Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα στον κώλο σας!

Άντε, κάθε σεζόν, το ίδιο παραμύθι, ΣΙΧΑΘΗΚΑ!
Αν ζούσε ο Χριστούλης, θα έπιανε το βούρδουλα Οκτώβρη και θα τον άφηνε Φλεβάρη, πόσο μάλλον που δεν υπήρξε ποτέ και πρέπει να το κάνω εγώ από αυτό το blog...

ΓΙΑΤΙ ΣΥΦΙΛΙΑΖΩ ΜΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ;

Η απάντηση θα μπορούσε να συνοψιστεί στο "γιατί έχω εγκέφαλο βαρύτερο από 300 γραμμάρια", αλλά επειδή ξέρω ότι σας έχω εθίσει σε μακροσκελείς αναλύσεις, πάμε μαζί να σας κάνω το μυαλό πουρέ και τ' αρχίδια πελτέ. Σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα επειδή:
1. Γίνεται πολύς ντόρος για τη γέννηση μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας, αμφισβητήσιμης ύπαρξης, που της αποδίδεται μία από τις πιο σιχαμένες θρησκείες... ever, που μάλλον γεννήθηκε Απριλομάρτη κι όχι Δεκέμβρη.
2. Είναι η κύρια γιορτή της "θρησκείας της αγάπης"; Ποιας αγάπης ρε μαλακοκαύληδες; Το αγαπάτε αλλήλους, που ήταν όντως πολύ προχώ για την εποχή του και πάντα στη μόδα, ο χριστιανισμός το ξέχασε 100-200 χρόνια μετά το θάνατο του πιθανολογούμενου ιδρυτή του. Έκτοτε, χριστιανισμός είναι μίσος, μισαλλοδοξία και σκατοσπρωξίλα με ράσο (ή και άνευ), βιασμοί παιδιών (ενίοτε και με ειδικές ανάγκες!!!), ψέμα, παραμύθα, φράγκα, φράγκα και πολλά φράγκα. Μπίζνα. Από τότε που πέθαναν οι χίπηδες, μόνο οι gay "παίζουν" στην αγάπη.
3. Είναι... γιορτή της αγάπης. Ποιας αγάπης ρε χαμουρομαλακοξεμπήχτηδες; Που στ' αρχίδια σας για το φτωχό, τον πονεμένο και τον κάθε πούστη που υποφέρει τις υπόλοιπες 360 ημέρες, αλλά... όλα κι όλα, τις μέρες που παίζουν κάλαντα, όλοι θα δώσετε το κατιτί σας για να ανακουφιστούν. Να πάτε να γαμηθείτε εποχιακοί φιλάνθρωποι, να σας κωλοξεπατοφαρδώσουνε το σόι, παρτάκια με άλλοθι.
4. Κρατάνε έναν αιώνα. Παλιότερα θυμάμαι, σαν παιδί, τα Χρισχτούγεννα, κρατάγανε με το ζόρι 10 μέρες, μετά ξεστολίζαμε και πήγαινε ο καθένας στο διάολο ή όπου αλλού είχε να πάει. Τώρα, τα Χριστούγεννα ξεκινάνε από μέσα Οκτώβρη (αν κρίνω από τους στολισμούς) και σε κάνουνε επιληπτικό με τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν σε κάθε γαμημένο μπαλκόνι, προσπαθώντας μάλλον να αποπροσανατολίσουν ό,τι αποδημητικό πουλί υπάρχει και να του γαμήσουν το ταξίδι.
5. Είναι τόσο εμπόριο, που κάνουν το απλό εμπόριο να μοιάζει με σεμνή παρθένα (και όχι από αυτές με τις σιδηροδρομικές ανησυχίες). Τα χριστούγεννα, πλέον υπάρχουν για να γυρίζονται ταινίες σαν το "Μόνος Στο Σπίτι" και να πωλείται όλη η σαβούρα που έχει μείνει απούλητη κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Δεν υπάρχει διαφήμιση που να μη λέει "φέτος τα χριστούγεννα η ψώλοφον σας χαρίζει έξι λεπτά ομιλίας για να μιλήσετε με αυτούς που αγαπάτε", "για τα φετινά χριστούγεννα η ψωλοβάγκεν σας κάνει δώρο ένα αερόσακο", "για τα χριστούγεννα, η ψωλγουέις έχει φτερά ταράνδου μπες κι εσύ στην κλήρωση και κλάσε έξι κιλά μέντες" και πάει λέγοντας. Όλοι για να πουλήσουνε. Και, είπαμε, το καταλαβαίνω να θέλουν να πουλήσουνε, εταιρίες είναι, διαφημιστής είμαι (ήμουν/θα ξαναγίνω όταν περάσει η κρίση/σιχάθηκα να είμαι), αλλά όταν είναι τόσο εξώφθαλμο, παθαίνω αιμορροΐδες.
6. Τρέχουν όλοι σα μανιοκαταθλιπτικοί με ψυχαναγκαστικές εμμονές να πάρουν και να στολίσουν δέντρο, δίνοντας στα παιδιά την εντύπωση ότι ο καθένας μπορεί να πηγαίνει και να αποψιλώνει δάση για την καύλα του, είτε θέλει να κρεμάει πάνω στα δέντρα κιτς λαμπάκια, είτε τα θέλει για καυσόξυλα.
7. Μαθαίνουν τα παιδιά στα άνευ λόγου δώρα και μετά άντε να τους βάλεις φρένο και να τα μάθεις ότι η προσπάθεια είναι που έχει επιβράβευση, όχι η ημερομηνία.
8. Όλοι λένε "χρόνια πολλά". Όχι ρε φίλε, δε θέλω να ζήσω πολλά χρόνια σκατίλας, μπορώ να έχω λίγα και καλά; Και τώρα που το σκέφτομαι, μόνο τότε τα λέτε, τις υπόλοιπες μέρες μου εύχεστε να τα κακαρώσω; Α σιχτίρ ρε... Και τι θα πει "χρόνια πολλά" ρε... ευφάνταστε; Πιο κονφορμέ ευχή δεν υπάρχει.
9. Τα χριστούγεννα, οι άνθρωποι δεν σκέφτονται. Όχι ότι σκέφτονται τον υπόλοιπο καιρό, αλλά τόση μαζική μαλακία, τόση συγκεντρωμένη αναπαραγωγή άχρηστων στερεοτύπων και τόσο τσάμπα κωλοχαϊδιλίκι, μόνο τα χριστούγεννα παίζει.
10. Είναι όλοι χαρούμενοι. Οι καρκινοπαθείς, έχουν τον ίδιο καρκίνο, οι προμηθευτές του δημοσίου τα ίδια φέσια, οι φαρμακοποιοί είναι εξισου απλήρωτοι, τα παιδιά χωρίς πόδια συνεχίζουν να μην έχουν πόδια, αλλά για κάποιο λόγο, όλοι είναι χαρούμενοι. Οι μαζικές αυθυποβολές δεν ήταν ποτέ του γούστου μου.
11. Η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της εποχής είναι λανσαρισμένη από την Coca-Cola. O original Άγιος Βασίλειος δεν ήταν και τόσο πουλησιάρικος, γιατί ήταν σαν τον Άγιο Ονούφριο και σκυθρωπός, αλλά και... μαυριδερός.
12. Το ψεύτικο χιόνι. Δε με νοιάζει αν είναι από βαμβάκι, σερβιέτες ή πιτυρίδα, μπορώ να μην ξαναδώ αυτό το αηδιαστικό κατασκεύασμα που καλύπτει δεντράκια, σκατάκια και φάτνες;
13. Η φάτνη. Δεν είναι ότι απεχθάνομαι το βουκολικό και το ρουστίκ, αλλά αυτές τις κωλοφάτνες θέλω να τις ποδοπατήσω με αρβύλες Μάρτινς (ή τις original που φορούσαν οι φασιστοβερμαχταράδες που μας γάμησαν το '41-'44). Περνάνε με ένα τόσο αθώο τρόπο το "παραμύθι" στα παιδάκια που είναι πιο αποδοτικές από 100.000 χιλιόμετρα κατηχητικού (μετά τα οποία ένας χριστιανός αλλάζει καταλύτη ή πνευματικό). 
14. Καλά χριστούγεννα και να ψοφήσετε όλοι σας (όσοι τα γουστάρετε)

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Σιχαμένοι κιτρινιάρηδες (TAXI)

