Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Μουνόδουλοι

Ναι, μην κοιτάτε παράξενα, όλοι το έχετε κάνει, όλοι έχετε συμβάλλει σε αυτό το ΑΙΣΧΟΣ, όλοι έχετε πέσει σα μαλάκες στην παγίδα του μουνιού. Φυσικά, άλλοι την έχουν πατήσει περισσότερο, άλλοι λιγότερο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις μουνόδουλων. Κάτι σαν το στρατό. Άλλος είναι φαντάρος κι άλλος είναι στρατηγός 5 αστέρων με παράσημα, μόνο που τα παράσημα του μονόδουλου είναι περισσότερο σαν τα φάσκελα, παρά τίτλοι τιμής.

Πριν όμως απαριθμήσουμε τις διαβαθμίσεις των μουνόδουλων, ας περιγράψουμε το είδος, για τους λιγοστούς αφελείς που δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί περί τινός ομιλούμε, ώστε μετά να μπορέσουν και αυτοί να σταθούν μπροστά στον καθρέφτη και να ρίξουν ένα γερό ξέχεσμα στον εαυτό τους.
Μουνόδουλος (θα αναπτύξω τον άντρα μουνόδουλο, όχι για λόγους σωβινιστικούς, τουναντίον, αλλά κυρίως γιατί λόγω φύσης ο άντρας πέφτει πολύ πιο εύκολα στην παγίδα), είναι ο μαλάκας εκείνος ο οποίος εξυπηρετεί γυναίκες χωρίς άμεσο υλικό όφελος και την ηθική ανταμοιβή την έχω πατόκορφα χεσμένη, γιατί ελάχιστοι βοηθάνε γριές να περάσουνε απέναντι.
Για παράδειγμα, ένας μουνόδουλος πωλητής, έχει απέναντί του δύο πελάτισσες. Η μία είναι μέτρια και κάτω, η άλλη είναι γκόμενα. Εννοείται ότι στη φύση του άνδρα είναι να θέλει να τον μπήξει (φροϋδικά πάντα εκεί θα καταλήγουμε) στη γκόμενα. Μέσα από τα κοινωνικά φίλτρα όμως με τα οποία έχουμε μάθει από μικρή ηλικία να βλέπουμε τον κόσμο, η δράση του δε μπορεί να είναι άμεση. Δηλαδή, δε μπορεί να κατεβάσει τα παντελόνια του και να δείξει στη γκόμενα την ψωλή του χτυπώντας ταυτόχρονα το στήθος του σας γορίλας ώστε να την πείσει να του κάτσει. Οπότε τι θα κάνει; Θα φτύσει τη μέτρια (και κάτω) πελάτισσα και θα ασχοληθεί με τις ώρες με τη γκόμενα. Όσες παράλογες απαιτήσεις κι αν προβάλλει η γκόμενα, ο μουνόδουλος πωλητής δε θα φέρει αντιρρήσεις. Θα της κουβαλήσει σωρούς εμπορευμάτων, θα την εξυπηρετήσει στον υπέρτατο βαθμό, θα φάει όλες του τις ώρες μαζί της, κι όταν εκείνη φύγει, θα μπορεί να πει στους φίλους του βράδι “μάγκες, ήρθε μια γκόμενα σήμερα στο μαγαζί, τι να σας λέω”. Προσέξτε: Ο τύπος ούτε γάμησε, ούτε τηλέφωνο απέσπασε, ούτε κάποια προοπτική είδε. Τουναντίον βέλαξε μέχρι να ικανοποιήσει τη γκόμενα πελάτισσα και στο τέλος είναι και ευχαριστημένος από πάνω. Τη μέτρια (και κάτω) ούτε που τη θυμάται, εκτός κι αν εκείνη απηύδησε κάποια στιγμή και ζήτησε να εξυπηρετηθεί, οπότε θα συμπληρώσει λέγοντας στους φίλους του “κι ήτανε και μια πατσαβούρα σπασαρχίδω, που μου τα έκανε αερόστατα”.

Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Υπάρχουν άπειρα. Οι μουνόδουλοι, είναι πάντα πιο ευγενικοί με τις γυναίκες απ' ότι με τους άντρες και ακόμη ευγενέστεροι με τις γκόμενες απ' ότι με τις υπόλοιπες γυναίκες. Ο μουνόδουλος, αν πρέπει να προσλάβει μία γυναίκα ανάμεσα σε πλήθος γυναικών με τα ίδια τυπικά προσόντα, θα επιλέξει την καλύτερη γκόμενα. Ο μουνόδουλος, αν του ζητήσει μια γκόμενα να την πάει σπίτι, θα την πάει. Αν του ζητήσει να της δανείσει το αυτοκίνητο, θα το κάνει. Αν του ζητήσει (πρακτικά) οτιδήποτε, ο μουνόδουλος θα σπεύσει να ανταποκριθεί. Και ποτέ, μα ποτέ, δε θα καταφέρει να γαμήσει (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που θα γαμούσε ούτως ή άλλως).
Είναι καταπληκτική η λογική του μουνόδουλου: Μία γκόμενα του ζητάει π.χ., το αυτοκίνητο. Ο μουνόδουλος δε βλέπει την εκμετάλλευση που υφίσταται, βλέπει μόνο δύο βυζιά και ένα κώλο. Και δίνει το αυτοκίνητό του. Δε σταματάει καν να αναρωτηθεί “αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι, η γκόμενα, θα μου έδινε το αυτοκίνητό της;” (που ΔΕΝ θα το έδινε). Και το επιστέγασμα της καταπληκτικής αυτής λογικής, είναι ότι ελπίζει, πραγματικά ελπίζει, ακόμη κι αν δεν το ομολογεί στον εαυτό του, ότι στο τέλος της ημέρας θα γαμήσει. Όχι φίλε. Μία γαμήσιμη γκόμενα δε θα σου κάτσει επειδή της έδωσες το αυτοκίνητό σου να πάει για ψώνια. Το πιθανότερο είναι ότι το πήρε για να πάει να γαμηθεί με κάποιον άλλο, πιο γαμήσιμο από εσένα. Κι αν μια γκόμενα κάτσει να την πηδήξεις επειδή της δάνεισες ένα κωλάμαξο (ή της έφτιαξες τη ντουλάπα, ή της άλλαξες μια λάμπα, ή της έκανες έκπτωση σε ένα ζευγάρι παπούτσια κ.ο.κ.), είσαι σίγουρος ότι θέλεις να γαμήσεις μια τέτοια γκόμενα; Ξύπνα μουνόδουλε!
Είχα υποσχεθεί όμως μια κάποια ταξινόμηση μουνοδούλων.

α) Ο “ρηχά νερά”. Είναι σαν τον ψαρά που ψαρεύει από την ξηρά. Αν δει μεγάλο ψάρι, ξέρει ότι ή μούφα είναι, ή είναι ψόφιο και πάει να εξωκείλει. Οπότε θα ασχοληθεί μόνο με μαρίδες, θα είναι ευγενικός με τη ζουμπουρλού περιπτερού, αλλά δε θα κάνει και πολλούς τεμενάδες σε μοντέλες. Είναι είδος υπό εξαφάνιση.

β) Ο “είμαι gentleman”. Όχι, δεν είσαι, αλλά κάτσε να σου πω γιατί δεν είσαι: Πίσω από τη θεωρία που πούλησες στον εαυτό σου, ότι τάχα “είσαι κύριος με τις γυναίκες και γι' αυτό γίνεσαι θυσία”, κρύβεται ένας αρχίδης και μισός, που είναι γλοιώδης και εμετικά εξυπηρετικός με οποιαδήποτε γκόμενα θα ήθελε να γαμήσει. Να σε δω ρε σκατοκουβά να εξυπηρετείς γριές και άσχημες και τότε θα σου βγάλω το καπέλο όπως θα έκανα σε έναν αληθινό genlteman. Α γαμήσου με καμιά ψόφια τώρα.

γ) Ο Συνειδητοποιημένος. Αν μη τι άλλο αυτός έχει ξεπεράσει το παραμύθι του gentleman και ξέρει σε τι σκατά έχει βυθιστεί. Συνήθως είναι παχουλός ή ασχημούλης και ελπίζει πως κάνοντας και το πιο παρανοϊκό χαρτήρι στα εμφανίσιμα θηλυκά, μία στις εκατό θα ρίξει κι ένα πούτσο σε ένα αξιοπρεπές μουνί. Ίσως και να του έχει συμβεί ΜΙΑ φορά, οπότε σαν το πρεζάκι περιμένει την επόμενη δόση. Η οποία αργεί περισσότερο κι από φαντάρους στα χιόνια σε ταινία του Αγγελόπουλου.

δ) Ο Τελειωμένος. Ο ατυχής αυτός φουκαράς έχει να δει μουνί από την τελευταία φορά που παρέστη σε βάπτιση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η μουνοδουλοσύνη να του έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν κρατάει κανένα πρόσχημα, παραδέχεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ότι είναι μουνόδουλος και έχει διευρύνει το target group του σε οτιδήποτε είναι ελαφρώς ανθρωπόμορφο και έχει τρύπα ανάμεσα στα σκέλια. Θα κάνει τούμπες σε κλημακτηριακές, θα κάνει εξυπηρετήσεις σε άσχημες και πλακοβύζες, θα κάνει τον ταξιτζή σε μπαταλοκώλες, γενικώς θα κάνει τα πάντα σε ό,τι θηλυκό υπάρχει. Μέχρι και θηλυκό χιμπατζή θα πάει στον κτηνίατρο. Αν μάλιστα βρεθεί απέναντι σε δυνατή γκόμενα, είναι ικανός να ξεφτιλιστεί τελείως με κινήσεις τύπου “σου δίνω το παλτό μου γιατί χιονίζει και μένω με το minerva φανελάκι”, ενώ κοντινοί παρατηρητές μπορούν να δουν σάλια να κυλάνε στο στήθος του, τα χέρια του να τρέμουν, η φωνή του να τραυλίζει και άλλα πολλά εμπριμέ.


