ουστ, απολιθώματα! Σε ένα πλαίσιο επιστημονικής φαντασίας θα ήθελα να δω το ΚΚΕ στην εξουσία να χάνει τ' αυγά και τα καλάθια. Γιατί κακά τα ψέμματα, ο χειρότερός τους εφιάλτης είναι να γίνουν κυβέρνηση. Όσο είναι στα αζήτητα του 8-9%, μπορούνε να πουλάνε επαναστατικές παπαρόλες, αγωνιστικά φούμαρα και ρηξοανατροπικές μαλακίες τσάμπα στα γίδια που τους ψηφίζουνε και πίνουνε νερό στο όνομα του πατερούλη και του Ζαχαριάδη. Γιατί αν μη τι άλλο, όταν ο κόσμος καίγεται, δύο τινά συμβαίνουν: Το μουνί χτενίζεται (αν και τις brazil τάσεις του καιρού μας είναι πλέον σπάνιο) και το ΚΚΕ βγάζει λάδι το Ζαχαριάδη και τη μνήμη του Στάλιν.
Δυο λογάκια ακόμα για το Αλεκάκι, θα μου τα επιτρέψετε. Δε με πειράζει που είναι σα μπουγάτσα χωρίς κρέμα. Με ενοχλεί όμως ότι κουβαλάει ένα μυαλό δεκαετίας '50 που δεν έχει κάνει τα στοιχειώδη σέρβις. Δεν έχει καν αλλάξει φλάτζες και τσιμούχες. Το αποτέλεσμα είναι να χάνει λάδι με το κιλό και να μη μπορεί να απαντήσει σε μια ερώτηση. Άλλο να διαβάζεις την πολυσέλιδη ανακοίνωση της κεντρικής επιτροπής του κόμματος χαμογελώντας στραβά κάθε φορά που πετάς πρόκες στον Τσίπρα μπροστά στις κάμερες, κι άλλο να πρέπει να ξαραχνιάσεις το μυαλο σου από την αμυγδαλή και πάνω για να μπορέσεις να απαντήσεις μια απλή ερώτηση (και πάλι να ΜΗΝ τα καταφέρνεις).

ε) Λαϊκός, Ορθόδοξος, Συνεγιαρμάς (sic). Με το που είδανε να χάνεται το πολυπόθητο τριαράκι που εξασφάλιζε την είδοσο στη βουλή, αρχίσανε να χύνουνε χολή εναντίον... της χρυσής αυγής, αποκαλώντας τους νεοναζιστές, φασίστες και άλλα φαιδρά, μέχρι ότι είναι ντροπή αυτή η φάρα να μπαίνει στο ελληνικό κοινοβούλιο. Ρε σαλταδόροι ψωλοκοπάνες, τόσα χρόνια είχατε το (χρυσό) αυγό του φιδιού στη μασχάλη και το ζεσταίνατε προσεκτικά για να σας ψηφίζει. Τώρα που με τους πολιτικούς σας αριβισμούς και τα υπουργεία που πήγατε να τσιμπήσετε, καήκατε, απογοητεύσατε τα φασιστάκια σας, χάσατε την πραγματική σας εκλογική βάση και πήγατε στο διάολο. Να μείνετε εκεί παρακαλώ και να το βουλώσετε αν δεν έχετε κάτι ενδιαφέρον να πείτε. Που δεν έχετε. Οπότε βουλώστε το.

Προσεχώς κι άλλα... γιατί οι εκλογές (όπως και οι Γερμανοί) ξανάρχονται!