Γυρίζοντας χρόooooνια στους δρόμους της Αθήνας, συχνά χωρίς λόγο (το παραδέχομαι), συνήθως πάνω σε δίκυκλο, έμαθα να απεχθάνομαι ορισμένες κατηγορίες οδηγών. Στην κορυφή της λίστας μου, είναι οι αηδιαστικοί, βρωμεροί, ρυπαροί και ρυπαίνοντες, σιχαμένοι, άπλυτοι, πειρατές της ασφάλτου (γκρ!), επαγγελματίες δολοφόνοι, οι αλήτες με τα κίτρινα αυτοκίνητα που πάνω στο φωτεινό τους καρούμπαλο γράφει… TAXI.
Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλές επικίνδυνες ράτσες. Επιγραμματικά θα αναφερθώ
-στον παππού με το καβουράκι (καπέλο), που οδηγεί μέσα από μια αιθαλομίχλη πρεσβυωπίας, καταρράκτη και άλλων οφθαλμικών παθήσεων, γαντζωμένος από το τιμόνι όπως ο ναυαγός από το σωσίβιο, με αντανακλαστικά πιο αργά κι από στοπ καρέ, αλλεργία για φλας, άγνοια του ΚΟΚ και πάνω απ’ όλα την πεποίθηση έχει απόλυτη προτεραιότητα
-στη γιαγιά με το μαλλί κομμωτηρίου, φουσκωμένο μέχρι και 15 εκατοστά προς κάθε κατεύθυνση η οποία πέραν του ότι δε βλέπει κανέναν καθρέφτη (κυρίως λόγω κόμμωσης), αρνείται και να κοιτάξει δεξιά ή αριστερά, πιθανώς για να μη χαλάσει το μαλλί και πάντα, μα πάντα πηγαίνει πιο αργά από χελώνα, εκτός από τη φορά που θα την πετύχεις σε διασταύρωση και ενώ έχεις προτεραιότητα, θα πεταχτεί σαν τον Άιρτον Σένα μπροστά σου κάνοντας τα σφραγίσματά σου να κολλήσουν στο τζάμι από το φρενάρισμα και αμέσως μετά θα συνεχίσει να σε κλείνει πηγαίνοντας με ταχύτητα που τείνει στο 0+, πάλι όπως ο Άιρτον Σένα όταν ξέμενε από βενζίνη και στόλαρει τους αντιπάλους που είχε πίσω του μην αφήνοντας κανέναν να περάσει
-στον τραγικό φορτηγατζή, ο οποίος έχει περισσότερο το νου το στο φραπέ που ισορροπεί πάνω στο τιμόνι, ενώ εστιάζει στο δρόμο μόνο και μόνο για να σφυρίξει σε οποιαδήποτε γυναίκα δει, θεωρώντας ότι κάθε γυναίκα αισθάνεται κολακευμένη και σίγουρα θα ανοίξει τη πόδια της για να τη γαμήσει ένας άπλυτος τύπος που οδηγεί φορτηγό αν της φωνάξει «μανούλι μου», «να ήμουν κιλότα με γλώσσα», «τι βυζόθρες είναι αυτές μανάρα μου», «κούνα την κωλάθρα σου λαρδομούνα μου» και άλλα εξίσου τρυφερά.
-στον μαλάκα με το ποδήλατο που δεν έχει καταλάβει ότι η Αθήνα θα γίνει φιλική προς το ποδήλατο μόνο μετά από πυρηνικό ατύχημα που θα ισοπεδώσει το έδαφος και τους ηλίθιους οδηγούς που κυκλοφορούν. Ο εν λόγω ηλίθιος, αισθάνεται τόσο ηθικά ανώτερος από εμάς τους υπόλοιπους που χρησιμοποιούμε ρυπογόνες μηχανές εσωτερικής καύσης με αποκλειστικό στόχο να καταστρέψουμε τον πλανήτη, ώστε θεωρεί δικαίωμά του να κλείνει το δρόμο (ενώ χωράει μια χαρά στην άκρη), πηγαίνοντας με 5-15 χ.α.ω., ενώ αν τολμήσεις να του κάνεις την παραμικρή νύξη («ρε γαμιόλη κάνε στην άκρη το πατίνι σου», ή «πάνε με τα πόδια ρε κωλοσούρτη γαμώ το πετάλι σου μέσα»), θα σου επιτεθεί από τέτοιο ηθικό ύψος που θα σε τσακίσει. Η καλύτερη λύση, είναι να έχεις μαζί σου ένα νεροπίστολο και να τους ρίχνεις ανάμεσα στα κωλομέρια.
-στον γιάπη με την Porsche (που μπορεί να είναι και κορεάτικο SUV), που θεωρεί ότι ο κόσμος του ανήκει, ο δρόμος του ανήκει και ο χρόνος του δεν επαρκεί, γι’ αυτό έχει ανοιχτό το Laptop στα πόδια του, το κινητό πακτωμένο μεταξύ ώμου και αυτιού στη θέση «Κουασιμόδος Από Το Πλάι», ενώ ταυτόχρονα ξυρίζεται στον καθρέφτη του, πίνει καπουτσίνο μέτριο με κανέλα και μπανίζει τα αυτοκίνητα γύρω του για κανένα γκομενάκι που θα ψαρώσει με την Porsche του. Οι μανούβρες που κάνει, θυμίζουν πλοίο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, με κολλημένο πηδάλιο και μεθυσμένο πλήρωμα. Δεν είναι τυχαίο, που κάτι τέτοιοι στην παραλιακή καταλήγουν… στα βράχια.
-στον deliveryman με το καρακλαταρισμένο γαμόπαπο που στάζει λάδια, βενζίνη, αίμα και βλέννες, ο οποίος αφιονισμένος μπαίνει ανάποδα σε μονόδρομους, καβαλάει πεζοδρόμια, στριμώχνεται ανάμεσα σε αυτοκίνητα παίρνοντας καθρέφτες για τρόπαιο (κάτι σαν σκαλπ), πανικοβάλλοντας μανάδες με παιδιά, και επιβιώνοντας συνήθως λόγω θείας χάρης ή τύχης και όχι ικανοτήτων. Όλα αυτά, με το μαλακισμένο κουτί της πίτσας πίσω από την πλάτη του, σαν κουασιμόδος που τον ζωγράφισε κυβιστής, και συχνά με τσιγάρο στο χέρι.
Τώρα που το σκέφτομαι είναι τόσοι ώστε θα μπορούσα άνετα να τους αφιερώσω ολόκληρο άρθρο μόνο για πάρτη τους… οπότε ας πω για τους «αγαπημένους» μου ταρίφες. Πριν αρχίσω να κράζω, να επισημάνω ότι όχι, ΔΕΝ είναι όλοι οι ταρίφες έτσι. Αλλά πες το αυτό στο συλλογικό υποσυνείδητο! Η πιθανότητα είναι ότι δεν είναι καν οι περισσότεροι έτσι, αλλά αυτοί με τις συμπεριφορές τους έχουν καταδικάσει ολόκληρο τον κλάδο. Έτσι κι αλλιώς, προσωπικά θεωρώ ότι αν εξαφανίζονταν τα ΤΑΧΙ, μαζί τους θα εξαφανίζονταν και τα περισσότερα προβλήματα στους δρόμους. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα (ως συνήθως). Πάμε να βάλουμε «μπούλες» για να δούμε τι σιχαίνομαι στους κιτρινιάρηδες (ταξιτζήδες, μην προσπαθήσει κανείς να μου κολλήσει τη ρετσινιά του ρατσιστή με τους ασιάτες).

-Είναι αγενέστατοι. Κι όταν λέω «αγενέστατοι», δεν εννοώ ότι αν τους πεις «γαμώ τη μάνα που σε πέταγε» θα σου απαντήσουν «δε γαμιέσαι ρε αρχίδη», αλλά ότι αν μπεις στο ταξί μέρα με κίνηση κάπου στα Πατήσια και τους πεις «Ευελπίδων», μπορεί και πάλι να σου απαντήσουν «δε γαμιέσαι ρε αρχίδη;».
-Είναι βρώμικοι. Μπαίνεις στο κωλοχανείο με ρόδες που μισθώνουν και ζέχνουν από σκορδίλα και κλανίλα μέχρι απλή απλυσιά και ταγκίλα σα φέτα που ξέμεινε εκτός ψυγείου 2 μήνες. Κάνεις το λάθος να κυττάξεις (πόσο καιρό έχετε να δείτε αυτόν τον τύπο;) προς το μέρος τους και βλέπεις σκούρες σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε σα νερομπογιές από το κεφάλι τους προς τα κάτω. Βλέπεις ό,τι σιχαμένο λεκέ μπορείς να φανταστείς, ιδίως πάνω στα τραγικά ανοιχτά σιέλ πουκάμισα που φοράνε οι παλιότεροι (ίσως για να τονίζουν τα γαλάζια τους μάτια). Χώρια τα υπολείμματα φαγητού που κοσμούν τα ρούχα τους τα τμήματα του δέρματός τους που είναι εκτεθειμένα και, φυσικά, το αυτοκίνητο.
-Είναι φασίστες. Οι περισσότεροι έχουν ένα πρόβλημα με τους σκουρόχρωμους. Ίσως γιατί οι μετανάστες αν πάρουν ταξί το παίρνουν ανά τέσσερις, οπότε ο ταρίφας δε μπορεί να βάλει άλλους μέσα.
-Είναι τραγικά λιγούρια. Όποια γκόμενα έχει μπει σε ταξί το έχει εμπεδώσει. Προσπαθούν να κάνουν καμάκι στις πελάτισσες, συνήθως με γελοίο τρόπο.
-Είναι ελεεινοί ψεύτες. Οι περισσότεροι ταξιτζήδες υποστηρίζουν ότι έχουν γαμήσει τη μισή Αθήνα μέσα στο ταξί. Όπα, ταριφάκο, κατούρα και λίγο! ΖΕΧΝΕΙΣ, δε βλέπεσαι και αν σε πλησιάσει γυναίκα, είναι γιατί χάλασε το αμάξι της και πρέπει να πάει κάπου.
-Είναι παρανοϊκά μαλάκες. Η πιο απίστευτη ατάκα που έχω ακούσει από ταρίφα είναι (αναφερόμενος σε γυναίκα οδηγό και κατ’ επέκταση στις γυναίκες συνολικά): «Τι περιμένεις από ανθρώπους που κάθονται να τους γαμήσουν;». Σκέφτηκα να τον ρωτήσω για την υγεία της μητέρας του, αλλά τελικά επικράτησε η λογική.
-Είναι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ! Είτε λόγω κούρασης, είτε λόγω τσίτας από τους 48 φραπέδες που πίνουν στο τιμόνι, είτε λόγω υπερβολικής σιγουριάς από τις ώρες που περνάνε στο δρόμο, είτε επειδή θεωρούν ότι ο ΚΟΚ είναι ένα στρογγυλό γλυκό, σκοτώνουν κατά συρροή! Ξέρω άνθρωπο που πέθανε, επειδή ο ταρίφας είχε την έμπνευση να ανοίξει την πόρτα για να φτύσει! Ο επερχόμενος μοτοσικλετιστής δεν πρόλαβε ούτε να φρενάρει. Καρφώθηκε στην πόρτα. Ο ταξιτζής, προφανώς, θεώρησε ότι η ανθρώπινη ζωή κοστίζει λιγότερο από μια ροχάλα σε χαρτομάντηλο.
-Είναι κλέφτες. Απροκάλυπτα με τους ανυπεράσπιστους τουρίστες που παραλαμβάνουν από το αεροδρόμιο και για μια διαδρομή των π.χ. 30 ευρώ, τους παίρνουν επί πλέον 5 ευρώ χαρτόσημο, 15 ευρώ φόρο παράθυρου, 20 ευρώ τέλος ζοχάδας, 12 ευρώ προσαύξηση κομίστρου λόγω περμανάντ, κ.λπ. αποσπώντας γύρω στο κατοστάρι, ενώ και εμάς τους Ελλαδίτες  (sic) μας κλέβουν αλλά πιο ψαγμένα και μαστόρικα.
-Γαμάνε την κυκλοφορία. Ο ταξιτζής δεν έχει καμία αναστολή να σταματήσει σε διασταύρωση για να πάρει ή να αφήσει πελάτη. Ακόμη κι αν ο πελάτης είναι σε αναπηρικό καροτσάκι οπότε χρειάζεται μια διαδικασία 15 περίπου λεπτών για να απομακρυνθεί από το ταξί. Πηγαίνουν με δύο ταχύτητες: Αργά και Πολύ Αργά, για να μην κάψουν καμιά σταγόνα παραπάνω πετρέλαιο. Αργά όταν ψαρεύουν πελάτη και Πολύ Αργά όταν έχουν εξασφαλίσει πελάτη. Δε χρησιμοποιούν ποτέ χώρους που είναι βολικοί για αποβίβαση, όπως τους παραδρόμους των λεωφόρων: ΠΑΝΤΑ ο ταρίφας θα αδειάσει τα πτώματα από το πίσω κάθισμά του ΕΠΙ της λεωφόρου.
-Γαμάνε τον αέρα. Έτσι και περάσεις δίπλα από ταρίφα και κάνεις το λάθος να μην κλείσεις παράθυρο (και να βάλεις και τον αέρα στην ανακύκλωση), σε χτυπάει στα ρουθούνια μια σιχαμένη ντιζελόμποχα και ένα ρυπαρό και λιπαρό ντιζελαεράκι χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά σου. Τώρα, σκέψου αναγνώστη, τι αφήνουν κινούμενοι 10-20 ώρες καθημερινά στους δρόμους και κάνοντας σέρβις μόνο όταν… μείνουν.
-Δε σέβονται τον πελάτη. Φορτώνουν το ταξί με 18 άτομα αν μπορέσουν ακόμη κι αν η διασπορά προορισμών περιλαμβάνει από Άλιμο μέχρι Λαμία και από Κατεχάκη μέχρι... Μεσολόγγι.
(to be continued?)


Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Τσαντίλα εναντίον Τσαντίλας!

Ουροβόρος τσαντίλα (καμία σχέση με ουρολαγνεία, είναι η τσαντίλα που τρώει την ουρά της)

Σήμερα θα κράξω... ΕΜΕΝΑ!
Και φυσικά, μπορείτε να το κάνετε και εσείς στα σχόλια, είστε κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι.