Από όλα τα είδη μουνόδουλου (υπάρχουν και μερικές υποκατηγορίες, αλλά αλήθεια βαριέμαι να περιγράψω αυτούς τους καμένους τώρα), το πιο καταστροφικό είναι φυσικά ο "τελειωμένος". Δίνει σε κάθε γυναίκα ένα αέρα που ΔΕΝ τον δικαιούται, κάνοντας απείρως πιο δύσκολη τη ζωή των άλλων αντρών. Η κάθε Σούλα-Κούλα-Ρούλα που κλάνει πριν κατουρήσει για να μη σηκώσει σκόνη από τη χαμηλοκωλοσύνη της, όταν έχει γνωρίσει ένα Σούλη-Κούλη-Ρούλη που την έχει κάνει θεά, θα αποκτήσει ένα τουπέ αναμφίβολα δυσανάλογο ως προς το σεξαπίλ της, πράγμα που καταστρέφει όσους θα ήθελαν να της την πέσουν, και σε τελική ανάλυση για το λόγο αυτόν ακριβώς... και την ίδια! Κι αν η κάθε χαμηλοκωλιάρα πατόλα αποκτά τουπέ, οι κάθε λογής μούνες που κυκλοφορούν στην πιάτσα και ξεραίνουν τους ρέστους στο χερογλύκανο, γίνονται τόσο απεχθώς καβαλημένα καλάμια που δεν είναι ούτε να τις χέσεις. Αλλά πάντα, μα πάντα, θα βρουν ένα μουνόδουλο για να χέζουν αλαζονεία πάνω του (ναι, είναι δυνατό να χέσεις αλαζονεία, αρκεί να δείτε ένα μοντέλο σε τούρκικη τουαλέτα).

Γι' αυτό, συνιστώ, ειδικά στους άρρενες αναγνώστες να ακολουθήσουν το δικό μου παράδειγμα: Όσο πιο αξιογαμήσιμη και καυλωτική είναι μια γκόμενα, τόσο λιγότερο εξυπηρετικοί να είστε. Ξέρετε, βαθειά μέσα σας, έστω, αλλά το ξέρετε, ότι καμία γκόμενα δε θα καθίσει να τη γαμήσετε επειδή της κάνατε μια εξυπηρέτηση της τρίχας. Κι αν μια γκόμενα καθίσει όντως να τη γαμήσετε μετά από μια ψευτοεξυπηρέτηση που της κάνατε, είτε θα σας καθόταν ούτως ή άλλως, είτε είναι τόσο φτηνοπούτανο όσο μικρή είναι και η προηγηθείσα εξυπηρέτηση. Αφήστε αυτή τη γνώση να ξεχυθεί στο συνειδητό και δράστε ανάλογα. Θα είναι πολύ καλύτερα για όλους μας.

Προτείνω και έναν ενδεικτικό πίνακα αντιμουνοδουλοσυνικής συμπεριφοράς, έτσι για να κλείσουμε με ευτράπελα:

Έρχεται μια γυναίκα και σας ζητάει να της δανείσετε το αυτοκίνητό σας. Οι απαντήσεις που θα πρέπει να δώσετε -ανά κατηγορία μουνιού- είναι οι εξής:

α) Άσχημη, χοντρή, λεσβία και μονόφρυδη: Μάγκα μου, όλο δικό σου το αμάξι. Όταν δε το χρειάζεσαι άλλο, πάρε με τηλέφωνο να έρθω να το πάρω.
β) Απήδηχτη πατόλα της γειτονιάς: Ε, παρ' το, αλλά πρόσεξε μη του στουκάρεις. Και να το φέρεις μέχρι τις 8!
γ) Ελαφρώς πηδηγμένη ψιλοπατόλα της γειτονιάς: Παρ' το, αλλά ότι σπάσεις το πληρώνεις και σε μία ώρα το θέλω πίσω.
δ) Μέτρια γκόμενα: Αν έχουν όντως απεργία τα ταξί πάρ' το, αλλά μην αργήσεις.
ε) Καλούτσικη γκόμενα: Να πάρεις ταξί. Κι αν δεν έχει, πάρε λεωρφορείο.
στ) Δυνατή γκόμενα: Όποιος σε γαμάει, να σου δώσει και τ' αμάξι του.
ζ) Μοντέλα: Τόσοι φραγκάτοι σε γαμάνε, ένα αμάξι δε βρέθηκε; Ουστ!
η) Λαοπόθητη υπεργκόμενα: Άντε και γαμήσου μωρή ξεκωλιάρα, άνοιξε τα πόδια σου και στάνταρ κάποιος θα σε πάει όπου θέλεις. Και τώρα τζους, γιατί θα φας καμιά ανάποδη που θα σου φτάσει η μάσκαρα στο σβέρκο.



Υ.Γ. Ξέρω πως κανένας μουνόδουλος δεν πρόκειται να διορθωθεί. Μια ζωή θα υποφέρει προκειμένου να δροσίσει τη δίψα του με λίγο ακριβά αγορασμένο μουνόζουμο. Γι' αυτό εύχομαι, ειλικρινά εύχομαι, να πέσει βαρύς χειμώνας και να βγούνε πολλά καυτά μουνιά στην πιάτσα και μάλιστα "πλημελώς ενδεδυμένα". Αυτομάτως, τάγματα σκαπανέων μουνόδουλων εθελουσίως θα προσφέρουν τα παλτά τους και θα μείνουν παγωμένοι (και με το πουλί στο χέρι) μέχρι να ψοφήσουν από το κρύο. Την άνοιξη που θα λιώσουν οι πάγοι μπορούμε άνετα να τους θάψουμε σε έναν ομαδικό τάφο και να τους καλύψουμε με τόνους ασβέστη. Και τότε να δω, καργιόλες, ποιος θα σας κάνει χάρες και εξυπηρετήσεις μόνο και μόνο επειδή η φύση σάς φίλεψε με μια "τσεκουριά" ανάμεσα στα πόδια.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Παιδική παχυσαρκία

Σήμερα θα κράξω την Ελληνίδα ΜΑΝΑ (και τον πατέρα, σε δεύτερο πλάνο) για τη θλιβερή πρωτιά που έχουμε ως χώρα σε παχύσαρκα παιδάκια πανευρωπαϊκώς και την τρίτη γαμημένη θέση ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ!
Ευχαριστώ Ελληνίδα μάνα...
Έχουν περάσει 67 και κάτι χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή (των προγόνων της Άγγελα Μέρκελ δηλαδή) και 70 από το φοβερό χειμώνα του 41-42 όταν θέρισε τον ελληνικό πληθυσμό η πείνα. Με απλά μαθηματικά, 70 χρόνια είναι τρεις περίπου γενιές. Τι θα πει αυτό; Θα πει, πολύ απλά, ότι το άλλοθι του κατοχικού συνδρόμου “φάε παιδάκι μου, γιατί εμείς πεινάσαμε” έπρεπε εδώ και 50 περίπου χρόνια να έχει πάει στο διάολο και οι επόμενες δύο γενιές να απέχουν από την ψυχαναγκαστική υπερ-σίτιση.
Τι συμβαίνει τότε και έχει γεμίσει η Ελλάδα παιδάκια-φούσκες; Γιατί οι αστράγαλοι του Γιαννάκη δε φαίνονται παρά μόνο αν τους τραβήξεις έξω με βιομηχανικό εξωλκέα και η Μαιρούλα έχει βυζιά από τα 5 της; Γιατί έχει βυζιά και ο Γιαννάκης από τα 5 του;
Έχω να προτείνω αιτιάσεις, διαλέγετε και παίρνετε.

α) Η αναγέννηση είναι πάλι της μοδός. Τα παχάκια έχουν την τιμητική τους και να πεθάνουνε οι ανορεξικές κρεμάστρες ρούχων που περιφέρονται στις πασαρέλες με το γελοίο ξεγοφιασμένο περπάτημά τους. Θα ακολουθήσει έκρηξη στις τέχνες και τα γράμματα και... απαπαπαπα, πάλι το έριξα στην επιστημονική φαντασία. Με τη Διαμαντοπούλου υπουργό παιδείας, αυτά ξεχάστε τα και μπουκώστε μια τουλούμπα να πάνε τα φαρμάκια της παιδείας κάτω.

β) Οι παιδεραστές είναι λάτρεις του λιπόσαρκου. Γουστάρουνε να χαϊδολογάνε κόκαλα (δε μου κάθονται με ένα “κ” τα κόκαλα, γαμώ τη Διαμαντοπούλου μου μέσα) και να ασελγούν πάνω σε ξεπεταγμένες κλειδώσεις (ή κάτι τέτοιο). Κατά συνέπεια, ο ευσυνείδητος Έλλην γονέας παχαίνει το παιδί του μέχρι τα μπούνια, του κατεβάζει στον καταπιώνα λαρδί πρεσσαριστό για να γλιτώσει τα χειρότερα και στην ανάγκη, αν γίνει στόχος παιδεραστού, να μπορέσει να κυλήσει σε κάποια κατηφόρα και να γλιτώσει. Μπα.
γ) Η επερχόμενη κρίση θα φέρει πείνα. Κατά συνέπεια η όποια συσσώρευση λίπους θα βοηθήσει τα παιδιά που πρόκειται να πεινάσουν να αντεπεξέλθουν στους χαλεπούς καιρούς που έρχονται, όταν θα φάει η κότα το γουρούνι σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση. Προσοχή, εδώ δεν είναι κατοχικό σύνδρομο, αλλά προληπτική ενέργεια.
δ) Οι καρδιολόγοι και γενικώς οι γιατροί αλλάξανε τροπάρι: Η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί όχι μόνο είναι ωραίοι, αλλά είναι και υγιείς. Σε πειράματα που έγιναν στη Μαγούλα με ινδικά χοιρίδια, τα πειραματόζωα χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες: Υπέρβαρα και κανονικού βάρους. Στη συνέχεια, στο χώρο όπου ζούσαν οι δύο πληθυσμοί χοιριδίων, οι επιστήμονες αμόλησαν από μία πεινασμένη γάτα για να μετρήσουν τη διάρκεια ζωής των χοιριδίων υπό την απειλή του θηρευτή. Η ομάδα των κανονικού βάρους χοιριδίων άντεξε 13 ημέρες πριν εξολοθρευτεί και το τελευταίο από τη γάτα. Η ομάδα των υπέρβαρων, στρίμωξε τη γάτα, την έγδαρε, την έκανε κεμπάπ και την καταβρόχθισε, ενώ μετά χτυπούσαν ενθουσιασμένα το τζάμι για να τους δώσουν κι άλλη. Όπερ αποδεικνύει ότι η παχυσαρκία ωφελεί την υγεία και τη μακροζωία.

