Τσαντίλα εναντίον Τσαντίλας!

Ουροβόρος τσαντίλα (καμία σχέση με ουρολαγνεία, είναι η τσαντίλα που τρώει την ουρά της)

Σήμερα θα κράξω... ΕΜΕΝΑ!

Και φυσικά, μπορείτε να το κάνετε και εσείς στα σχόλια, είστε κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι.

Ίσως να φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράξενη η επιλογή της τσαντίλας μου, αλλά σας διαβεβαιώ, λατρεμένοι μου αναγνώστες, δεν είναι. Άλλωστε, μέσω της κριτικής γινόμαστε καλύτεροι, κι επειδή δεν μπήκε κανείς στον κόπο να με κράξει, είπα να το κάνω μόνος μου. Τελικά, με μοναδική πιθανή εξαίρεση το σεξ (αν και ως γνωστόν αν πετύχει η μαλακία τύφλα να 'χει το γαμήσι), όλα τα πράγματα είναι καλύτερα όταν τα κάνει κανείς μόνος του. Ίσως ακόμη τα... ομαδικά σπορ. Γι' αυτό σήμερα θα το παίξω (ε, όχι αυτό που νομίζετε) “μια ομάδα μόνος μου” και θα με κράξω ασύστολα.

Θα ξεκινήσω με το όνομα του blog: “Μια τσαντίλα την ημέρα”. Όνομα εξ αρχής άστοχο, καθώς ένα blog που δε γράφεται επί πληρωμή, σπανίως γράφεται κάθε μέρα. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων είναι ένας σεσημασμένος τεμπέλης και φυγόπονος “πασαλειμματίας” όπως εγώ. “Μια τσαντίλα όποτε δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω και έχω ήδη βγάλει βόλτα το σκύλο” θα έπρεπε να λέγεται το blog, αλλά τότε ο τίτλος δεν θα ήταν τόσο πιασάρικος και ίσως να μην είχα τους 7 αναγνώστες που με κόπο, παρακάλια, βρισιές, απειλές και κατάρες μάζεψα. Οπότε, μπορώ άνετα να μου χρεώσω και πονηρές προθέσεις. Να με χέσω, το λοιπόν.

Σειρά έχει, μετά το όνομα, το αντικείμενο (από το οποίο, βεβαίως και απορρέει το όνομα). Υπάρχουν blog(s) -δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν τις ξενόγλωσσες λέξεις στον πληθυντικό θα τις διατηρώ με το τελικό s- ενημερωτικά, διαφωτιστικά, φιλοσοφικά, γενικώς... εποικοδομητικά. Σελίδες στις οποίες αξιοπρεπείς άνθρωποι μοχθούν για να προσφέρουν στο κοινό ό,τι καλύτερο έχουν. Όταν έβρεχε κοινωνική προσφορά, όμως, εγώ ήμουν σε πυρηνικό καταφύγιο. Έτσι επέλεξα την εύκολη λύση, ένα σιχαμένο blog στο οποίο ξερνάω χολή, ένα πνευματικό πτυελοδοχείο στο οποίο αναπτύσσω ακραίες θέσεις χωρίς καμία έρευνα, χωρίς τεκμηρίωση και συχνά χωρίς κανένα δικαίωμα. Τέτοιο σίχαμα είμαι! Βγαίνουν τα σκατά στην επιφάνεια, σιγά-σιγά.

Μετά το αντικείμενο, το περιεχόμενο. Βαθιά ανάσα, αναγνώστες μου, γιατί ο βόθρος δεν έχει πάτο και εμείς πάμε για ρεκόρ κατάδυσης:

1. Χωρίς κανένα ενδοιασμό καταφέρομαι εναντίον ανθρώπων που δε με έχουν βλάψει, ασχέτως αν πρόκειται για γελοία υποκείμενα που δεν έχουν λόγο (ή δικαίωμα) ύπαρξης. Ένας τιμητής των πάντων, που δεν υπόκειται σε κανένα περιορισμό, του οποίου οι πνευματική κλανίλα βρίσκει τη διέξοδό της internetικά, αυτός είμαι εγώ.

2. Ο λόγος μου είναι αναίτια(;) χυδαίος και ενοχλητικά παραληρηματικός. Ως προς τη χυδαιότητα, δεν ντρέπομαι καθόλου να ομολογήσω ότι την επιστρατεύω σκόπιμα, ώστε γαργαλώντας το μαλακό υπογάστριο του αναγνώστη, να εκβιάσω το γέλιο του και την παραμονή του στο blog. Αυτό και μόνο δείχνει την εκτίμηση που τρέφω στους αναγνώστες μου, αλλά πρωτίστως... σε εμένα τον ίδιο. Πιθανώς θεωρώ ότι μόνο έτσι μπορώ να διατηρήσω ένα κοινό. Όσο για το παραλήρημα, αυτό οφείλεται στο ότι γράφω απλώς και μόνο για εκτόνωση, οπότε ο λόγος παρότι γραπτός, παίρνει μια ενοχλητική χροιά προφορικού λόγου, μια γραπτή λογοδιάρροια, που σε τίποτε δεν εξυπηρετεί παρά μόνο μπερδεύει τον αναγνώστη. Δε γαμιέμαι, λέω εγώ;

3. Η τεμπελιά που με διακρίνει έχει σαν αποτέλεσμα να μη μπαίνω καν στον κόπο να κάνω διορθώσεις στα κείμενα. Λάθη δακτυλογράφησης, λάθη που προκαλούνται όταν αλλάζω κομμάτι μιας παραγράφου χωρίς να μπω στον κόπο να δω αν “δένει” με το υπόλοιπο, όλα αυτά είναι τυπικά ενός τσαπατσούλη χαρακτήρα, που δείχνουν πόσο εκτιμώ κι ο ίδιος τα όσα γράφω.