Ίσως να φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράξενη η επιλογή της τσαντίλας μου, αλλά σας διαβεβαιώ, λατρεμένοι μου αναγνώστες, δεν είναι. Άλλωστε, μέσω της κριτικής γινόμαστε καλύτεροι, κι επειδή δεν μπήκε κανείς στον κόπο να με κράξει, είπα να το κάνω μόνος μου. Τελικά, με μοναδική πιθανή εξαίρεση το σεξ (αν και ως γνωστόν αν πετύχει η μαλακία τύφλα να 'χει το γαμήσι), όλα τα πράγματα είναι καλύτερα όταν τα κάνει κανείς μόνος του. Ίσως ακόμη τα... ομαδικά σπορ. Γι' αυτό σήμερα θα το παίξω (ε, όχι αυτό που νομίζετε) “μια ομάδα μόνος μου” και θα με κράξω ασύστολα.

Θα ξεκινήσω με το όνομα του blog: “Μια τσαντίλα την ημέρα”. Όνομα εξ αρχής άστοχο, καθώς ένα blog που δε γράφεται επί πληρωμή, σπανίως γράφεται κάθε μέρα. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων είναι ένας σεσημασμένος τεμπέλης και φυγόπονος “πασαλειμματίας” όπως εγώ. “Μια τσαντίλα όποτε δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω και έχω ήδη βγάλει βόλτα το σκύλο” θα έπρεπε να λέγεται το blog, αλλά τότε ο τίτλος δεν θα ήταν τόσο πιασάρικος και ίσως να μην είχα τους 7 αναγνώστες που με κόπο, παρακάλια, βρισιές, απειλές και κατάρες μάζεψα. Οπότε, μπορώ άνετα να μου χρεώσω και πονηρές προθέσεις. Να με χέσω, το λοιπόν.
Σειρά έχει, μετά το όνομα, το αντικείμενο (από το οποίο, βεβαίως και απορρέει το όνομα). Υπάρχουν blog(s) -δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν τις ξενόγλωσσες λέξεις στον πληθυντικό θα τις διατηρώ με το τελικό s- ενημερωτικά, διαφωτιστικά, φιλοσοφικά, γενικώς... εποικοδομητικά. Σελίδες στις οποίες αξιοπρεπείς άνθρωποι μοχθούν για να προσφέρουν στο κοινό ό,τι καλύτερο έχουν. Όταν έβρεχε κοινωνική προσφορά, όμως, εγώ ήμουν σε πυρηνικό καταφύγιο. Έτσι επέλεξα την εύκολη λύση, ένα σιχαμένο blog στο οποίο ξερνάω χολή, ένα πνευματικό πτυελοδοχείο στο οποίο αναπτύσσω ακραίες θέσεις χωρίς καμία έρευνα, χωρίς τεκμηρίωση και συχνά χωρίς κανένα δικαίωμα. Τέτοιο σίχαμα είμαι! Βγαίνουν τα σκατά στην επιφάνεια, σιγά-σιγά.

Μετά το αντικείμενο, το περιεχόμενο. Βαθιά ανάσα, αναγνώστες μου, γιατί ο βόθρος δεν έχει πάτο και εμείς πάμε για ρεκόρ κατάδυσης:

1. Χωρίς κανένα ενδοιασμό καταφέρομαι εναντίον ανθρώπων που δε με έχουν βλάψει, ασχέτως αν πρόκειται για γελοία υποκείμενα που δεν έχουν λόγο (ή δικαίωμα) ύπαρξης. Ένας τιμητής των πάντων, που δεν υπόκειται σε κανένα περιορισμό, του οποίου οι πνευματική κλανίλα βρίσκει τη διέξοδό της internetικά, αυτός είμαι εγώ.

2. Ο λόγος μου είναι αναίτια(;) χυδαίος και ενοχλητικά παραληρηματικός. Ως προς τη χυδαιότητα, δεν ντρέπομαι καθόλου να ομολογήσω ότι την επιστρατεύω σκόπιμα, ώστε γαργαλώντας το μαλακό υπογάστριο του αναγνώστη, να εκβιάσω το γέλιο του και την παραμονή του στο blog. Αυτό και μόνο δείχνει την εκτίμηση που τρέφω στους αναγνώστες μου, αλλά πρωτίστως... σε εμένα τον ίδιο. Πιθανώς θεωρώ ότι μόνο έτσι μπορώ να διατηρήσω ένα κοινό. Όσο για το παραλήρημα, αυτό οφείλεται στο ότι γράφω απλώς και μόνο για εκτόνωση, οπότε ο λόγος παρότι γραπτός, παίρνει μια ενοχλητική χροιά προφορικού λόγου, μια γραπτή λογοδιάρροια, που σε τίποτε δεν εξυπηρετεί παρά μόνο μπερδεύει τον αναγνώστη. Δε γαμιέμαι, λέω εγώ;

3. Η τεμπελιά που με διακρίνει έχει σαν αποτέλεσμα να μη μπαίνω καν στον κόπο να κάνω διορθώσεις στα κείμενα. Λάθη δακτυλογράφησης, λάθη που προκαλούνται όταν αλλάζω κομμάτι μιας παραγράφου χωρίς να μπω στον κόπο να δω αν “δένει” με το υπόλοιπο, όλα αυτά είναι τυπικά ενός τσαπατσούλη χαρακτήρα, που δείχνουν πόσο εκτιμώ κι ο ίδιος τα όσα γράφω.

4. Χρησιμοποιώ στερεότυπα. Πολλά στερεότυπα, τα οποία από τη μία κράζω, από την άλλη δε χάνω ευκαιρία να τα στριμώξω. Π.χ. είναι πολύ συχνές οι προσβλητικές μου αναφορές στους ομοφυλόφιλους. Χωρίς να είμαι ομοφοβικός, χωρίς να ενοχλούμαι από την ύπαρξή τους ή την παρουσία τους γύρω μου, ωστόσο τους χρησιμοποιώ σα στερεότυπο για να εκβιάσω γέλιο από τον αναγνώστη. Τέτοιος πούστης είμαι, δε λέγαμε; Αν οποιοσδήποτε άλλος τολμούσε να κάνει τέτοια ρατσιστικά σχόλια, θα τον έκανα με τα κρεμμυδάκια (είτε επρόκειτο για gay, είτε για μαύρους, είτε για οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων). Όταν όμως παίρνω το λόγο εγώ, οι ευαισθησίες μου πάνε στο διάολο (για αρμένικη βίζιτα)!

5. Τα θέματά μου είναι εύκολα. Πολύ εύκολα. Θέματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν μεταξύ γηπέδου και καφενείου. Κι όταν δεν είναι, φροντίζω να τα “χαμηλώσω”, να τα δω από τη γελοιωδέστερη δυνατή πλευρά τους, να τα εκχυδαΐσω, να τα μειώσω, να τα... απεξωραΐσω και να τα φέρω στα δικά μου μικροτσούτσουνα αναλυτικά μέτρα για να τα χλευάσω, να τα molestάρω, να τα διαστρεβλώσω με ένα τρόπο που κακώς θεωρώ χιουμοριστικό και να τα σερβίρω σε αναγνώστες των οποίων τη νοημοσύνη εμφανώς αδικώ (άλλωστε, τους περισσότερους τους ξέρω!). Εξαιρούνται της παρούσης κριτικής η ανάλυση που έκανα για το ΚΚΕ στο άρθρο μετά τις εκλογές, η οποία συνεχίζει να ισχύει σε κάποιο βαθμό ακόμη και μετά την αυτοκριτική του κόμματος, καθώς και τα όσα σέρνω τη μυθολογία Κθούλου, με τα οποία οποιοσδήποτε νοήμων λάτρης της λογοτεχνίας, οφείλει να συμφωνήσει. Α, και τα γλωσσικά ατοπήματα, παρά την αυστηρότητα και την προφανή έλλειψη επιστημονικής επάρκειας με την οποία γράφτηκαν.

6. Μέγεθος. Το έχω μεγάλο το... blog, κι αυτό δεν είναι προς τιμήν μου. Τα αυτοτελή κείμενα που δημοσιεύονται στο internet δεν πρέπει να ξεφεύγουν σε μήκος, αλλά μέσα στην παραζάλη της επηρμένης μου γραφής, μέσα στην αρρωστημένη ασφάλεια της εφηρμοσμένης καφρίλας, χάνω τη μπάλα, τα αυγά, τα καλάθια (τα “πασχάλια” ακόμη δεν έχω εξακριβώσει τι είναι) και ξεχνάω να σταματήσω.

7. Προσβάλλω συχνά τους αναγνώστες. Δεν ξέρω αν το θεωρώ χαριτωμένο εκείνη την ώρα, αλλά σε τελική ανάλυση είναι βλακώδες. Αν κάποιος άνθρωπος μπει στον κόπο να διαβάσει ένα πόνημά μου, αν μη τι άλλο οφείλω να του είμαι ευγνώμων, όχι να τον κράζω.

8. Έπαρση. Ένα από τα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του blogging. Κι εγώ την έχω αρπάξει κατακούτελα. Με διαβάζουν 7 άνθρωποι (άντε, το ελληνικό πορνό έχει σχεδόν 400 ξεχωριστούς αναγνώστες, αλλά είναι η εξαίρεση) και γράφω λες και είμαι ο Che Guevara του Internet.

Κάπου εδώ θα σταματήσω να με κράζω (τουλάχιστον για την ώρα) και θα αποσυρθώ από τη σκηνή υποκλινόμενος. Ο λόγος τώρα σε εσάς, αναγνώστες μου, να με κράξετε όσο θέλετε στα σχόλιά σας. Δε θα επέμβω, δε θα λογοκρίνω και ίσως... συμμορφωθώ.


Ραντεβού στην επόμενη τσαντίλα, όπου θα ξαναβρώ δυναμικά το χαμερπέστερο εαυτό μου, το χθαμαλότερο χιούμορ μου, και τα πιο χθόνια χολικά μου αποθέματα. Χχχχχ... φτου!

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Κρίση, με πιάνει κρίση!

Αρχής γενομένης από το κράξιμο που έριξα στην P&G και την εμετική της διαφήμιση, είπα να επανέλθω και να κράξω κι άλλες εταιρίες, καλώντας το κοινό μου (εσάς τους 8) να ξεκινήσει εμπάργκο! Τώρα αν μου χώσουν τίποτις φραγκάκια για να το βουλώσω, θα σας ενημερώσω άμεσα για την αλλαγή ρότας. Γιατί μπορεί να είμαι αδέκαστος (τύφλα να έχει ο Μπάρας), αλλά έχω γυναίκα και σχεδόν δύο παιδιά να θρέψω.

Πάμε λοιπόν, να τα χώσουμε μαζί (εγώ γράφω, εσείς κουράζετε τα μάτια σας) στα πιο hot nots της σεζόν που ξεκινάει:

1. P&G. Ναι, τα είπα προσφάτως, δεν επαναλαμβάνομαι... πολύ. Να βυθιστεί αύτανδρη η κάθε κωλοπολυεθνική που μου πουλάει κλασομπανιέρες διαφημίσεις για να με πιάσει στο συναισθηματικό μου. Να θυμίσει κάποιος στην περί ης ο λόγος κωλοπολυεθνική ότι υπάρχουν κι άλλα παιδάκια, εκτός από τους αναβολιασμένους που κλάνουν και ζέχνει το στάδιο τεστοστερόνη, κάτι παιδάκια που όχι συμπλήρωμα διατροφής δεν έχουν, αλλά ούτε καν τροφή. Next time, I'll teach Procter how to Gamble...