ε) Οι Νεφελίμ διαφέρουν από εμάς στο ότι παράγουν σε υπερβολική ποσότητα την ορμόνη “λεπτίνη” που είναι υπεύθυνη για το κάψιμο του λίπους, με αποτέλεσμα να είναι πάντα αδύνατοι. Έτσι, αν θέλουμε να ξεχωρίζουμε από αυτούς και να μη φάμε καμία αδέσποτη, πρέπει να είμαστε αφράτοι-αφράτοι. Οπότε οι γονείς ταΐζουν το κατιτίς παραπάνω στα παιδάκια τους για να τα προστατεύσουν, ο καιρός γαρ εγγύς, ε;

Εντάξει, ξεχαρμανιάσατε; Για να τα χώσω, γιατί αρκετή ώρα κρατιέμαι.
Βασικές αιτίες παχυσαρκίας είναι δύο:
α) Έλλειψη σωματικής άσκησης
β) Υπερκατανάλωση τροφής (ειδικά με πολλά λιπαρά)
Έτσι λοιπόν, η Ελληνίδα μάνα (και ο πατέρας που κρύβεται πίσω από το κωλοδάχτυλό του), έχοντας προφανώς καλύτερα πράγματα να κάνουν, ή απλά μην προλαβαίνοντας να ασχοληθούν (μας έχει γαμήσει λίγο η ζωή, αλήθεια είναι), παρκάρουν το παιδί μπροστά σε μία οθόνη (είτε υπολογιστή, είτε παιχνιδομηχανής, είτε τηλεοράσεως) και ξενοιάζουν για αρκετές ώρες τη μέρα με το βλαστάρι τους (από μπαομπάμπ). Άμα δεν έχεις χρόνο ή δε γούσταρες, ας μην το έκανες το γαμίδι, υπερπληθυσμό έχουμε, θα σε καταλαβαίναμε όλοι. Η τεκνοποιία ούτε υποχρεωτική είναι ούτε βγαίνει πάντα σε καλό (βλ. Οιδίποδας και άλλες τραγωδίες).
Βέβαια, η έλλειψη σωματικής άσκησης δε φτάνει. Υπάρχει κόσμος σε κώμα που έχει να σηκωθεί από το κρεβάτι του νοσοκομείου 15 χρόνια και πάλι είναι αδύνατοι. Τι φταίει λοιπόν;
Ε, είναι πολύ απλό: Το μέσο ελληνόπουλο μπουκώνει τόσο πολύ σκατολοΐδι στη ζωή του, που αναπόφευκτα οδεύει να γίνει ένας χοντρός ενήλικας.
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια χώρα χωρίς πολλά φρούτα και λαχανικά, με κωλόκαιρο που δε μας επιτρέπει την άθληση σε εξωτερικούς χώρους και... ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ;
Πήγαινε ρε μαλάκα το μογγόλι σου να μάθει κανένα άθλημα κι ας είναι και καράτε, κρίση έρχεται, μπορεί να χρειαστεί να δώσει δυο φάπες. Και κόψε τα παριζάκια, τα λουκανικοπιτάκια, τα βουτυρωμένα ποπ-κορν, τις σοκολάτες, τα ντορίτος τα πατσαβουρίτος και τα καραμελωμένα αρχίδια που το ταΐζεις 48 φορές τη μέρα, είτε για να το ξεφορτωθείς, είτε από ενοχές γιατί η καριέρα σου δε σου επιτρέπει να ασχοληθείς όσο θέλεις με τον υπέρβαρο ντεμι-κλώνο σου.
Η παιδική παχυσαρκία δεν είναι αστείο πράγμα. Αφενός είναι πολύ δύσκολο υπέρβαρα παιδιά να γίνουν ενήλικες κανονικού βάρους, αφετέρου δημιουργεί προβλήματα υγείας στο γαμημένο το παιδί σου.
Αν πετύχω τον τύπο που έβγαλε τη διαφήμιση του Ifantis με το πράσινο αρχίδι χοροπηδάει τραγουδώντας “παριζάκι Υφαντής” θα χώσω έξι μέτρα πάριζα στον καταπιώνα του παιδιού του να μου πει αν γουστάρει τη φάση. Το πήρανε σκοινί-κορδόνι τα μόγγολα το τραγουδάκι και ζητάνε “παριζάκι υφαντής”. Φάε ρε μαλακισμένο ένα μήλο, μια μπανάνα, ένα λαχανοκάροτο. Μη στουμπώνεις από τώρα με ξύγκι το κωλάντερό σου. Αλλά που... Για την Ελληνίδα μάνα είναι η εύκολη λύση. Βάλε στο ταπεράκι του παιδιού δυο μέτρα λουκάνικο, εφτά σαλάμια του κιλού και έξι πήχες μορταδέλα και θα σ' αγαπάει για πάντα. Δηλαδή μέχρι τα 23 που θα πάθει έμφραγμα. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν και τα αλλαντικά της Creta που είναι με ελαιόλαδο αντί για ξύγκι, γαμιόλη Έλληνα, πάρε τουλάχιστον αυτά για το παιδί σου, αντί να το μπουκώνεις κορεσμένα ξερατά του κάθε Υφαντή και (εν τούτω) Νίκα. Άει σιχτίρ, συγχίστηκα.
Όταν γαμούσες και τέλειωνες μέσα στη γκόμενα/γυναίκα σου, δε βαριόσουνα. Τώρα βαριέσαι να το πας να κάνει μια βόλτα με το ποδήλατο. Κι εσύ μωρή ψώλα Ελληνίδα μάνα, όταν κουνιόσουνα και γαμιόσουνα και άφηνε ο άλλος μέσα σου τα σάπια φλόκια του, δε βαριόσουνα. Τώρα βαριέσαι να κόψεις μια σαλάτα ή να καθαρίσεις ένα φρούτο στο παιδί σου.
Και θα κλείσω με τα αναψυκτικά. Μια πολύ όμορφη και κομψή λέξη που κρύβει πίσω της ΟΛΗ ΤΗ ΜΠΟΧΑ ΤΗΣ ΧΗΜΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ!
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι κάθε κουτάκι αναψυκτικού περιέχει κατά μέσο όρο 8-10 κουταλιές ΖΑΧΑΡΗ! Όχι καμιά μαύρη και οργανική, ή ψαγμένη, εννοείται, ζάχαρη, αλλά άσπρη ξέξασπρη σαν τη γαμημένη κοκαΐνη. Ο μαλάκας που ποτίζει κοκακόλα το φουσκωτό του αρχιδάκι, δοκίμασε ποτέ να ρίξει στον καφέ του 8 κουταλιές ζάχαρη; Όχι ε; Κρίμα. Θα το έβρισκε ιδιαιτέρως πετιμεζάτο. Αλλά, βέβαια, τα αναψυκτικά προσφέρονται σε βολικές συσκευασίες και μπορείς να τα προμηθευτείς ανά πάσα στιγμή από ένα περίπτερο, σουπερμάρκετ κ.λπ. Για να στύψεις ένα γαμημένο χυμό πορτοκάλι στο τρυφερό σου μογγολάκι πρέπει να γαμηθεί ο Δίας και να έχεις κάβα πορτοκάλια, μετά μένουνε φλούδια, άσε πρέπει να πλύνεις και το στίφτη, το μαλακισμένο τσινάει γιατί του ξινίζουνε, θέλει να του σουρώσεις την πορτοκαλαδίτσα να φύγουνε τα πιτσιφλόκια, για τέτοια είμαστε τώρα; Έλα, πάμε αφέψημα κόλα και ξερό ψωμί. Πριν πέσει για ύπνο, πάρε ένα φίλο σου χημικό και ρώτα τον τι στο διάολο είναι όλα αυτά που αναγράφονται στο πίσω μέρος του κουτιού. Και άμα σε παίρνει, μετά, πέσε για υπνάκο.
Λήξις με μια μικρή αναφορά στα light: Στο δίλημμα παχυσαρκία ή καρκίνος, η απάντηση είναι “αναψυκτικά light”, γιατί όντως ΔΕΝ παχαίνουν. Αλλά μερικές φορές το ίδιο το δίλημμα είναι πρόβλημα...

Και επειδή έχω βρίσει πολύ λιγότερο απ' όσο θα ήθελα:
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ
ΒΑΛΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΙΔΡΩΣΕΙ ΛΙΓΟ
ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΞΥΓΚΙ

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Ελληνικό πορνό (ούτε αυτό δεν κάναμε καλά)