4. Χρησιμοποιώ στερεότυπα. Πολλά στερεότυπα, τα οποία από τη μία κράζω, από την άλλη δε χάνω ευκαιρία να τα στριμώξω. Π.χ. είναι πολύ συχνές οι προσβλητικές μου αναφορές στους ομοφυλόφιλους. Χωρίς να είμαι ομοφοβικός, χωρίς να ενοχλούμαι από την ύπαρξή τους ή την παρουσία τους γύρω μου, ωστόσο τους χρησιμοποιώ σα στερεότυπο για να εκβιάσω γέλιο από τον αναγνώστη. Τέτοιος πούστης είμαι, δε λέγαμε; Αν οποιοσδήποτε άλλος τολμούσε να κάνει τέτοια ρατσιστικά σχόλια, θα τον έκανα με τα κρεμμυδάκια (είτε επρόκειτο για gay, είτε για μαύρους, είτε για οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων). Όταν όμως παίρνω το λόγο εγώ, οι ευαισθησίες μου πάνε στο διάολο (για αρμένικη βίζιτα)!

5. Τα θέματά μου είναι εύκολα. Πολύ εύκολα. Θέματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν μεταξύ γηπέδου και καφενείου. Κι όταν δεν είναι, φροντίζω να τα “χαμηλώσω”, να τα δω από τη γελοιωδέστερη δυνατή πλευρά τους, να τα εκχυδαΐσω, να τα μειώσω, να τα... απεξωραΐσω και να τα φέρω στα δικά μου μικροτσούτσουνα αναλυτικά μέτρα για να τα χλευάσω, να τα molestάρω, να τα διαστρεβλώσω με ένα τρόπο που κακώς θεωρώ χιουμοριστικό και να τα σερβίρω σε αναγνώστες των οποίων τη νοημοσύνη εμφανώς αδικώ (άλλωστε, τους περισσότερους τους ξέρω!). Εξαιρούνται της παρούσης κριτικής η ανάλυση που έκανα για το ΚΚΕ στο άρθρο μετά τις εκλογές, η οποία συνεχίζει να ισχύει σε κάποιο βαθμό ακόμη και μετά την αυτοκριτική του κόμματος, καθώς και τα όσα σέρνω τη μυθολογία Κθούλου, με τα οποία οποιοσδήποτε νοήμων λάτρης της λογοτεχνίας, οφείλει να συμφωνήσει. Α, και τα γλωσσικά ατοπήματα, παρά την αυστηρότητα και την προφανή έλλειψη επιστημονικής επάρκειας με την οποία γράφτηκαν.

6. Μέγεθος. Το έχω μεγάλο το... blog, κι αυτό δεν είναι προς τιμήν μου. Τα αυτοτελή κείμενα που δημοσιεύονται στο internet δεν πρέπει να ξεφεύγουν σε μήκος, αλλά μέσα στην παραζάλη της επηρμένης μου γραφής, μέσα στην αρρωστημένη ασφάλεια της εφηρμοσμένης καφρίλας, χάνω τη μπάλα, τα αυγά, τα καλάθια (τα “πασχάλια” ακόμη δεν έχω εξακριβώσει τι είναι) και ξεχνάω να σταματήσω.

7. Προσβάλλω συχνά τους αναγνώστες. Δεν ξέρω αν το θεωρώ χαριτωμένο εκείνη την ώρα, αλλά σε τελική ανάλυση είναι βλακώδες. Αν κάποιος άνθρωπος μπει στον κόπο να διαβάσει ένα πόνημά μου, αν μη τι άλλο οφείλω να του είμαι ευγνώμων, όχι να τον κράζω.

8. Έπαρση. Ένα από τα πολλά θανάσιμα αμαρτήματα του blogging. Κι εγώ την έχω αρπάξει κατακούτελα. Με διαβάζουν 7 άνθρωποι (άντε, το ελληνικό πορνό έχει σχεδόν 400 ξεχωριστούς αναγνώστες, αλλά είναι η εξαίρεση) και γράφω λες και είμαι ο Che Guevara του Internet.

Κάπου εδώ θα σταματήσω να με κράζω (τουλάχιστον για την ώρα) και θα αποσυρθώ από τη σκηνή υποκλινόμενος. Ο λόγος τώρα σε εσάς, αναγνώστες μου, να με κράξετε όσο θέλετε στα σχόλιά σας. Δε θα επέμβω, δε θα λογοκρίνω και ίσως... συμμορφωθώ.

Ραντεβού στην επόμενη τσαντίλα, όπου θα ξαναβρώ δυναμικά το χαμερπέστερο εαυτό μου, το χθαμαλότερο χιούμορ μου, και τα πιο χθόνια χολικά μου αποθέματα. Χχχχχ... φτου!