2. Haagen Dazs. Πέραν του ότι δεν είναι όνομα αυτό για μαγαζί, καθώς θυμίζει διαταγή εκτέλεσης (χάαααααγκεν -οπλίζουμε, σημαδεύουμε και περιμένουμε, ντας! -στο ψαχνό), είναι αρχικαρακλεφταράδες! Τις προάλλες πήρα έναν εσπρέσο εκεί και τον χρέωσαν 3.3€. Ναι, τρία ευρώπουλα και τριάντα λεπτά. Μιλάμε για ακριβώς χιλιάρικο σε δραχμές. Όλα αυτά για μια ροχάλα στο βάθος του φλυτζανιού. Έχουμε κρίση, ρεεεεεε! Πίνεις ένα μίλκο, ρουφάς αέρα από τη μύτη με ύφος "μισώ τον κόσμο", κάνεις το εμετικό "χρρρρρ" που προηγείται της ροχάλας και αφήνεις ένα λεκέ στο εσπρεσοφλύτζανο. Ε, φίλε, η ποσότητα που άφησες ήταν μεγαλύτερη από το εσπρεσάκι που μου σέρβιρε το Haagen Dazs για τρία ευρώπουλα και τριάντα λεπτά. Και μια που είπα Milko, θάνατος και στο Milko για την διαφήμιση με τη φουρνάρισσα. 

3. Milko. Επειδή ο μαλάκας ο κειμενογράφος που σκέφτηκε το σενάριο της κωλοδιαφήμισης δεν έχει δει τη φουρνάρισσα στη γειτονιά μου, κομμένα και τα μίλκο. Έτσι κι αλλιώς όλα τα σοκολατούχα είναι ληγμένα γάλατα με κακάο.

4. The Mall, Golden Hall και ό,τι άλλο κυκλοφορεί σε "γκλαμουράτο" giga-shopping-center. Για πολλούς λόγους: Δε φτάνει που τους κάνεις τη χάρη να σύρεις τα πόδια σου (δηλαδή το αμάξι σου) μέχρι τους πρόποδές τους για να αφήσεις τον οβολό σου στο Μολώχ του shopping, πρέπει να τους πληρώσεις και το parking! OK, κι εγώ στους πελάτες που έρχονται από το γραφείο μου θα χρεώνω το πάρκινγκ (στο δρόμο) και τον καφέ. Μόλις ξεπεράσεις την ανατριχίλα που σου δημιουργεί το γεγονός ότι αυτά τα κωλομάγαζα έχουν την απαίτηση να πληρώσεις για να έχεις το χρόνο να σουλατσάρεις, μπαίνεις και πέφτεις πάνω σε όλη την ξενερωεφηβίλα που σουλατσάρει ανέμελη κάνοντας την επανάστασή της μπροστά στο μαγαζί με τα Nautica, προσπαθείς να αποφύγεις καυλόγριες που έχουν υποστεί κακοήθες σολάριουμ και επιθετικές ανταύγειες και ξεσπαθώνουν με την πιστωτική του ματσωμένου συζύγου, κάνεις σλάλομ ανάμεσα σε αργόσχολους, ψάχνεις απεγνωσμένα τις κυλιόμενες (ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το χώρο και ειδικά τις σκάλες πρέπει να εκτελεστεί παραδειγματικά) και στο τέλος σε πιάνει απλά πονοκέφαλος. Και επειδή είναι ο θάνατος του μικρού μαγαζιού της γειτονιάς (που σε κλέβει με πολύ πιο προσωπικό στυλ), εμπάργκο και θάνατος στα γκόλντεν, χόλντεν, μόλντεν. Α, και έξτρα θάνατος στο Attica, γιατί μια φορά που μπήκα, το μόνο ρούχο που μου άρεσε κόστιζε λίγο παραπάνω από το μισθό μου (και δεν έπαιρνα και λίγα τότε...). Και σα μορφή υστερόγραφου, θάνατος στα Notos Galleries γιατί δεν έχουν κάνει μια καμπάνια της προκοπής, λες και απευθύνονται σε ηλίθιους (που μάλλον αυτό συμβαίνει).

5. Q. Ναι, η φανταστική αυτή ανθυποεταιρία κινητής τηλεφωνίας. Δε με νοιάζει αν δίνει οχτώ πολλακισμύρια δωρεάν SMS με ένα ευρώ, χέστηκα αν με κάθε ανανέωση των 5 ευρώ δίνει οχτώ κυβικά στρέμματα χρόνο ομιλίας και μια κλανιέρα δώρο. Κάθε φορά που βλέπω τα κιουδάκια να πετάνε τη μια σεφερλιά μετά την άλλη στην τηλεόραση, προσβάλλοντας το γούστο και τη νοημοσύνη (όχι εμού που είμαι και λίγο μαλακοεστέτ και βαρεμένος και "κάπως") του μέσου γίββωνα που χαλαράζει μπροστά στο χαζοκούτι, ξέρω ότι με περιμένει πολύ σφουγγάρισμα. Όταν ξεκίνησε, ήταν μια χαρά ιδέα. Επειδή όμως σε λίγο κλείνει δεκαετία, μήπως θα έπρεπε κανείς να τους πει ότι ΦΤΑΝΕΙ; ΕΛΕΟΣ; Αν συνεχίσουν άλλη μια σεζόν να μας σερβίρουν για διαφήμιση ό,τι ανέκδοτο βρει ο κειμενογράφος της cream στο internet, θα κάνω αίτηση να αφαιρεθεί το γράμμα "Q" από το λατινικό αλφάβητο και να αντικατασταθεί με μία χαίνουσα βωλοτρυπίδα (το β με κ).

6. Vodafone. Μια που πιάσαμε τις κινητές, εμπάργκο στη Vodafone με την ηλίθια καμπάνια "προχώρα μαλάκα" κι εμείς είμαστε εδώ να σου στηρίζουμε τ' αρχίδια όσο την παίζεις. Εμπάργκο και για την τραγική διαφήμιση με το γκουρού. Τουλάχιστον μια εποχή η Vodafone... μιλούσαμε και μας άκουγε (με τις υποκλοπές), ενεπλάκη σε σκάνδαλα, "αυτοκτονήσανε" και ένα φουκαρά που κάτι ήξερε... σε έπειθε ότι το είχε σαν εταιρία. Τώρα πια...

7. Ένα μικρό Χ στη Wind, γιατί σακάτεψε μια πολύ καλή καμπάνια με το ρατσιστικό σποτάκι με τον "Πίου". Ναι, Χ, γιατί μας θύμισε ποιοι είμαστε: Είμαστε οι ελληναράδες που εκμεταλλευόμαστε τον αράπη για φραγκοδίφραγκα. Όταν μας θυμίσει η Wind και κάποια καλή μας πλευρά, ίσως της αφαιρέσω το Χ.

8. Ένα τεράστιο Χ στην Cosmote γιατί από τότε που άρχισε η κρίση μας πλάκωσε με διαφημίσεις εκατομμυρίων. Είναι αν μη τι άλλο πρόκληση να γυρνάς ταινίες του εκατομμύριου ενώ κι ο θεός πεινάει.

9. Εμπάργκο σε όλες τις γερμανικές εταιρίες (και ειδικά τη WV). Τουλάχιστον μέχρι τα γερμανά να αντικαταστήσουν αυτή τη χαμηλοκώλα τη Μέρκελ με κάτι πιο ανθρώπινο.

10. Apple. Σκασμός. Είπα Apple και έτσι γουστάρω. Ούτε το ακαταλόγιστο έχει η Apple, ούτε το αλάθητο, ούτε κάτι παραπάνω από καλό design και εξωφρενικές τιμές. Όταν επιτρέψει στο χρήστη να κάνει drag'n'drop (ή έστω... copy-paste) στα iphone, ipad κ.λπ. το συζητάμε. Όταν ρίξει τις τιμές της σε λογικά επίπεδα, το ξανασυζητάμε. Όταν αρχίσει να χρησιμοποιεί το ίδιο USB που χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι... ε, για μια στιγμή, USB σημαίνει Universal Serial Bus και η απόληξη που χρησιμοποιεί η Apple, μόνο Universal δεν είναι. Να πάει να γαμηθεί και να της κάτσει και το μήλο στο λαιμό.

11. Coca-cola. Την ιστορία με τις παρτίδες που αποσύρθηκαν τη μάθατε; Για ψάξτε το λίγο, γιατί εγώ βαριέμαι...

12. Υφαντής. Δε φτάνει που από τότε που ανακάλυψαν το gummy bear μας έχουν κάνει τ' αρχίδια πλανήτες, ήρθε και το "ολυμπιακό" σποτάκι για μαζικές επιληψίες. "Έχω μέσα μου ψυχή, έχω μέσα μου ελλάδα". Όχι ρε χαμένε, μέσα σου έχεις ένα 20-30% ξύγκι που μου φράζει τις αρτηρίες και με στέλνει στον τάφο.

13. Siemens. Γιατί ακόμη και μετά από όλα όσα βγήκαν στο φως δεν άλλαξε τίποτε, εκτός από το logo της στο Internet, που κάποιος το έκανε Μιζενς. Να βάλω τη γαργαλιέρα στο φουλ μπας και δούμε αντίδραση;

Τέλος για την ώρα. Αν θυμηθώ κάτι θα επανέλθω...

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Λονδίνο, ντόπα και φιλόπτωχο (Ολυμπιακοί αγώνες)

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα, σου τράβηξαν το σώβρακο μέχρι το κεφάλι! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Δε γουστάρω τους Ολυμπιακούς αγώνες. Δε γουστάρω καν τους αγώνες στίβου. Όχι ότι είμαι πολύ fan των υπολοίπων σπορ όπως τα κατήντησε ο τηλεοπτικός παράγων, αλλά ειδικά με το στίβο χύνω χολή από τα μάτια. κι επειδή το γαρ πολύ της σύφιλης γεννά παραφροσύνη (αλήθεια είναι!), να τα βγάλω από μέσα μου να τα φορτωθείτε ΕΣΕΙΣ!

Κατ' αρχάς, αν έπρεπε σώνει και καλά να λέγονται Ολυμπιακοί, θα έπρεπε να διεξάγονται στην Ολυμπία. Άντε και στο Παλέ Ντε Σπορ και το Καραϊσκάκη. Μέχρις εκεί. Ούτε ρούπι παραπέρα. Αν θέλανε αγώνες παγκοσμίου βεληνεκούς, να τους ονομάζανε αλλιώς. Πώς; Στ' αρχίδια μου, ας βρίσκανε ένα όνομα.
Ντέφτερον: Αν θέλανε σώνει και καλά να αναβιώσουν το πνεύμα των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων, καλό θα ήταν να αντιγράψουν και το άλλο κολπάκι: Την ολυμπιακή εκεχειρία. Βέβαια, αυτομάτως οι Αμερικάνοι θα αποκλειόσαντε (sic) διά παντός, καθώς την τελευταία χρονιά που δεν παίξανε πόλεμο εγώ δεν είχα γεννηθεί... Κι αν τα αμερικανά θέλουν σώνει και καλά να κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο, δε λέω, είναι σοβαρή ασχολία, καλά θα κάνουν να απέχουν από τα τσίρκα.