Ένα άρθρο που περιμένω να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, τουλάχιστον από τους δύο (2) διαπιστωμένους αναγνώστες του παρόντος blog (αν και ο ένας κάνει νερά και έχει μέρες να μπει). Σήμερα, θα κράξω το ελληνικό πορνό, από τη γέννησή του, μέχρι το θάνατό του στα χέρια της Ιουλίας.
Ξεκινάμε με τις πιο παλιές ταινίες του είδους μέχρι να φτάσουμε στα τερατουργήματα και τις "σειρήνες" του σήμερα.
Από γενέσεως του ελληνικού πορνό κάτι πήγε στραβά. Θέλω να πω, δείτε μία τσόντα παραγωγής εξωτερικού (εκτός Αφγανιστάν, Σαουδικής Αραβίας και Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, όπου το μόνο που φαίνεται είναι ένας μελαμψός να γαμάει μπούργκες και ο,τιδήποτε μπορεί να κρύβεται κάτω από αυτές -από κατσίκες μέχρι εξωγήινους). Μετά δείτε μια τσόντα ελληνική, της ίδιας περιόδου. Βρείτε τις διαφορές.
Δεν τις βρήκατε; Κοιτάξτε χαμηλά. Οχι στο πληκτρολόγιο, πιο χαμηλά, στο κατά κυνόδοντα "πληκτρολόγιο" ή το αντίστοιχο αρσενικό μόριον. Ναι, σωστά μαντέψατε. Με την ξένη τσόντα καυλώσατε, σας σηκώθηκε, ερεθιστήκατε, θέλησατε εν τέλει να γαμήσετε ή να παίξετε μια ψιλή/χοντρή, κάτι τέλος πάντων. Με την ελληνική, γελάσατε, θυμηθήκατε πιο αθώες και αγνές εποχές, ρομάντζα σε ακρογιαλές, ένα-δυο καλά ανέκδοτα με ομοφυλόφιλους, Τον τοτό... -ε μήπως κάτι ξεχάσαμε; Α, ναι! Δεν κάβλωσε κανείς, εκτός από όσους είχαν παραμείνει έγκαυλοι (γεια σου ρε Εμπειρίκε!) από την ξένη παραγωγή και τώρα σιγά σιγά νιώθουν το αίμα να επιστρέφει στο σώμα από το "εν χαλάσει" μόριό τους (και πάλι γειά σου ρε Εμπειρίκε!).
Για κάποιο λόγο, οι παραγωγοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί και οι ντουμπλέρ στις θεοποιημένες ελληνικές τσόντες του κάποτε, θεωρούσαν ότι η τσόντα, το πορνό, το να βλέπεις κόσμο να γαμιέται για να το θέσουμε πιο ωμά, είναι κάτι που πρέπει να προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση γέλιο. Δεν είναι τυχαίο που ο πιο αναγνωρίσιμος έλληνας πορνοστάρ (ναι, ο φαλακρός), έμεινε στην ιστορία για τις ατάκες του και όχι για τους πούτσους που έριξε. Λογικόν; Όχι ρε φίλε.
Στόχος μιας τσόντας είναι να σε καβλώσει. Άμα θέλεις να γελάσεις βλέπεις Muppet Show, Family Guy, Μπραφ, South Park και ταινίες με τον Τζιμ Κάρεϊ (τις παλιές, πριν το ρίξει στην ποιότητα, όταν γύριζε εξαίσιες σαχλαμάρες).
Δεν ανέχομαι, ναι, ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ το θείο δώρο του σεξ, την υπέρτατη πριν την ανακάλυψη της ηρωίνης απόλαυση επί γης (ή, έστω την υπέρτατη νόμιμη απόλαυση), το υπεργαμάτο σμίξιμο δύο σωμάτων να μου το ξεφτιλίζετε έτσι. Και ο μαλάκας που παίζει κιθάρα εκτός πλάνου ενώ οι άλλοι γαμιούνται να πάρει πούλο! Όποιος βλέπει τσόντα, τη βλέπει για να καβλώσει, να την παίξει, ή να ρίξει έναν στη γυναίκα του που την έχει βαρεθεί και μόλις την πάρει ο ύπνος, βάζει την τσοντούλα του και  της χώνει ροχάλα στη μούρη ψιθυρίζοντας "κοίτα τι μουνιά γαμάει ο κόσμος, φτου σου μπαχαντέλα" και στα καπάκια τη γυρίζει στο πλευρό να μην τη βλέπει και της τον μπήχνει.
Ατάκες του στυλ "το κατάλαβα ότι είσαι από τη Βόρειο Κορέα γιατί είναι κρύος ο κώλος σου" (αλήθινή ατάκα από τσόντα) και "έγια μόλα έγια λέσα βάλε και τις μπάλες μέσα", η "χύνω πουτάνα, χύνω, και τα παπούτσια μέσα, χύνω" ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΣΟΝΤΑ.
Δυστυχώς, ο παρθενοπιπισμός της ελληνορθόδοξης κοινωνίας διάβρωσε και τις τσόντες. Ας μην ξεχνάμε πως όταν ξεκίνησε η βιομηχανία του ελληνικού πορνό, υπήρχαν ακόμη κάδρα της Φρ(ειδερ)ίκης και του βλάκα του Παύλου σε πάρα πολλά σπίτια, τα παιδιά πηγαίναν κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν κατηχητικό (όπου τρώγανε και κανένα κωλοδάχτυλο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) και το τρίπτυχο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" στοίχειωνε για τα καλά την καθημερινότητα του μέσου Έλληνα.
Όλο αυτό το κοινωνικό πλαίσιο μέσα από το οποίο ξεπήδησε ο πορνοκινηματογράφος αναπόφευκτα τον επηρέασε. Η πούτσα, το μουνί, το γαμήσι, ο κώλος (κ.λπ.), ο ίδιος ο ΠΟΘΟΣ για τη σάρκα, ήταν πράγματα που κάνανε τζιζ ακόμη. Οπότε για να γίνουν πιο εύκολα αποδεκτά έπρεπε με κάποιο τρόπο να γίνουν πιο light, να χάσουν τη βαθύτατη σοβαρότητά τους, να εκχυδαϊστούν, να μην τα πάρει ο κόσμος τόοοοσο πολύ στα σοβαρά. Γι' αυτό μπήκε ένα κακής ποιότητας χιούμορ, κυρίως στο ντουμπλάρισμα, γιατί οι φουκαράδες που γαμιόσαντε (sic) μπροστά στο φακό, μάλλον δε λέγανε τέτοιες μαλακίες. Αποτέλεσμα: Γενιές και γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με τσόντες που αντί να καβλώνουν προκαλούν γέλιο.
Παρένθεση: Δε διαφωνώ με την άποψη ότι πολλές από αυτές τις ταινίες είναι cult αριστουργήματα. Τσόντες όμως δεν είναι, γαμώ το κέρατό μου και διαμόρφωσαν μια γελοία κουλτούρα σχετική με τον ερωτισμό που κρατάει ακόμα.
Κλείνοντας το κομμάτι με τις τσόντες του κάποτε και προς απογοήτευση του ακροατηρίου μου, δε θα αναφερθώ στις μυίγες που μπαίνανε στο πλάνο και καθόντουσαν πάνω στη μπαινοβγαίνουσα πούτσα του πρωταγωνιστή ή άλλες τεχνικές λεπτομέρειες, ούτε στις πατσόλες γκόμενες, τα μουνιά-θάμνους, τα μουνιά-φυτείες (όπου φτάνανε μέχρι το γόνατα οι τρίχες), τους άπλυτους κώλους και την αίσθηση μπίχλας από γυναικείας πλευράς, ούτε και στις μικρές πούτσες (εξαιρείται ο καραφλός) και τις γελοίες φάτσες των "επιβητόρων" (ΔΕΝ εξαιρείται ο καραφλός). Τέτοιους είχαμε, τέτοιους δείχναμε και πολύ καλά κάναμε, γιατί είναι πολύ κακό να ανεβάζεις τον πήχη της αισθητικής σε ένα λαό μελαχροινό που φοράει αλυσίδα στο λαιμό για να ξέρει που σταματάει το ξύρισμα, με γκόμενες μαυροτσούκαλες και χαμηλοκώλες, μουνοθαμνάτες. Άμα βλέπαμε μόνο Σουηδέζες, μετά δε θα πηδούσε κανείς Ελληνίδες. Αυτά και προϊστορικές τσόντες... τέλος!
Πάμε λίγο στις τσόντες νέας κοπής και φίλε αναγνώστη πρόσεχε να μην κοπείς από την αυστηρή κριτική μου.
Η νεκρανάσταση της ελληνικής τσόντας έγινε εν πολλοίς με μοναδικό ανάδοχο την εταιρία Σειρήνα. Μόνο που το αποτέλεσμα δεν ήταν ανάσταση εκ νεκρών, αλλά ένα ζόμπι που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, στα περίπτερα δηλαδή.
Το πρόβλημα με τη Σειρήνα δεν είναι η παραγωγή, ούτε τα σενάρια. Και μια χαρά μουνιά παίζουνε. Το πρόβλημα εδώ είναι ακριβώς το αντίστροφο σε σχέση με τις προϊστορικές τσόντες της Γκουσγκουνοκάμβριου και της Σταλονεβίσιου περιόδου. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Η Σειρίνα γυρίζει δύο ειδών τσόντες:
α) Με σελέμπριτις
β) Χωρίς σελέμπριτις.