Άρχισα να βαριέμαι, γι' αυτό θα αρχίσω τις βολές κατά ριπάς:

Τελετές έναρξης: Είναι το αθλητικό αντίστοιχο των Σβαρόφσκι: Γυαλιστερές, χωρίς ουσία, πανάκριβες γι' αυτό που προσφέρουν και παντελώς άχρηστες. Στην καλύτερη περίπτωση είναι κιτς, στη χειρότερη είναι κιτς και χρεωκοπία μαζί.

Τελετές λήξης: Αν βρείτε έστω κι έναν που να τις παρακολουθεί (χωρίς να εμπλέκεται), σίγουρα χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης και καλό είναι να μην τον αφήνετε πολύ μόνο του, ειδικά αν υπάρχουν κοντά αιχμηρά αντικείμενα.

Λαμπαδηδρομία: Ε; Αυτό πάλι, να κάνουν σκυταλοδρομία μια λαμπάδα και από πίσω να τρέχουν οι χορηγοί ποιος θα φανεί περισσότερο είναι το πιο ηλίθιο και επιτυχημένο (ταυτόχρονα) κόλπο στην ιστορία του παγκόσμιου marketing.

Τελετή αφής: Αν μου πούνε που βρίσκουνε παρθένες για την αφή της φλόγας, θα πάω να ψωνίσω κι εγώ. Αν και ψυλλιάζομαι ότι όλες αυτές με τα λευκά συνολάκια είναι κάτι σκυλοπηδηγμένες ηθοποιίσκες που συνήθως δουλεύουνε σερβιτόρες για να τα φέρουνε βόλτα. Τέλος πάντων, Ολυμπιακοί αγώνες και σατανισμός έχουν το ίδιο πρόβλημα: Έλλειψη παρθένων.

Χορηγοί: Ναι, το καταλαβαίνω, τα σκάτε χοντρά, αλλά είπαμε να δούμε και λίγο μπάλα (που λέει ο λόγος). Στα παπάρια μας αν το παιδοβούβαλο με το ακόντιο το χορηγεί ο τάδε και τον επιληπτικό που δέρνει, ο δείνα.

Ειδική μνεία P&G: Το γαμημένο γλυκανάλατο video της P&G που έπαιζε 48.000 φορές τη μέρα κατά τη διάρκεια των αγώνων, με τα μυξιάρικα στις θέσεις των αθλητών, γιατί λέει οι μαμάδες τους τους βλέπουν πάντα σαν παιδιά με έκανε να θέλω να βανδαλίσω τον τηλεοπτικό μου δέκτη. Αν είχε κότσια η P&G να έδειχνε τα παιδάκια να αντιγράφουν τις παρτούζες των αθλητών που έλαβαν χώρα σε Αθήνα και Πεκίνο (καταναλώνωντας χιλιάδες προφυλακτικά σε λίγες μέρες). Τότε, μάλιστα, θα τση έκανα διαφήμιση από εδώ, από ηυτούνο (sic) το blog. Αλλά τώρα, να πάει να γαμηθεί, θα της κάνω εμπάργκο. Δεν ξαναψωνίζω προϊόν P&G, διαμαρτυρόμενος. Δηλαδή στα special olympics, θα δείχνει τους καθυστερημένους να τρέχουν με την όπισθεν και θα λέει ότι οι μανάδες τους τους βλέπουν πάντα έξυπνους; Να πας να γαμηθείς P&G με τις κωλογλυκανάλτες διαφημίσεις σου: Οι Ολυμπιακοί είναι ντόπα χάπι, ντόπα ένεση και ντόπα κλύσμα, αναβολιασμένοι, τεστοστεναρισμένες, λεφτά, λεφτά, πολλά λεφτά και όλοι το ξέρουμε πλέον!

Αθάνατοι: Να ψοφήσουνε! Το κάθε σάψαλο και βύσμα που το πηγαινοφέρνουνε και τρωγοπίνει τσάμπα και τσιμπάει και δωράκια για να ψηφίσει υπέρ της μιας ή της άλλης χώρας που θέλει να χρεωκοπήσει υπό το οικονομικό βάρος των αγώνων... Άει σιχτίρ!

Ντόπινγκ: Βασικά δε με ενοχλεί το ντόπινγκ -είναι κι αυτό μια μορφή τέχνης- αλλά όλη η υποκρισία γύρω από το θέμα. Ναι ρε, όλοι ντοπάρονται. Με μέλι και καρύδια δεν τρέχεις τα 100 μέτρα σε 9 δευρόλεπτα και κάτι ψιλά, ούτε πηδάς 12 μέτρα στο μήκος. Από τη στιγμή που μπήκε η τηλεόραση στο παιχνίδι και το μόνο ενδιαφέρον είναι πότε θα σπάσει κάθε ρεκόρ για να το απολαύσει ο μέσος κρετινιασμένος πίνοντας τη μπίρα του και ανεβάζοντας την τηλεθέαση για να πουληθούν περισσότερες διαφημίσεις, καλά κάνουν και ντοπάρονται! Να καταργηθεί κάθε έλεγχος και τα αναβολικά να δίνονται ελεύθερα. Κι ας ψοφάνε οι αθλητές σαν τις μυΐγες (θυμάστε, έτσι τις γράφω εγώ). Θέλεις μετάλλιο ψυχή μου; Σε πειράζει να πεθάνεις στα 35 σου χωρίς συκώτι ή από καρδιακή ανεπάρκεια; Τσου; Ε, όρμα! Στην τελική ανάλυση, ίσως είναι και ένας τρόπος να δοθεί ώθηση στις φαρμακοβιομηχανίες να φτιάξουν φάρμακα που θα μας κάνουν να γαμάμε και να δέρνουμε με λιγότερες παρενέργειες. Και ναι, λυπάμαι που σας χέζω το μύθο, αλλά ντοπαρισμένα ήταν όλα τα ιερά τέρατα του στίβου. Ναι, και ο Καρλ Λιούις κι ας πιάσανε μόνο τον Μπεν Τζόνσον γιατί γυάλιζε το μάτι του. Ο Κεντέρης από την άλλη, ενδέχεται απλώς να έσπασε τα χρονόμετρα επειδή είδε να τον κυνηγάνε 7 μαύροι με άγριες διαθέσεις (και εφαρμοστά σώβρακα).

Όλα τα γελοία αθλήματα: Και είναι και πολλά! Μαλάκα μου, κάνανε ολυμπιακό άθλημα το μπάντμιντον (κι εμείς το κάναμε θέατρο), που είναι σαν τένις για ανεγκέφαλους με αργά αντανακλαστικά. Σε λίγο θα κάνουνε ολυμπιακό άθλημα την πτώση με βαρέλι (με άχυρο και άνευ) σε καταρράκτη, τις κουμπάρες, το κρυφτοκυνηγητό και το να κρατάς την αναπνοή σου μέσα σε βαρέλι με μουστάρδα. Νομίζετε ότι κάνω πλάκα; Δείτε τι άθλημα είναι το κέρλινγκ και αποφανθείτε (κάτι μάλακες πάνω στον πάγο σκουπίζουνε με σκούπες μπροστά από μια πέτρα που πετάει ένας μπρούχαυλος, ναι, δεν κάνω πλάκα). Ή πείτε μου αν δικαιούται να είναι ολυμπιακό αγώνισμα το κρίκετ, που είναι σαν μπέιζμπολ για αθλητές με κατεστραμμένα γόνατα και ψυχαναγκαστικές εμμονές.

Ιππασία: Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν παίζουν κλασσικοί ιππικοί αγώνες στα ολυμπιακά αθλήματα, ξέρετε, εκεί που αναβολιασμένα μέχρι θανάτου άλογα φρουμάζουνε κάτω από το καμουτσίκι ενός κομπλεξικού μπασμένου και τα στοιχήματα πέφτουνε βροχή, προικώα πωλούνται κοψοχρονιά, καταθέσεις σφάζονται, χρυσαφικά ενέχυρο και πολύ κλάμμα από τους αλογομούρηδες γιατί το "Έλα αγόρι μου" έχασε για ένα μήκος από το "Φάε τη σκόνη μου". Αυτό που έχω δει, είναι κάτι ψιλοκλιμακτηριασμένοι και κάτι αγάμητες με γαλλική πλεξούδα να ταλαιπωρούν τα άλογα για να περάσουν πάνω από κάτι αχαρακτήριστα εμπόδια και ω... τέσσερις βαθμοί ποινής γιατί ο Ντέρτι(α Πολλά Έχω) Ντάνσερ έριξε το εμπόδιο. Αθλητισμός με κουστούμι και καπέλο που παραπέμπει ευθέως σε κράνος άγγλου μπάτσου ΔΕ ΝΟΓΑΤΑΙ (sic).

Πάλη: Σε αντίθεση με όλους τους άλλους αθλητές που έχουν κάνει επάγγελμά τους το να δέρνονται, οι παλαιστές είναι οι μόνοι του ντύνονται σαν τραβέλια σε παραλία. Το δε θέαμα ενός τραβεστί μογγόλου πεσμένου στα τέσσσερα να στήνει κώλο για να τον φέρει τούμπα ένας άλλος τραβελομόγγολος πάντα μου έφερνε γέλιο. Τουλάχιστον αυτοί που κάνουν τζούντο έρχονται με τις πιτζάμες τους και αφήνουν τα πισοκωλητά για τις ώρες χαλάρωσης.

Βάδην: Μιλάμε ίσως για το πιο γελοίο άθλημα. Ο τρόπος που περπατάνε, θυμίζει σκύλο που έχε χέσει και φεύγει τινάζοντας την ουρά του για να ξεκολλήσει η ευκοίλα... σε slow motion.

Στιπλ: Είναι οι μαλακία με τη λιμνούλα που συνήθως το κερδίζει ένας μαύρος. Ένας αδύνατος μαύρος από κάποια χώρα με ΑΕΠ περίπτερου, γιατί οι αναβολιασμένοι μαύροι με τα μούσκουλα είναι συνήθως αμερικάνοι και κερδίζουν τα 100.

Κινέζοι: Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί είναι μοτεράκια. Τους βλέπεις μόνο στα αθλήματα που θα κερδίσουν σίγουρα και ξέρεις ότι από πίσω βρίσκεται ένας ολόκληρος μηχανισμός παραγωγής δυστυχίας και ρεκόρ.  Βλέπεις κάτι ανέκφραστα πρόσωπα παιδιών που έχουν φάει το ξύλο (και ενδεχομένως τον πούτσο) της ζωής τους για να κάνουν δεκαοχτώ κωλοτούμπες πριν πέσουν στο νερό σηκώνοντας 5-6 σταγόνες το πολύ, ή κάτι πλακόβυζα αγάμητα να κολυμπάνε λες κι έχουν εξωλέμβια με 250άρα μηχανή επειδή στην προπόνηση τους αμολάγανε από πίσω ένα καρχαρία (τσεκάρω πάντα τα πόδια τους να δω αν λείπουν δάχτυλα). Και μου τη σπάει ο τρόπος που χαμογελάνε: Νομίζω ότι σφίγγονται για να μην κλάσουν.

Ισινγμπάγεβα: Το έργο "Μπούμπκα" το έχω δει. Να το βλέπω σε ριμέικ με βυζιά, δε με φτιάχνει.

Τα στάνταρ: Οι ρωσίδες θα κερδίσουν τη ρυθμική, ακόμα κι αν είναι σάπιες. Η dream team (όταν κατεβάζουν τους καλούς), που με 12 αναβολιασμένους και βάσει συμφωνίας ανεξέλεγκτους από απόψεως ντόπας θα πάρει το χρυσό αφήνοντας στο δρόμο της ξεσκισμένες κωλοτρυπίδες. Οι κινέζοι θα κερδίσουν τις καταδύσεις. Ο έλληνας εκφωνητής θα βραχνιάσει επειδή κάποιοι συμπατριώτες μας ήρθαν τέταρτοι στην... κατάκοπο άνευ πηδαλιούχου. Οι έλληνες ολυμπιονίκες που αναφέρονται στην ελληνική ψυχή (συχνά μέσω του διερμηνέα τους) και άλλες τέτοιες πίπες που τα ακούνε οι φασίστες και νομίζουν ότι πήρανε την Πόλη.

Το ψέμμα του Ντεκουμπερτέν: Αξία έχει η συμμετοχή.Ναι ρε μουρόχαυλε, εξήγησέ το αυτό στους χορηγούς όμως! Και να τα χέσω κάτι γλυκανάλατα που τελειώνει ο μαραθώνιος και αδειάζει το στάδιο και τότε μπαίνει ένας ξεχασμένος μαραθωνοδρόμος (3 ώρες μετά) που φτάνει στον τερματισμό και τον αποθεώνουν οι καθαρίστριες. Όποιος θέλει να κάνει την απόσταση σε 6 ώρες, να την κάνει με το σουβλάκι στο χέρι ερχόμενος από Μαραθώνα ή και Νέα Μάκρη.

Η στρεβλή εικόνα για τους αρχαίους Ολυμπιακούς: Που δεν είχαν τίποτε το αγνό! Ντόπες, δωροδοκίες, δολιοφθορές, χορηγίες, όλα τα είχανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Μου λείπουν: Οι ανατολικογερμανίδες του κάποτε, με τη βαριά ψωλή και τα ασήκωτα αρχίδια ανάμεσα στα πόδια. Οι μαύροι δρομείς με το flat-top κούρεμα που φοράγανε κανονικά σορτσάκια και δεν ήσουν υποχρεωμένος να βλέπεις την ψωλή τους να εκτελεί παλλινδρομικές κινήσεις καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των ατέλειωτων 10 δευτερολέπτων στα 100 μέτρα.Ο Τζόνσον που έτρεχε σαν πάπια. Η μοναδική μασκότ της προκοπής, ο Μίσα στη Μόσχα. Ο Λουγκ(ρ)άνης, γιατί μετά ήρθαν οι Κινέζοι!

Δε μου λείπουν: Η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Το "εφκαριστώ ατίνα, εφκαριστώ ελλάδα". Ο Σάμαρανγκ, γιατί επρόκειτο για μεγάλο καθίκι, διεφθαρμένο του κερατά, φρανκικό και σιχαμένη σκατόφατσα.

Θα ήθελα: 
1. Να ξαναμπεί στο Ολυμπιακό πρόγραμμα το αρχαίο Παγκράτιο. Μιλάμε για ασύλληπτο βρωμόξυλο που κάνει το Kick-Boxing να μοιάζει με γκέι που ανταλάσσουν φιλοφρονήσεις.
2. Όσοι πήρανε βαθμό στο στρατό επειδή ήρθανε 8οι στην τοξοβολία να πάνε στα σύνορα.
3. Να ξεχάσω το χαμόγελο της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Με στοιχειώνει...

Καληνύχτα Λονδίνο, δεν ξέρω αν άστεγοί σου θεώρησαν τους Ολυμπιακούς... Big issue!

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Άντρες vs Γυναίκες

Η μάχη των φύλων είναι γεγονός. Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι καν γεγονός, είναι θεσμός, είναι νόμος εθιμικώ τω δικαίω κ.λπ., μένει μόνο να κατοχυρωθεί συνταγματικά. Σήμερα θα πάρω το μέρος των αντρών (επειδή τυγχάνω τοιούτος... ουπς, αυτό μπορεί να παρερμηνευθεί, αλλά στα παπάρια μου, γυναίκα και παιδιά έχω, δεν τρέχει τσάι, αλλά θα μου πεις γυναίκα και παιδί είχε και ο Λαζόπουλος... τέλος πάντων, ΑΛΛΟ είναι το θέμα μας!).


Σήμερα θα αποδείξω ότι οι γυναίκες είναι κατώτερα όντα, ή ανώτερα όντα με πολύ ενοχλητικές συνήθειες και αντιλήψεις, ή μάλλον, για να ξεμπερεδεύω και να μπω στο θέμα μου, θα αποδείξω ότι άντρες και γυναίκες είναι διαφορετικά είδη του ίδιου γένους.

1. Τα χρώματα. Τα μάτια αντρών και γυναικών δουλεύουν διαφορετικά. Βλέπουν ΑΛΛΑ πράγματα. Και δεν εννοώ ότι όταν ένας άντρας βλέπει μία λίαν γαμήσιμη γκόμενα να περνάει, η σύντροφός του (διατείνεται ότι) βλέπει ένα ξεπεσμένο πουτανάκι που τα ρίχνει σε όλους αλλά έχει οχτώ κιλά κυτταρίτιδα και τα βυζιά της είναι πεσμένα, που να σου τα λέω Κούλα μου, δεν έπερνε τα μάτια του από το τσόλι ο προκομμένος μου, κ.λπ. Όπα, ξεφύγαμε, πάμε πίσω. Λέγαμε για τα χρώματα.
 Ένας άντρας μπορεί να ξεχωρίζει τα βασικά χρώματα (μπλε, κόκκινο, κίτρινο) και μερικά ακόμη (καφέ, πράσινο, άσπρο, μαύρο, γκρι). Αυτά του φτάνουν για να πορευτεί σε ολόκληρη τη ζωή του χαρούμενος, χωρίς να αντιμετωπίσει το παραμικρό πρόβλημα. Θα πάρει μπλε αυτοκίνητο, θα φοράει κόκκινη γραβάτα, θα έχει καφέ σκύλο κ.ο.κ. Τώρα για ποιο λόγο ο κάθε μπίθηκας ξοδεύει τ' άντερά του για να αγοράσει κινητό με οθόνη 16 εκατομμυρίων χρωμάτων είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας και marketing, οπότε θα το αφήσουμε κατά μέρος. Η γυναίκα από την άλλη βλέπει (ή έχει εφεύρει για να μας τη σπάσει) εκατομμύρια άλλα χρώματα που οι άντρες αντιμετωπίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων με καχυποψία. Το τυρκουάζ, το γκρενά, το σομόν, το σάπιο μήλο (;;;;), είναι χρώματα που ΔΕΝ υπάρχουν. Μην πιστεύετε καμία γυναίκα όταν αναφέρεται σε γκρι σουρί, σε γκρι μολυβί, σε γκρι ανθρακί, ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΓΚΡΙ είναι, τέλος! Το τυρκουάζ είναι μπλε κι αν ξανακούσω για σάπια μήλα, θα αναγκάσω όποιαν εξέφερε την αυτή την προσβολή (στον αντρικό αμφιβληστροειδή) να καταναλώσει κάμποσα. Εν κατακλείδι ο ορισμός του άντρα μπορεί να επαναπροσδιοριστεί ως "δαλτωνική γυναίκα με όρχεις".

2. Τα λουλούδια. Από την αντρική πλευρά του τοίχου, τα λουλούδια είναι απλώς ο τρόπος που έχουν ανακαλύψει για να γαμιούνται οι μέλισσες. Ή τα λουλούδια εφυήραν τις μέλισσες για να μπαλαμουτεύονται, δε θυμάμαι. Από κει και πέρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούμαστε μαζί τους. Αν περάσεις από την άλλη πλευρά, θα διαπιστώσεις ότι... οι γυναίκες είναι ΑΝΩΜΑΛΕΣ! Δε φτάνει που λατρεύουν τα λουλούδια, τα σκοτώνουν κατά συρροή! Αχ, τι ωραίο τριαντάφυλλο, ας το κόψω. Σα να λέμε: Τι χαριτωμένο παιδάκι, ας το καρατομήσω!

3. Ο Οργασμός. Χοχοχο... Χριστούγεννα έχουμε πουλάκια μου; Όχι, θα μιλήσω με απλούς και καθόλου προσβλητικούς (για τους άντρες) όρους για το σεξ των δύο φίλων. Ένας άντρας έρχεται σε οργασμό όταν το μαλαπερδόνι του τρίβεται λίγη ώρα κατά το διαμήκη του άξονα πάνω σε κάτι. Τέλος. Μόλις επέλθει ο οργασμός, φτύνει και λίγο σπέρμα και... That's all folks, ευχαριστούμε που ήρθατε στην παράσταση, θα είμαστε εδώ μέχρι την επόμενη Δευτέρα (γιατί ο οργασμός φέρνει και μια νύστα, όσο να 'ναι, στον άντρα). Με τις γυναίκες δεν μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται ούτε... οι ίδιες οι γυναίκες. Ακούς για κολπικό οργασμό, κλειτοριδικό ργασμό, σημείο G, σημεία και τέρατα, έχω κι εγώ ανάγκες, όχι όλη την ώρα στα τέσσερα για να τελειώσεις κ.λπ. Κι εδώ είναι το πιο παρανοϊκό σκέλος: Η γυναίκα που έχει στην κατοχή της περίπου 18 τρόπους για να έρθει σε οργασμό, αποτυγχάνει σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό να "έρθει" σε σχέση με το φουκαρά τον ουραγκοτάγκο τον άντρα ο οποίος ακολουθεί μία και μοναδική πεπατημένη. Εγώ φταίω τώρα; Για να φέρει μια γυναίκα έναν άντρα σε οργασμό, πρέπει απλώς να τον αφήσει να την πηδήξει, ή να του παίξει μια μαλατσία, ή να τον πάρει στο στόμα. Μερικές φορές ούτε καν αυτό, εμείς οι άντρες χιμπατζήδες χύνουμε και αυθορμήτως. Για να κάνεις μια γυναίκα να τελέψει... δεν υπάρχει τρόπος. Είναι Lotto, είναι KINO, είναι καθαρά τυχερό παιχνίδι. Ο πιο σίγουρος τρόπος, είναι να της πάρεις αυτοκίνητο ή σπίτι, οπότε θα έχεις τουλάχιστον την ικανοποίηση μιας σοβαρής προσποίησης οργασμού.

 4. Διουρητική αυτονομία. Με δύο έννοιες. 