Πάμε να τις αναλύσουμε ξεχωριστά:
α) Μέχρι στιγμής έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου δύο Σελέμπριτις: Η Ιουλία με τον εγκέφαλο-στόκο και η Ντούβλη. Τη Βαβάτση δε την θεωρώ σελέμπριτι (και μου θυμίζει μια συμμαθήτριά μου, Τασούλα τη λέγανε και ήτανε αγάμητη, θλιβερή και για φάπες) οπότε θα μείνει εκτός.
Σειρήνος και Τζούλιας γίγνονται τσόντες δύο. Η πρεσβύτερη μεν μπουκαλάτη, η νεότερη δε μετ' αράπων. Όποιος δεν έπιασε την παραπομπή στην Κύρου ανάβαση να πάει να γαμηθεί ή να πάει (επιτέλους) γυμνάσιο. Στην πρώτη τσόντα, η εταιρία έπαιξε με το σελέμπριτι στάτους της Ιουλίας, η οποία στεγνωμένη από έσοδα και σκονάκια πούλησε αξιοπρεπέστατα το μουνί της για να βγάλει φράγκα. Μετά στήθηκε ένα ολόκληρο σκηνικό σχετικά με το κατά πόσο η Τζούλια έπαιξε τσόντα ή απλώς πηδήχτηκε και την τράβηξαν (που δεν έπεισε κανέναν) και στο τέλος μας έμεινε το μπουκάλι που με μάτι θολό από τη βλακεία (και τη στέρηση) και με λιγοστή χάρη μπαζόβγαζε στο μουνί της. Η τσόντα ξεπούλησε, τα ρουθούνια της Ιουλίας ξαναπιάσανε δουλειά κι όλα έδειχναν να πηγαίνουν μια χαρά, μέχρι που η ξανθιά τσιμεντόπλακα γύρισε και δεύτερο εργάκι. Αυτή τη φορά χωρίς κανένα παραμύθι: Είμαι η Τζούλια και την αρπάζω από δύο αράπια. Τέλος. Ήταν και η πιο τίμια ελληνική τσόντα που παρήχθη ποτέ, μέτριας βέβαια ποιότητας και λίγο ντεκαβλέ, αλλά ούτε γέλιο πήγαινε να βγάλει, η πρωταγωνίστρια ήταν ελληνίδα (έστω και κατά το ήμισυ), οι μαύροι ήταν μαύροι κι αν τώρα όταν πήγε η ξανθιά να τον φάει από το κωλαράκι δεν έστερξε, αυτά συμβαίνουν, κρίση έχουμε, οι κώλοι σφίγγουνε, προσπάθησε πάντως. Μέτρια τσόντα, αλλά ελληνική και τσόντα.
Μετά τη γλυκιά Ιουλία με το μυαλό στόκο και τις ψεύτικες βλεφαρίδες από ανακυκλωμένες καγκελόπορτες είχαμε και τη Ντούβλη. Το πρόβλημα με τη Ντούβλη (παρ' ότι 100% Ελληνίς) είναι ότι δε βλέπεται. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της να πνίξει το φίδι, παρά τα πέπλα που τη σκεπάζουν, αδυνατεί να ξεγελάσει ακόμη και το άπειρο μάτι: Είναι πατόλα και πατόλα θα παραμείνει. Είναι το ισοδύναμο της Ρούλας Κορομηλά των '10s. Ούτε γέρος δεν κάβλωσε και το μόνο που θέλεις να της κάνεις είναι να της πιάσεις κανένα μπούτι στο ασανσέρ, έτσι για το παράνομο του πράγματος ή να της στρίψεις καμιά ρώγα για να ουρλιάξει, τόσο αντιπαθητική που είναι.
Άφησα για το τέλος μια λεπτομέρεια: Η Ντούβλη δεν είναι ακριβώς σελέμπριτι, θα ισχυριστούν κάποιοι και θα είχαν δίκιο, αν και μόνο αν έβρισκαν τι είναι αυτό που δίνει σε κάποιον το χαρακτηρισμό σελέμπριτι. Το να είναι αναγνωρίσιμος και γελοίος για μένα είναι αρκετό, οπότε η Ντουβλάρα με το μπετόν μαλαρμέ κορμί, σελέμπριτι είναι και η (άθλια) τσόντα της "σελέμπριτι τσόντα" θεωρείται. Τέλος με τα σελεμπριλίκια.

β) Σειρηνοτσόντες χωρίς σελέμπριτις. Εδώ τα έχουμε όλα. Μουνάρες, πουτσαράδες, εντάξει βγάζουνε και λίγο γέλιο με τις μαλακίες του γιατρού, αλλά η παιδική ασθένεια του ελληνικού πορνό ήταν λοίμωξη με τεράστια περίοδο επώασης, οπότε δύσκολα πλέον βγάζεις το γέλιο από την ελληνική τσόντα. Τουλάχιστον δεν είναι όλες ρεντίκολο και πέφτουνε σωστά γαμήσια, οι παραγωγές είναι αρτιότατες και... θα με ρωτήσετε τι στο διάολο δε μου άρεσε. Ε, λοιπόν δε μπορώ να θεωρήσω μια τσόντα ελληνική, όταν δεν παίζουν Έλληνες. Ή όταν παίζει μόνο ένας Έλληνας και οι υπόλοιποι μιλάνε τα ελληνικά σαν... τρίτη γλώσα, με προφορά Βλαδιβοστόκ (στην καλύτερη περίπτωση). Παραθέτω παραδείγματα για να καταλάβει και ο πιο αφελής (από όσους δεν έχουν παρακολουθήσει):
"Piase to(!!!) poutso mou mori kargiola"
"Ahhh nai pos mou aresei na moy to honis".
Έτσι λοιπόν η Σειρήνα κατάφερε να πουλήσει ελληνικές τσόντες με ξένους ηθοποιούς. Αλλά όπως είπε και ο Bill "πίπα μου πήρε δεν την πήδηξα", έτσι μπορεί μια τσόντα να ορίζεται ως ελληνική από την παραγωγή της.

Για το τέλος, το εντελώς τέλος άφησα τις soft ελληνικές τσόντες που θα ήταν τόσο άθλιες όσο και οι ξένες soft τσόντες αν δεν ήταν απείρως χειρότερες. Soft τσόντα, εξ ορισμού είναι το πορνό στο οποίο δε βλέπεις ποτέ διείσδυση, αλλά χορταίνει βυζί το μάτι σου. Αν είσαι τυχερός θα δεις και καμιά μουνότριχα. Βέβαια, τώρα είμαστε στον αστερισμό του Βραζιλιάνικου, οπότε ούτε τρίχα βλέπεις ούτε καν χνούδι, αλλά τουλάχιστον υπάρχει το Internet για να κατεβάσεις ό,τι ανωμαλία θέλεις και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Στις ελληνικές soft τσόντες, λοιπόν, είδαμε με απόγνωση τη Φόνσου (τη Φόνσου!) να σουλατσάρει ως άλλη Γκοντάιβα γυμνή πάνω σε άλογο, τη Ντενίση να προσποιείται οργασμό με την υποκριτική ικανότητα χίλιων σβόλων στόκου και άλλα πολλά φαιδρά. Δεν ξέρω ποιον ανώμαλο σκοπό εξυπηρετούσαν αυτές οι ταινίες εκτός ίσως σαν προθάλαμος για τις κανονικές τσόντες με αλογίσιες μαλαπέρδες κι όχι άλογα καθεαυτά, αλλά παραμένουν βαρετές όσο και ένας 8ωρος μονόλογος του Φιντέλ Κάστρο κάτω από τον τροπικό ήλιο της Κούβας. Το φοβερότερο είναι ότι ο Όμηρος Ευστρατιάδης έχτισε μια ολόκληρη αυτοκρατορία πάνω σε τέτοιες θλιβερές ταινίες, στις οποίες ο θεατής ανεχόταν μιάμιση ώρα πλοκής τύπου "νύσταξα, πάμε να φύγουμε" για να πάρει μάτι 10 δευτερόλεπτα το βυζί της Φόνσου ή τον αφαλό της Ντενίση.

Τέλος, ας πέσουν οι τίτλοι:

Αναφωνήσατε λοιπόν μετ' εμού:

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΣΟΝΤΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ!
(γεννήθηκε εξ' αρχής ως ζόμπι)

Υ.Γ. Όποιος διαφωνεί μάλλον δεν έχει δει ελληνική τσόντα.

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Harley Davidson (not so happy hippo)

Είστε έτοιμοι και σήμερα για αίμα και χολή; Σπέρμα; Βλέννες; Πάμε λοιπόν να μιλήσουμε για της αγαπημένες του μέσου αμερικάνου (κώλου) Harley Davidson...

Πριν κράξω την ίδια την εταιρία, θέλω να αναφερθώ σε μια τεράστια αδικία: Την Harley Davidson την ίδρυσαν τρεις γαμημένοι Davidson και ένας πούστης Harley. Είναι το λιγότερο άδικο να την αναφέρει η μισή ανεγκέφαλη υφήλιος ως "Harley" σκέτο.

Και τώρα (όπως μου είπε κάποτε ένας σιχαμένος γενικός διευθυντής διαφημιστικής πριν με απολύσει για λόγους περικοπών): Πάμε δυνατά!

Το 1903 αν θυμάμαι καλά (το καλό με τα blog είναι ότι δε χρειάζεται να θυμάσαι και πολύ καλά, μπορείς να κράζεις χωρίς κυρώσεις αρκεί να μη λες τραγικά πράγματα που σε κάνουν άμεσα ρόμπα, κατά τ' άλλα, πες-πες κάτι μένει κι ας λες μαλακίες), ιδρύθηκε η Harley Davidson από τα 4 τυπάκια που αναφέραμε πιο πάνω και έκτοτε κατασκευάζει πρακτικά τις ίδιες γαμημένες "μοτοσικλέτες".
Γιατί βάζω το "μοτοσικλέτες" σε εισαγωγικά; Απλό: Όταν σκέφτεται κανείς τη λέξη "μοτοσικλέτα" (ναι, έτσι θα τη γράφω), αυτό που φαντάζεται σα σχήμα, είναι ένα ελαφρύ μέσο μετακίνησης, ευέλικτο, οικονομικό, τεχνολογικά προηγμένο (σχετικά τουλάχιστον) και σχετικά προσιτό για να αγοραστεί από το μέσο πίθηκο. Επειδή οι δύο μέχρι στιγμής διαπιστωμένοι αναγνώστες μου μπορεί να απορήσουν, το ρίχνω άμεσα στην εξήγηση: Μία Harley Davidson καταλαμβάνει χώρο αντίστοιχο ενός μεσαίου ιπποπόταμου (και έχει φυσικά το αντίστοιχο βάρος), η ευελιξία της συγκρίνεται με αυτή τριαξονικής νταλίκας με κλαταρισμένα λάστιχα, καίει δύο πάτους βενζίνης σε κάθε ξερογκαζιά, η τεχνολογία που κρύβει στα έγκατα του μοτέρ της είναι... του 1903 (με κάποιες αναγκαστικές αλλαγές επιβεβλημένες από τη νομοθεσία) και για να την αγοράσει ένας οικοδόμος που κάνει μεροκάματα, θέλει μισθούς 3 ετών και την επικουρική της γιαγιάς του. Τι; Στην Αμερικη είναι φτηνές; Στα παπάρια μου. Ζω στην Ελλάδα. Ή μήπως στην Αμερική είναι πιο προηγμένες τεχνολογικά; Ή ζυγίζουν λιγότερο; ΟΚ, τουμπεκί Χαρλεάδες και συνεχίζουμε.

Θα συνεχίσουμε λίγο το κράξιμο των μοτοσικλετών καθεαυτών, πριν περάσουμε στο κράξιμο του Harley Davidson Life Style.