α) Αφ' ενός είναι γνωστό ότι οι άντρες διαθέτουν μεγαλύτερη κύστη, καθώς στις γυναίκες εκείνη η περιοχή είναι τίγκα σε όργανα που οι άντρς μόνο ακουστά έχουν και απεχθάνονται να τα προφέρουν. Για έναν άντρα μη-γυναικολόγο η γυναίκα έχει απλώς "μουνί" (κόλποι, τράχηλοι, σάλπιγγες, ωοθήκες και άλλες αηδίες είναι μέρος συνομωσίας των γυναικών). Το οποίο μουνί δε χρειάζεται να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί, αρκεί το εν λόγω (ή οποιοδήποτε άλλο, δεν είμαστε ιδιαίτερα εκλεκτικοί) μουνί να ανοίγει τις πύλες του στο σιχαμένο γουρουνοπούτσι μας.
Τέλος πάντων, πάλι ξέφυγα. Η παρουσία τόσων (πιθανολογούμενης ύπαρξης, σύμφωνα με το μέσο άντρα) οργάνων στην περιοχή σημαίνει ότι οι γυναίκες έχουν μικρότερη αυτονομία και αναγκάζονται να σπεύδουν προς νερού των συχνότερα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η γκόμενα που ήπιε "ένα ποτήρι λευκό κρασί" (εντάξει, είναι για κράξιμο από μόνο του, αλλά δε μας αποασχολεί επί του παρόντος) να τρέχει συχνότερα προς νερού της από το γομάρι απέναντι που κατέβασε έξι μπίρες και αναρωτιέται αν είναι προτιμότερο να την πηδήξει πριν κατουρήσει και χάσει την εξαιρετική στύση που η γεμάτη κύστη του παρέχει, ή μετά για να απολαύσει λίγο και την εκσπερμάτωση και να μη σακατέψει τον προστάτη του από τώρα. 

Το άλλο θέμα στο οποίο διαφέρουν φανατικά τα δύο φύλα (είδη!) είναι ότι...

β) μια γυναίκα είναι πολύ δύσκολο να πάει στην τουαλέτα αν δεν έχει μαζί της μια άλλη γυναίκα. Τώρα, αρχίζουν τα δύσκολα. Έστω δύο ζευγάρια που έχουν βγει σε κοινό ραντεβού. Όποιος από τους δύο άντρες θελήσει να κατουρήσει ανά πάσα στιγμή, θα σηκωθεί (συχνά χωρίς να πει το παραμικρό), θα πάει στον καμπινέ, θα αρμέξει τη σαύρα του, θα την τινάξει και λίγο παραπάνω ώστε να ψιλοφουσκώνει καθώς θα διασχίσει το μέρος επιστρέφοντας, θα καθίσει και... αυτό είναι. Όταν οποιαδήποτε από τις δύο γυναίκες αποφασίσει ότι πρέπει να επισκεφτεί την τουαλέτα (ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν λέω ότι θέλει να κατουρήσει), θα γυρίσει στην άλλη και θα της προτείνει να πάνε μαζί. Η πρόσκληση είναι τυπική. Η άλλη γυναίκα είναι υποχρεωμένη από το DNA της (ή ενδεχομένως και το RNA της) να δεχτεί. Θα σηκωθούν μαζί και περπατώντας παράλληλα (μόνο αν δεν επαρκεί ο χώρος θα πηγαίνουν η μία μπρος κι η άλλη πίσω) θα πάνε στην τουαλέτα, όπου και θα σπαταλήσουν τουλάχιστον ένα τέταρτο από τις ζωές τους. Το τι γίνεται εκεί είναι ένα μυστήριο που κανένας άντρας δε θα μπορέσει ποτέ (ή θα ενδιαφερθεί) να διαλευκάνει. Ελλείψει πληροφόρησης, ενδιαφέροντος και καλυτέρων πραγμάτων για να κάνω, θα προχωρήσω στις εξής υποθέσεις:

α) Κατουράει η μία ενώ η άλλη κρατάει τσίλιες. Αν θέλει και η δεύτερη κατούρημα, μετά το πέρας της διουρήσεως της πρώτης αλλάζουν οι ρόλοι.
β) Κάποια από τις δύο χρειάζεται βοήθεια με κάποιο ρούχο∙ (έχετε ξαναδεί άνω τελεία σε blog;) ένα φερμουάρ που είναι εκτός βεληνεκούς χεριών, μια κιλότα που σκαλώνει, ένα ταμπόν που πρέπει να τραβηχτεί με τα δόντια για να βγει.... κάτι, τέλος πάντων.
γ) Η μία κόβει την κόκα και η άλλη σνιφάρει. Μετά οι ρόλοι αντιστρέφονται.
δ) Κάνουν η μία γλειφομούνι στην άλλη, ή κατευθείαν πλακομούνι.
ε) Η μία ζωγραφίζει με τις ακαθαρσίες της στον τοίχο και η άλλη βαθμολογεί αυστηρά.
στ) Δείχνουν τα βυζιά της η μία στην άλλη ώστε να διαπιστώσουν ποια τα έχει μεγαλύτερα.
ζ) Αφήνουν κλανιές που τόση ώρα ζορίζονταν να κρατήσουν και τις ανάβουν με αναπτήρα μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των αρσενικών.
η) Μακιγιάρονται (λες κι αυτοί που τις έβγαλαν θα θεωρήσουν αποτρεπτική ως προς το γαμήσι μια μουτζουρωμένη μάσκαρα ή ένα κραγιόν που έχει σβήσει) και επιθεωρούν η μία την άλλη.
θ) Απλώς ξεκατινιάζονται στο κουτσομπολιό.

Αν κάποιος θέλει να συμπληρώσει τη λίστα είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.


5. Οι ορμόνες. Επειδή νομίζω ότι αναφέρθηκε σε άλλο άρθρο, θα είμαι σύντομος. Ο άντρας από την ώρα που θα μπει στην εφηβεία, μέχρι την ώρα που θα μπει στο φέρετρο, παράγει τις ίδιες ορμόνες, στα ίδια επίπεδα, τσαντίζεται με τα ίδια πράγματα, καυλώνει με τα ίδια πράγματα και γενικώς συμπεριφέρεται σαν ένα καλοεκπαιδευμένο πιθηκάκι του Παβλόφ. Η γυναίκα, από την άλλη, είναι μυστήριο τρένο. Κάθε φορά που πλησιάζει να της έρθει περίοδος, μπορεί να ρίξει ατομική βόμβα, επειδή κάποιος ακούμπησε το ποτήρι του νερού στο νεροχύτη αντί να το βάλει κατευθείαν στο πλυντήριο. Μπορεί να βάλει τα κλάμματα επειδή κάποιος είπε τη λέξη "χαλούμι" και να κλαουνιάζει επί ώρες. Ακόμη μπορεί απλά να λιποθυμίσει, όπως έκανε κάποια δεσποινίς Θωμαΐδου την οποία είχα την έντονη έλλειψη ευχαρίστησης να μη μπορέσω να αποφύγω να μεταφέρω δεμένη πάνω (μου) σε μια μοτοσικλέτα για μία απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων, μέσα σε μια κατάμαυρη νύχτα, από την παραλία στην οποία κατέρρευσε μέχρι να επανέλθουμε στον πολιτισμό.
Και δεν είναι μόνο αυτό! Μια γυναίκα μπορεί να πάθει κατάθλιψη μόνο και μόνο επειδή γέννησε! Όχι, δεν εννοώ επειδή έφερε στον κόσμο ένα αποκύημα βιασμού, ή το κρασοπιασμένο μογγολάκι του αλκοολικού συντρόφου της, αλλά ένα παιδί το οποίο επεδίωξε και έκανε με κάποιον που γούσταρε και δε μεσολάβησε τίποτε που να αλλοιώσει την αρχική εξίσωση. Απλώς, άλλαξαν οι ορμόνες.
Και είναι και άλλα.... Κλιμακτήριος; Μεγάλα γλέντια. Ανεβαίνει η προγεστερόνη; Άλλα γλέντια. Ξεχύνεται η τεστοστερόνη (ναι, έχουν και από αυτήν!), τρελλαίνονται! Κάποιες δε φορές εκκρίνουν τη φοβερή "φερτηκαρταρεκαργιόλη" η οποία τις οδηγεί σε άκρατο, φρενήρες και ανεξέλεγκτο shopping, οπότε και αφήνουν το σύντροφό τους ταπί και (σπανίως) ψύχραιμο.


6. Ανοχή στον πόνο. Ο άντρας έχει χαμηλότερο κατώφλι πόνου από τη γυναίκα. Πολλοί λένε ότι οφείλεται στη σοφία της φύσης, καθώς μια γυναίκα πρέπει να αντέξει τους πόνους της γέννας και τριάς ωών της εξ ανατολών γείτονος (χώρας). Αν ήταν τόσο σοφή η φύση θα είχε απαλείψει τους πόνους της γέννας, η οποία θα διέφερε από το χέσιμο περίπου τρία κιλά και μία πόρτα. Η καημένη η φύση πάει με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους και μια χαρά τα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής, μην τα θέλουμε όλα δικά μας (φαντάσου αναγνώστη μου να είχες τα αρχίδια στη μασχάλη, πού θα την έβαζες την εφημερίδα;). Ο μόνος λόγος για τον οποίο οι γυναίκες αντέχουν περισσότερο πόνο, είναι για να γλιτώνουν από τους άντρες και να αυξάνουν το προσδόκιμο ζωής τους (εντελώς τυχαία, οι γυναίκες το έχουν πάντα μεγαλύτερο). Οι άντρες από την άλλη έχουν τόσο χαμηλό κατώφλι αντοχής στον πόνο, που αν ποτέ άντρας αναγκαζόταν να γεννήσει με φυσιολογικό τοκετό, η επισκληρίδιος θα του χορηγείτο με αντλία βενζίνης και όχι με απλή σύριγγα. Το μόνο περίεργο με τις γυναίκες είναι αυτή η επιλεκτική ανοχή που επιδεικνύουν στον πόνο: Γεννάνε, κάνουν τεράστια τατουάζ που τσούζουν σαν το διάολο, βάζουν σκουλαρίκια στις ρώγες, την κλειτορίδα (και άλλα ανατριχιαστική σημεία), ξεριζώνουν με τσιμπιδάκι (ή με καυτό κερί!!!) τρίχες απ' όλο το σώμα τους , αλλά αν τύχει να τους ζητήσεις να τις πηδήξεις από τον κώλο, αρνούνται γιατί... πονάει.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Παιδιά και γέροι

Πρώτη και τρίτη ηλικία, τόσα κοινά και τόσες διαφορές... Στα παπάρια σας όλα, πάμε να κράξουμε τους ανήμπορους κι από τις δύο πλευρές της ηλικιακής σκάλας.

Παιδιά

Τα παιδιά, είναι γαμάτα. Είναι το μέλλον. Είναι... να τα δέρνεις από το πρωί ως το βράδι. Κάνουν κάτι πράγματα που σε βγάζουν από τα ρούχα σου και αναγκάζεσαι να ξαναμπείς μέσα (στα ρούχα σου) για να γλιτώσεις καμιά προσβολή δημοσίας αιδούς. Αλήθεια, αυτή η δημόσια αιδώς, πολύ εύκολα προσβάλλεται και δεν δέχεται καν ένα "συγγνώμη ρε κοπελιά, παρεξήγηση".
Επιστρέφω στα παιδιά, όμως.