Το γνωρίζουμε ότι στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού έχουν περίσσευμα φτηνού μετάλλου, αλλά αν δεις ποτέ Harley Davidson, η συγκεκριμένη λεπτομέρεια παύει να είναι στατιστικό στοιχείο και εντυπώνεται στο μυαλό σου με πύρινα γράμματα η φράση: ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΦΤΗΝΟ ΜΕΤΑΛΛΟ. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς μπορούν να χωρέσουν ΤΟΣΟ πολύ μέταλλο σε μια "μοτοσικλέτα". Εκεί που ο υπόλοιπος -ορθολογικός κόσμος- προσπαθεί να κάνει τα μηχανάκια ελαφρύτερα, στη Harley Davidson μάλλον τρώνε σίδερο και χέζουν χρώμιο και ατσάλι, δεν εξηγείται αλλιώς, φτιάχνουν γοτθικές δίτροχες κατασκευές που σε κάθε σπρώξιμο κερδίζεις και μια βουβωνοκήλη δώρο.
Το γνωρίζουμε επίσης, ότι Αμέρικα μεριά υπάρχουν τεράστιοι δρόμοι, απέραντες λεωφόροι (ο Ντέιβιντ Λιντς έχει χάσει μία κι ακόμα την ψάχνει) και για να δεις σοκάκι πρέπει να επισκεφτείς μουσείο προκολομβιανής αρχιτεκτονικής. Όταν όμως βλέπω μέρα μεσημέρι, να κατεβαίνει την Κηφησίας μια Harley Davidson καταλαμβάνοντας χώρο που αντιστοιχεί σε αυτοκίνητο, κάτι με πιάνει. Φίλε, ή θέλεις ταχύτητα, οπότε παίρνεις κανονική μοτοσικλέτα, ή θέλεις άνεση, να μη βρέχεσαι, στερεοφωνικό και φορτιστή για το smartphone, οπότε παίρνεις αυτοκίνητο. Με τη Harley Davidson, έχεις απλώς τα κακά και των δύο κατηγοριών σε ένα. Μποτιλιάρεσαι, κρυώνεις το χειμώνα, ζεστένεσαι το καλοκαίρι, βρέχεσαι, σου πετάνε γόπες από τα παράθυρα και πιάνεσαι λες και σε έχει δείρει ο Bruce Lee.
Ήχος: Ναι, υπάρχει κόσμος που θεωρεί τον ήχο που παράγεται από τις εξατμίσεις μιας Harley Davidson, ως την ωραιότερη μουσική που υπάρχει. Αυτοί οι ξενέρωτοι μαϊμουδιάρηδες, προφανώς δεν έχουν ακούσει Norton Commando 750 ή Triumph Boneville, ούτε καν Ducati (οποιδήποτε μοντέλο), Laverda (την παλιά καλή τρικύλινδρη χιλιάρα), ή έστω Benelli Sei. Οι υπέροχες συμφωνίες σε μέταλλο που παράγονται από αυτά τα εργαλεία κάνουν τον ήχο που παράγουν οι Harley Davidson να μοιάζει με ιπποπόταμο που κλάνει μία μέσα από το νερό και μία έξω.
Θέση οδήγησης: Χαλαρή, άνετη, για cruising και ταξιδάκια... ΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Όποιος έχει οδηγήσει Αγελάδα του Μιλγουόκι (έτσι τις αποκαλώ εγώ), ξέρει ότι λόγω της θέσης οδήγης κάθεσαι πάνω στον κόκκυγά σου με αποτέλεσμα να θέλεις στάση κάθε 20-25 λεπτά για να νιώσεις άνθρωπος. Νομίζετε ότι είναι τυχαίο το γεγονός ότι στα μεγάλα happenings που διοργανώνουν οι Harleάδες, είτε επειδή χέστηκε η φοράδα στο αλώνι είτε για σοβαρούς λόγους, ΤΙΣ ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΣΕ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΡΕΝΑ και πάνε!
Οι αναβάτες: Συνήθως είναι γελοίοι. Από πουρόκερς που έχουν πατήσει τα 65 και δε λένε να το βάλουν κάτω, συνεχίζοντας να φοράνε πέτσινα με καρφιά, κομμένα μανίκια για να φαίνονται τα τατουάζ και οι ζάρες στα μπράτσα, μέχρι τσογλάνια με λεφτά του μπαμπά, με ζελέ στο μαλί και σπουδές στο Ντιρί ή κάτι άλλο εξίσου άχρηστο. Κάποιοι, αλλάζουν το τιμόνι με ape hanger (ναι, έτσι λέγεται), αυτά τα... υπέροχα τιμόνια που παίρνουν σε ύψος, με αποτέλεσμα να οδηγούν με τα χέρια σε ανάταση, σαν τον εσταυρωμένο, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή (όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, ας πάει να οδηγήσει με ψηλά τα χέρια) και χαρίζοντας γέλιο επίσης κάθε στιγμή.

Είναι εύκολα θύματα, τελικά ε; Κι εμένα μ' αρέσει πολύ να χτυπάω εύκολους στόχους. Ούτε γνώσεις θέλει, ούτε ρητορική δεινότητα, ούτε τίποτα. Δρυός πεσούσης, πας ανήρ γαμεί τις Harley Davidson.

Οπότε θα κλείσω με το lifestyle! Yeah!
Τι είναι το Harley Davidson lifestyle; Πολλά και τίποτε. Αν κρίνουμε από τις ταινίες του Hollywood και τους μύθους που έχουν φτάσει μέχρι τα μέρη μας, για να είσαι σωστός Harleάς, κάνεις τα εξής:
α) Δουλεύεις κάπου χειρωνακτικά για να αποκτήσεις μπράτσα και να αποφύγεις να ασκήσεις το μυαλό σου.
β) Αφήνεις μαλλιά, έχεις δεν έχεις (κυρίως αν ΔΕΝ έχεις) και μούσια. Αποφεύγεις να τα λούσεις, πλύνεις, χτενίσεις. Γενικώς τα αφήνεις στην ησυχία τους.
γ) Ξοδεύεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να μετατρέψεις την Harley Davidson που αγόρασες με κόπο και ιδρώτα, σε έναν άνευ προηγουμένο καρνάβαλο. Κρόσσια, έξτρα χρώμια, νεκροκεφαλές, εξατμίσεις, πηρούνι 5 μέτρων για να χρειάζεσαι γήπεδο όταν στρίβεις, κι άλλα χρώμια, κι άλλα κρόσσια, ζωγραφιές με αερογράφο στο ρεζερβουάρ, τιμόνι που είναι για να κάνεις έλξεις κι όχι για να οδηγείς και γενικώς ό,τι περνάει από το μυαλό (και το πορτοφόλι σου) για να ξεφτιλίσεις κι άλλο την αγελάδα που αγόρασες από το Μιλγουόκι.
δ) Κράνος φοράς ΑΝ θέλεις. Είναι υποχρεωτικό για όλο τον κόσμο (στην Ελλάδα) εκτός από τους ιδιοκτήτες Harley Davidson. Άλλωστε, όποιος χώνει 15.000 και πάνω για ένα δίκυκλο, θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να φαίνεται η ματαιόδοξη σκατόφατσά του την ώρα που προσπαθεί να το οδηγήσει. Αν αποφασίσεις ότι θέλεις να φορέσεις κράνος, κυρίως για να σε ρωτάνε τα γκομενάκια μόλις μπεις στο μπαρ "καλέ, έχεις μηχανή" ώστε να απαντήσεις με βαθειά φωνή "Έχω Harley...", τότε μπορείς να προμηθευτείς κάτι που να μοιάζει με γερμανικό κράνος του Α' ή Β παγκοσμίου. Προσοχή: Του Α' παγκοσμίου είναι αυτό με το καρφί που προεξέχει πάνω από το σημείο όπου συγκλίνουν τα τρία οστά του κρανίου, του Β' είναι αυτό που σε κάνει να μοιάζεις με κακό από τον Πόλεμο των Άστρων. Διαλέγεις και παίρνεις. Για κανένα λόγο όμως, δεν παίρνεις full face κράνος. Ό,τι και να γίνει, η μουτσούνα σου πρέπει να είναι εκτεθειμένη εις τα βλέμματα των περαστικών, τον καιρό και πιθανά ατυχήματα.
ε) Βρίσκεις ένα φίλο που να καπνίζει Marlboro και γίνεστε αχτύπητο δίδυμο, όπως στην ταινία με το Μίκυ Ρουρκ. Εκείνος γουστάρει τσάμπα μεταφορές, κι εσύ κάνεις τράκα τσιγάρο γιατί αγοράζοντας και εξοπλίζοντας το δίκυκλο, έχεις μείνει άφραγκος.
στ) Κόντρες, σούζες παντιλίκια και ό,τι άλλο κάνει μια λογική μοτοσικλέτα, τα ξεχνάς. Σε κόντρα μπορεί να σε ξεφτιλίσει δίχρονο 125άρι γιαπωνέζικο (χωρίς υπερβολή), σε σούζα κινδυνεύεις να ραγίσει η άσφαλτος και τα γύρω μπετά μόλις ξανακουμπίσει η μηχανή κάτω και παντιλίκια γιατί με τόσο μεγάλο μεταξόνιο που έχουν οι Harley Davidson, πρέπει να μετατοπιστεί ο πίσω τροχός τουλάχιστον 2 γήπεδα σε σχέση με τον αρχικό άξονα κίνησης για να γίνει εμφανής η προσπάθεια. Από την άλλη, μπορείς να πηγαίνεις όλη την ώρα με 20-50 χ.α.ω., να σε βλέπουν, να τους βλέπεις και να χαιρετιέσαι με τους άλλους ταλαίπωρους που καβαλάνε αντίστοιχα εργαλεία.
ζ) Κάθε λίγο και λιγάκι συχνάζεις σε μπαρ και καφετέρειες που είναι Harley Davidson friendly, καθώς έχουν αναπαυτικές πολυθρόνες για το πιασμένο σου κορμί και τον ταλαιπωρημένο σου κόκκυγα. Εκεί μπορείς να αναλύεις επί ώρες ατέλειωτες την υπεροχή του ενός μοντέλου Harley Davidson έναντι του άλλου, κράζοντας πάντα τις Sportster που είναι οι μοναδικές Harley Davidson που μπορούν να χαρακτηριστούν μοτοσικλέτες.