Τι με συφιλιάζει στα παιδιά:

1. Δεν μπορείς να τα αφήσεις από τα μάτια σου για περισσότερο από ένα... βλεφάρισμα. Σίγουρα σκέφτονται πολύ πιο out of the box από το μέσο ενήλικα, ακριβώς γιατί δεν έχουν μπει στο box ακόμη, αλλά -διάολε- ένα παιδί 2 ετών, είναι ικανό να αυτοστραγγαλιστεί με ένα λίτρο νερό ή να προκαλέσει ηλεκτροπληξία στο εαυτό του με μία κότα. Κι αντί να θέσουν αυτή τη δημιουργικότητά τους στην υπηρεσία του κοινού καλού, απλώς σου στερούν τον ύπνο στην προσπάθειά σου να υπολογίσεις πόσα αμπέρ ανεβάζει μία κότα και να προβλέψεις με ποιον ανήκουστο τρόπο θα προσπαθήσουν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους την επόμενη φορά.
2. Δεν καταλαβαίνουν πότε εννοείς το "όχι" και πότε το λες για χαβαλέ (ποτέ). Τα παιδιά και των δύο φύλων έχουν μία απίστευτη κάβα αρχιδιών που τους επιτρέπει να γράφουν ολόκληρο το σύμπαν (εσού συμπεριλαμβανομένου), χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να κάνουν μικρά γράμματα για να τα χωρέσουν όλα.
3. Πάλι στο πλαίσιο του out of the box, τα παιδιά συνήθως αρνούνται να παίξουν με τα παιχνίδια τους με τον τρόπο με τον οποίο τα παιχνίδια προορίζονται να παιχτούν. Δεν είμαι κανένας λάτρης του φορμαλισμού, της πεπατημένης ή κονφορμίλας του κερατά, αλλά με τσαντίζει το παιδί που δεν κουδουνίζει την κουδουνίστρα του και τη χρσιμοποιεί για άλογο∙ όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή 20 χρόνια αργότερα (και πολλά λέω), τα μαλακισμένο το αρχιδάκι θα πάρει iPhone επειδή το έχουν όλοι. Κάνε drag'n'drop μέχρι τότε την κουδουνίστρα σου, μαλακισμένο και σκάσε, τα αντικονφορμιστικά να μου τα κάνεις όταν σφίγγουν οι κώλοι, κι όχι τώρα που σε έχουν όλοι στα όπα-όπα.
4. Δεν συνειδητοποιούν ότι και οι υπόλοιποι έχουν ανάγκες. Το θέαμα του τσογλανιού που ωρύεται "πάμε κούνια" πάνω από τον μαχαιρωμένο στην πλάτη και ελαφρώς απανθρακωμένο πατέρα του που προσπαθεί να καλέσει το 166 με τις τελευταίες εκούσιες κινήσεις των δακτύλων του ενώ το περιχυμένο τσιμπέντο σιγά-σιγά στεγνώνει και τον εγκλωβίζει, μου προκαλεί, η αλήθεια είναι, μια κάποια θλίψη.
5. Δεν συνειδητοποιούν τις δικές τους πραγματικές ανάγκες. Ρε μαλακισμένο, η πάνα σου έχει τιγκάρει στο σκατό. Άμα σου λέω να σε αλλάξω, δεν είναι για να σου μειώσω την προσωπικότητα, αλλά για να μην ανάψει ο κώλος σου από το σκατό και πάθεις κανένα σύγκαμα και... τσούζει. Άμα σου λέω να φας, δεν είναι γιατί είμαι κανένας φασίστας τύραννος, αλλά γιατί για να συνεχίζεις να παίζεις στους ρυθμούς (αυτιστικού με υπερκινητικότητα και ελειμματική προσοχή) που συνηθίζεις, πρέπει να μπει τσιτσί από τη μία και να βγει κακό από την άλλη (το οποίο και -επιμένω- πρέπει να με αφήσεις να σου αφαιρέσω μαζί με τη χεσμένη πάνα).
6. Τα παιδιά λένε την αλήθεια όταν δεν πρέπει και δεν τη λένε όταν πρέπει. Θα μου πεις... "και ποιος είσαι εσύ που ξέρεις πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει". Και θα σου πω! 
α) Έστω ένας τύπος που παθαίνει ένα ατύχημα, του κόβεται ένα χέρι, παθαίνει ψυχολογικά και προσπαθεί να την παλαίψει. Όλοι αποφεύγουν να αναφερθούν άκομψα στην απουσία της χειρός, κανείς δε θα του αναθέσει εργασία που να απαιτεί συνδυασμένη προσπάθεια αι των δύο χεριών και ακόμη και στάνταρ ατάκες τύπου "νίπτω τα χείρας μου" θα εξαφανιστούν από υο λεξιλόγιο των γύρω του. Ένα παιδί, μόλις τον δει είναι ικανό να φωάναξει: "Μαμά, μαμά, κοίτα αυτός δεν έχει χέρι! Γιατί δεν έχει χέρι μαμά; Μαμά αυτός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΕΡΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΕΡΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΕΡΙ;;;;" . κ.ο.κ.
β)Αντίστοιχα, αν τα ρωτήσεις ποιος έσπασε το βάζο στο σαλόνι, δεν υπάρχει μία στο εκατομμύριο η πιθανότητα να σου πουν "μπαμπά, το έσπασε ο γκόμενος της μαμάς που ήρθε και τη γάμησε πισωκολλητά πάνω στον καναπέ και την ώρα που τραβιόταν για να χύσει στη μάπα της κρατώντας την από τα μαλλιά, έκανε πίσω και το έριξε με τον αγκώνα του". Τουναντίον, αντί να πει την αλήθεια, το κωλόπαιδο, μπορεί να σε κοιτάξει με τρόμο στα μάτια βάζοντας τα κλάμματα, ωθώντας σε στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι το έσπασε το ίδιο.

Και ένα τελευταίο, κωλόπαιδο που δεν έχεις μάθει ακόμη να διαβάσεις: Δε θα κάνεις παιδί; Θα έρθει η σειρά σου...




Τι με κάνει έξαλλο στους γέρους. Γερόντια, πάμε να σας τα χώσω με πολλαπλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, καθώς είμαι σίγουρος ότι δεν είστε σε θέση να σκύψετε για να τα αποκρούσετε. Με λίγα λόγια, θα υποστείτε μια ανάπτυξη του θέματος "Αχ, παλιά ήταν όλα καλύτερα", στο δικό μου μοτίβο.

1. Παλιά η πολιτική είχε νόημα... Μωρή σταφιδιασμένη μούμια, παλιά η πολιτική είχε νόημα γιατί ο κόσμος έτρεχε σαν παλαβός να αποφύγει ή το Στάλιν, ή το Χίτλερ ή και τους δύο. Αργότερα είχε νόημα γιατί οι Αμερικάνοι σφάζανε στο Βιετνάμ και οι Ρώσοι στο Αφγανιστάν. Τώρα που τα πράγματα έχουν ησυχάσει κάπως και δεν κινδυνεύεις να γίνεις τροφή για τα κανόνια, σαπούνι ή ραδιενεργός σκόνη, ΧΑΛΙΕΣΑΙ;
2. Παλιά το φαγητό είχε γεύση. Ναι, και μετά ήρθε η σύγχρονη τεχνολογία και το χάλασε, ε; Επειδή υπάρχει μια παγκόσμια συνωμωσία που... Θα σου υπενθυμίσω κάτι απλό; Παλιά μέσα στο στόμα σου, είχες μία γλώσσα και πάνω στη γλώσσα αυτή είχες γευστικούς κάλυκες. Τώρα μέσα στο στόμα σου έχεις μια σιχαμένη σόλα από παπούτσι που το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί αηδία.
3. Παλιά, οι άντρες ήταν άντρες. Ναι, και δουλεύανε 48 ώρες τη μέρα σαν το γαϊδούρι στο χωράφι (άντε και στην οικοδομή ήτο εργοστάσιο οι πιο gay), ενώ γυρνούσαν σπίτι μόνο και μόνο για να γαμήσουν τη γυναίκα τους ώστε η εργατική (και αργροτική) τάξη να συνεχίσει να αναπαρέγεται. Επίσης, παλιά οι άντρες σπάγανε τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους στο ξύλο (όχι απαραίτητα με κάποιο σοβαρό λόγο) και κάνανε μπάνιο μόνο τις Κυριακές. Χμ, τελικά ίσως και να ήταν καλύτερα. Αν ήσουν άντρας. Εκτός από το θέμα με την ένταση εργασίας.
4. Παλιά η ζωή ήταν απλή, τώρα γεμίσαμε τεχνολογία και αηδίες. Εδώ θα συμφωνήσω. Είσαι στο γαμοχώραφό σου, μισή ώρα δρόμο με το τρακτόρι από το σπίτι σου και το οργώνεις. Και ξαφνικά παθαίνεις ένα έμφραγμα του κερατά. Παλιά -που ήταν καλύτερα- ψοφούσες με την ησυχία σου και δε σε ενοχλούσε κανένας για κανένα τριήμερο μέχρι να αναρωτηθεί κάποιος περαστικός γιατί έχει τόσα κοράκια στο χωράφι σου. Τώρα, με την τεχνολογία και τις μαλακίες, παίρνεις από το κινητό σου τηλέφωνο να έρθει ασθενοφόρο, μπαίνεις στο internet και διαβάζεις τι πρέπει να κάνεις όσο περιμένεις για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση) και στο τέλος έχεις και ένα μαλάκα από πάνω σου με τον απινιδωτή να μη σε αφήνει να φλατάρεις για κανένα λόγο. Μαλακία...
5. Παλιά οι γυναίκες ήταν ηθικές. Το ίδιο πουτάνες ήτανε. Απλώς πλέον έχεις τα μέσα και το χρόνο για να το διαπιστώσεις.
6. Παλιά υπήρχαν ρόλοι των φύλων. Ναι, εσύ ο πασάς γαμούσες κι έδερνες και η άλλη η σκλάβα τον έπαιρνε και τις έτρωγε χωρίς να λέει κουβέντα. Ωραίοι ρόλοι. Τι να κάνεις που έκτοτε ανακαλύφθηκε μια μαλακία που λέγεται "ανθρώπινα δικαιώματα" και σου ξίνισε τη σούπα. Περίεργο που συνήθως είναι άντρες όσοι βρίσκουν τα "παλιά" καλύτερα...
7. Παλιά δεν υπήρχαν τόσοι πούστηδες.
α) Υπήρχαν, αλλά εσύ ήσουν τόσο μαλάκας που δεν το έβλεπες.
β) Τι ακριβώς σε ενόχλησε στο να υπάχουν πούστηδες; Στο κάτω κάτω, για να το θέσω σε όρους που να μπορείς να καταλάβεις με τα 7 εγκεφαλικά κύτταρα που λειτουργούν ακόμη, όσο περισσότεροι "τοιούτοι", τόσο περισσότερες γυναίκες σου αναλογούν.

Και ένα τελευταίο επιχείρημα για να το βουλώσεις πλησιθανάτιε γέροπα: Παλιά, δεν υπήρχε Viagra και τα λοιπά συνναφή στοιχεία που σε κάνουνε να γαμάς (και μάλιστα σαν αναβολιασμένος ταύρος) στα 85 και τα 90 σου. "Παλιά", από μια ηλικία και μετά ο... Διαμαντής δε σηκωνότανε ούτε με φλογέρα φακίρη, ούτε με βίντσι, ούτε με Γράμμο.


Ακόμη δε βαρεθήκατε; Τέλος...