Και θα κλείσω αυτό το μέτριο άρθρο (δεν έχω βρίσει καθόλου σήμερα) με μερικά σκόρπια στοιχεία:

Οι Harley Davidson δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει τον επικεφαλής εκκεντροφόρο. Επιμένουν να ανοιγοκλείνουν τις βαλβίδες τους με ωστήρια-κουρτινόξυλα, τα οποία όμως "δείχνουν" χρωμιωμένα από το πλάι των κυλίνδρων. Οι Harley Davidson αναγκάστηκαν να αποκτήσουν ψεκασμό όταν τους έπιασε τον κώλο η αμερικανική νομοθεσία σχετικά με τους ρύπους. Σε αντίθετη περίπτωση, ακόμη θα είχαν το παλιό, παραδοσιακό καρμπυρατέρ. Υδρόψυξη, οι Harley Davidson απέκτησαν πολύ πρόσφατα και πάλι αναγκαζόμενες να συμμορφωθούν με την αμερικάνικη νομοθεσία (ηχορρύπανση, ρύποι, δεν ξέρω τι σκατά ακριβώς).
Κατά συνέπεια, μιλάμε για μια γαμημένη εταιρία που όταν αποφασίζει να υιοθετήσει τεχνολογικές λύσεις 20 ετών και βάλε, το κάνει μόνο και μόνο επειδή την αναγκάζει η νομοθεσία. Γουστάρω! Και τα μοναδικά πραγματικά σύγχρονα μηχανάκια που έφτιαξε ποτέ, τα Buell, η Harley Davidson αποφάσισε ότι δεν είναι οικονομικά αποδοτικά γι' αυτό σταμάτησε την παραγωγή (κρίμα, γιατί ήτανε γαμάτα μηχανάκια).
Και ας μην ξεχνάμε ότι η εταιρία επιβίωσε για πάρα πολλά χρόνια επειδή οι ΗΠΑ, σαν υπέρμαχος του ελεύθερου εμπορίου, έβαζαν ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟΥΣ ΔΑΣΜΟΥΣ σε όλες τις ξένες μοτοσικλέτες άνω των 700cc, το χωράφι των Harley Davidson δηλαδή (η πιο μικρή είναι 883cc). 

Συμπέρασμα: Όσο υπάρχουν ανεγκέφαλοι κώλοι που αγοράζουν τεχνολογία του 1903 εξαιτίας ενός παρανοϊκού (και ανθυγιεινού) lifestyle σε τιμές 5 φορές πάνω από την αξία των διτρόχων της, η Harley Davidson ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥΛΑΕΙ ΣΙΔΕΡΟ ΣΕ ΤΙΜΗ ΧΡΥΣΟΥ. Και μην ακούσω καμιά παπαριά για "χαρακτήρα" και "αμερικάνικο πνεύμα" γιατί α) μιλάμε για γαμημένο βιομηχανικό προϊόν με τεχνολογία... εποχής β) όποιος ήξερε παλιά από μηχανές, δεν έπαιρνε Harley Davidson στο αμέρικα, έπαιρνε Indian.

Κατακλείδα: Αν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει και για να ρίξεις γκόμενα αγοράσεις Harley Davidson, δε συγχωρείσαι. Απλώς είσαι λίγο περισσότερο για λύπηση από όσο ήσουν μέχρι τώρα. Με τις υγείες σου!

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Volkswagen Μέρος 2ο - Τ' αρχίδια μας κουνιούνται

Συνεχίζω με άλλους λόγους που με κάνουν να θέλω να χέσω στο παρμπρίζ κάθε VW που βλέπω μπροστά μου.

Η ηλιθιότητα των ανθρώπων. Για κάποιο λόγο ο κόσμος αγόρασε το πρώτο Golf. ΟΚ, ψιλοεντάξει ήτανε για την εποχή του, δε γαμιέται, να πουλήσει και η φασιστοVW κάτι μετά το σκαραβαίο. Από εκεί και μετά, δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για να ξαναγοράσει κανείς αυτό το κωλάμαξο. Τη δεκαετία του '90 όταν η Honda έβγαζε ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΑ (δηλαδή χωρρίς τούρμπο, κομπρέσορες, TSi και άλλες κλανιές) 160 άλογα από 1600cc στα Civic και τα CRX της, με υψηλή τεχνολογία, μεταβλητούς χρονισμούς βαλβίδων, υπερτετράγωνες διαστάσεις κυλίδρων και άλλα κουραφέξαλα, με ένα πολύ φρέσκο design που το γούσταρες είτε ήσουν οικογενειάρχης, είτε ήσουνα καυλόγκαζος, η VW, παρείχε σαν ανταγωνισμό ένα άχρωμο, άγευστο, άθλιο, γκρι (ίσως το έβγαζε και σε άλλες αποχρώσεις, αλλά το γαμήδι ήταν ΓΚΡΙ ότι χρώμα κι αν το βάφανε) Golf, με design από την κατάψυξη, ζεσταμένο στα μικροκύμματα για 30", με 75 ολόκληρα άλογα. ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΑΝ ΗΛΙΘΙΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΑΓΟΡΑΖΑΝΕ γιατί... ήταν Golf.
Όταν η Toyota γινόταν συνώνυμο της αξιοπιστίας, εκατομμύρια σβουνόμυαλοι αγοράζανε VW. Όταν η Mazda έπαιζε με Wankel κινητήρα και... κέρδιζε, κάποιοι ανεγκέφαλοι κώλοι αγοράζανε WV. Όταν η Subaru έβγαλε το Impreza, ένα αυτοκίνητο ΑΣΧΗΜΟ, αλλά βασιλιά παντών των... Σπατών, κάποιοι αγοράζανε VW. Όταν έβρεχε μυαλά, όσοι κρατούσαν ομπρέλα, αγοράζανε VW.

Ίσως για τις φοβερές επιτυχίες της στα Grand Prix της F1. 

Εχμ... παραθέτω αυτούσια τη δήλωση του επικεφαλής ανάπτυξης της κωλοVW, Ulrich Hackenberg: "Δεν υπάρχει Formula 1 για τη Volkswagen, τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή. Σίγουρα, το κύρος της νίκης είναι υψηλό, αλλά για όσους ενδιαφέρονται για τεχνογνωσία με στόχο τη μαζική παραγωγή, δεν είναι το κατάλληλο μέρος". Ναι, μπετόβλακες, συνεχίστε να αγοράζετε VW. Τα ζαπώνια της Honda ήτανε μαλάκες που πήγανε και επενδύσανε δώδεκα πάτους φράγκα στην F1. Βέβαια, μας αντάμειψαν (ΕΜΑΣ) με τα φοβερά Civic και CRX με τους VTEC κινητήρες που γαμούσανε ό,τι κινείτο, αλλά εφόσον κάποιοι γκασμάδες συνεχίζουν να αγοράζουν VW με TSi (οι υπερσυμπιεστές είναι τεχνολογία του... 1900 παρά κάτι) γιατί να μπει στο κορυφαίο πρωτάθλημα μηχανοκίνητων η VW και ξοδέψει λεφτάκια για να ρουφάει αρχίδια απ' όλες τις πλευρές; Ε, σωστά, δεν υπάρχει λόγος.

Δυο λεπτά να πάρω ανάσα, γιατί βλέπω παντού VW και θα ξεράσω χολή και συκωτέλαιο από τους δακρυϊκούς μου πόρους.

Τα ονόματα των αυτοκινήτων της. Καθώς οι Ναζί ιδρυτές και οι επίγονοι αυτών αυτοκινητοβιομήχανοι δε διακρίθκαν ποτέ για την πρωτοτυπία ή την εφευρετικότητάς τους (πλην περιπτώσεων γενοκτονιών με οικονομικούς τρόπους και καταστροφικών για την ανθρωπότητα πολέμων), η VW κατά καιρούς μας έχει χαρίσει αυτοκίνητα με ονόματα όπως:
Golf. Ένα άθλημα της ελίτ σε ένα αυτοκίνητο που απευθύνται στο μέσο μαλάκα. Λογικό.
Polo. Αν ένας στους χίλιους ανθρώπους παίζει golf (που το κόβω από χλωμό έως εκρού του νεκρού), Polo, γαμημένο Polo παίζει ένας στο εκατομμύριο και βγάλε! Εκτός κι αν εννοούν water polo, οπότε υποκλίνομαι στο σουρεαλισμό τους, τουμπεκεύω 15 σερί δευτερόλεπτα και συνεχίζω να τους κράζω.  
Phaeton. Εδώ βουτήξανε στα σκατά τη σβάστικα, ένα σύμβολο χιλιετιών και την έκαναν συνώνυμη με τη φαιοκουραδί φιλοσοφία τους, θα αφήνανε ανέγγιχτη την ελληνική μυθολογία; Έτσι λοιπόν, ομομάσανε το άνευρο και ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΓΚΡΙ κουπέ σεντάν τους με το όνομα του γιου του ήλιου. Ελπίζω οι πωλήσεις του να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με το μύθο: Ύβρις, τσουρούφλισμα, πτώση και ΘΑΝΑΤΟΣ!
Caravan. Μάιν χερ, πόσα εκατομύγια γύφτους φάγαμε στα κγεματόγια; Ε, δε θα 'ταν; Ε, ας βγάλουμε κι ένα αυτοκίνητο με όνομα Caravan να εξιλεωθούμε στα μάτια της ιστορίας μήπως και το αγοράσουν μερικοί γύφτοι...
Eos.  Έως πότε θα μας γαμάει τα μάτια αυτή η εταιρία, βγάζοντας τέτοια αυτοκίνητα; Το κάμπριο αυτό είναι η απόδειξη και για τον πιο δύσπιστο, ότι ένα αυτοκίνητο με κουκούλα μπορεί να φέρνει χασμουρητό. Το προσπάθησε η Peugeot με το gay 307 και απέτυχε, τα κατάφερε η VW. Bravo VW, ζερ γκουτ, πάλι μας κέρασες μπαγιάτικο φλόκι τον αμφιβλιστροειδή. Αλλά όμως, όταν παίρνεις ένα Golf (που δε βγάζει μάτια από design) και το κόβεις σαν κονσέρβα από τόνο για να κοτσάρεις κουκούλα, ε, ας μην περιμένουμε πολλά πράγματα. Βέβαια όταν η Mazda βγάζει την υπέρτατη τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα MX-5, υπάρχουν άτομα που στις δύο λοβοτομές κερδίζουν ένας Eos δώρο. ΕΩΣ ΠΟΤΕ;;;;;
Lupo, Fox και άλλα ζώα. Αντί να πάρει μαθήματα από τη Daihatsu για το πώς φτιάχνουμε ένα μικρό αυτοκίνητο πόλης που να γαμάει και να σπέρνει, αντί να δει έστω το Smart, η VW πήγε και έφτιαξε δύο από τα πιο πληκτικά μικρά αυτοκίνητα (ωχ, κάποιος έχεσε στο σχεδιαστήριο, ε, ας το βγάλουμε σα σχήμα στην παραγωγή) και τους έδωσε τα ΦΟΒΕΡΑ ΕΞΥΠΝΑ ονόματα Λύκος και Αλεπού. Όσο λύκος είναι η κοντότριχη/ξυρισμένη τετράποδη μισόκιλη κλανιά που κάθεται στον κανεπέ σου ανάσκελα για να της χαϊδεύεις την κοιλιά, τρώει κροκέτες και ζελεδάκια γλείφοντας το χέρι σου και γαυγίζει από απόσταση ασφαλείας της γάτες του απέναντι μπαλκονιού, άλλο τόσο λύκος (και αλεπού) μπορούν να είναι και το μικρό πληκτικό αρχίδι της σκατογαμημένης VW.

Αναβίωση του beetle. Αναγκαστικά εγκαταλείπω τα ονόματα γιατί θέλω να κλείσω το δεύτερο μέρος με ένα all times classic epic fail: New beetle. Το νέο σκαθάρι. Το νέο αρχίδι. Τη νέα ξεκαύλωτη μπούτσα της πολιτικώς ορθής ναζιστοVW.
Όταν κάτι άλλα γερμανά, εκεί στο μπάγιερις μότορ βέρκε αποφάσισαν να "αναστήσουν" το Mini Cooper για να βγάλουν φράγκα από τη νοσταλγία των παλιών και από την τρεντολαχτάρα των νεότερων, του γαμήσανε τη μάνα, αλλά τουλάχιστον κρατήσανε μερικά πολύ σημαντικά στοιχεία από το αρχικό concept: Παραμένει (σχετικά) μικρό (midi δεν το λες), μπορείς να ρίξεις άνετα γκόμενα (και με λίγη δυσκολία να την πηδήξεις εντός) και στρίβει σα να είναι καρφωμένο σε ράγες. Ένα γαμημένο cart, αφηνιασμένο που θα κάνει ότι του πεις χωρίς ποτέ να παύει να πηγαίνει προς τα κει που του δείχνεις. Τώρα αν κάτι κλασμένοι παρελθοντολάτρες ξενερώσανε με το υδραυλικό τιμόνι, τα προτοκαλί φώτα στο ταμπλό και της δεκαεξαβάλβιδη κεφαλή, υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο που τους προτείνω να διαβάσουν, έχει γραφεί πριν από 150 χρόνια (και βάλε) και έχει προβλέψει ακριβώς ότι το νέο Mini θα διέφερε σε τέτοια σημεία από το παλιό. Λέγεται "Η Εξέλιξις Των Ειδών", υπό Καρόλου Δαρβίνου και όταν πάει στο δικαστήριο ο Richard Dawkins σε αυτό ορκίζεται.
Όταν οι Ιταλοί αποφάσισαν να αναστήσουν το γλυκύτατο Fiat 500 του κάποτε, επειδή είναι μεγάλες πουτάνες, το μεγαλώσανε, το φτιάξανε ακόμα πιο όμορφο, του δώσανε και ένα μοτεράκι με το οποίο δε χρειάζεται πλέον να κάνεις και πετάλι στην ανηφόρα ή να παρκάρεις όταν έχει αντίθετο άνεμο και το μοσχοπουλήσανε σε εξωφρενική τιμή (όπως ακριβώς μοσχοπούλησε και η BMW το mini).
Όταν όμως η βιομηχανική κλασομπανιέρα που λέγεται VW αποφάσισε να αναστήσει το φάντασμα του ναζισμού που λέγεται Σκαραβαίος, Beetle, ή απλώς "κουβάς του Αδόλφου", φτιάξανε μια πούτσα σκληρή σα μουσταλευριά, μια τόσο gay (με κάθε σεβασμό στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων) μαλακία που είναι να απορείς πως πουλήθηκε έστω και ένα. Αλλά, βέβαια, υπάρχουν πάντα σχιζοφρενείς, διαφημιστές, παιδιά που θέλουν να πετάξουν λεφτά που τους έδωσε ο μπαμπάς ή έγβαλαν άκοπα (ξέρω έναν, π.χ., που συγκεντρώνει και τα τρία χαρακτηριστικά, αλήθεια, και έχει και νέο beetle). Το πρόβλημα με αυτό το αυτοκίνητο είναι πως δεν έχει ένα αρνητικό σημείο. Έχει πολλά. Και όταν κυκλοφόρησε, έψαξα να βρω ένα θετικό και έχασα δυο μέρες ύπνο. Εντάξει, μαλακίες λέω, ούτε πουτσότριχα δε θα σπαταλούσα για αυτήν την κουραδοσπάτουλα.
Πάμε δυνατά: Την πρώτη φορά που το βλέπεις, δεν ξέρεις ποιο είναι το μπρος και ποιο είναι το πίσω μέρος. Γαμιέσαι Volkswagen! Γαμιέσαι τούρκικα. Όταν βλέπω ένα αυτοκίνητο που δεν είναι concept car και θέλεις να μου το πουλήσεις για καθημερινό μέσο μετακίνησης, άντε γαμήσου και σχεδίασε κάτι που η μούρη του να διαφέρει από τον κώλο του. Επίσης όταν παίρνεις το αυτοκίνητο-σημαία του Αδόλφου (θυμήσου αναγνώστη: η κάθε Φράου Χέλγκα θα έπρεπε να μπορεί να έχει ένα κ.λπ.), μη μου πουλάς αυτήν την πούτσα δύο φορές όσο είναι το ετήσιο ειδόδημα του μέσου πίθηκου. Αλλιώς, βρες του άλλο όνομα, γιατί πλέον το Concept έχει αλλάξει: Δεν είναι το αυτοκίνητο του λαού, αλλά αυτοκίνητο για ενοχλητικές πούστρες (και πάλι με κάθε σεβασμό στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων), γκομενάκια άσχετα με την οδήγηση που κάνουν μέτριο τσιμπούκι στον 15 χρόνια μεγαλύτερο -και παντρεμένο- γκόμενό τους και τον κομπλεξικό μαλάκα διαφημιστή που περιγράψαμε πιο πάνω.
Ανέβασα θερμοκρασία, πάμε να παρκάρουμε και να σηκώσουμε λίγο χειρόφρενο: Όταν λοιπόν ξεσκισμένη γαμιόλα VW, βγάζεις τέτοια πεσμένη μαλαπέρδα του lifestyle στην αγορά, αν μη τι άλλο, αν θέλεις να τη σώσεις λίγο, δώσε στη βασική της έκδοση ένα μοτέρ λίγο αξιοπρεπές. Όχι 75 ψόφια άλογα για να σέρνουν μια καρότσα 1,5 τόνου ασθμαίνοντας. Και επειδή δε θυμάμαι αν το είπα...:

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΦΟΛΚΣΒΑΓΚΕΝ!

Volkswagen Μέρος 1ο - Γέννηση και κωλοτρυπίδα


Ε, λοιπόν αυτή τη μάρκα δεν την αντέχω με τίποτε. Οι λόγοι; ΑΠΕΙΡΟΙ! Πάμε λοιπόν να αποδομήσω (και αν τα καταφέρω να ΣΟΔΟΜΙΣΩ) αυτή τη μάρκα αυτοκινήτων που για εκατομμύρια ηλιθίων είναι "Love brand". Τι κωλοτρυπιδιά κι αυτή και πώς την ψώνισε ο κόσμος; Love brand η VW...
Αλλά ας αφήσουμε τα αποσμασματικά ξεσπάσματα και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.


Αυτή η γαμημένη εταιρία ιδρύθηκε στη Γερμανία το 1937. Θυμάται κανείς τι γινόταν τον καιρό εκείνο στη Γερμανία; Ε; Κανείς; Ο ψηλός εκεί πίσω; Μούγκα ε; Λοιπόν το 1937 στη Γερμανία, στην εξουσία βρισκόταν το Ναζιστικό κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Σας θυμίζει κάτι το όνομα; Όχι, δεν είναι ολυμπιονίκης στη συγχρονισμένη κολύμβηση, λυπάμαι. Άλλος; Καλά, μην κουράζεστε, μόλις δύο χρόνια αργότερα ο Χίτλερ, το ναζιστικό κόμμα και η Γερμανία (συλλογική ευθύνη, ε; mwahahahaha) ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΗΣΑΝΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΛΑΝΗΤΗ, εξοντώσανε μερικά εκατομμύρια κόσμο στα κρεματόρια (με εξαιρειτικά μηχανοργανωμένο, οικονομικό και αποδοτικό τρόπο) και εδώ στην Ελλάδα μας κάνανε την κωλοτρυπίδα μορταδέλα με την κατοχή τους.
Ωραία, τώρα αναγνωρίζουμε όλοι το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου ιδρύθηκε το Love brand του κάθε μαλάκα που πάει να αγοράσει Polo TSi (τσσσσ ρε κουραδόμαγκα).
Βέβαια, μια επιχείρηση, εταιρία, βιομηχανία -ό,τι στο διάολο δραστηριοποιείται οικονομικά σε μία χώρα- δε φέρει ευθύνη για το υπόλοιπο πλαίσιο, ε; Τι φταίει η VW που τότε ήταν στην εξουσία όλοι οι τύποι με αγκύλωση στο δεξί χέρι από τις άπειρες ώρες μαλακίας που βαράγανε;
Πόπο, γουστάρω τόσο πολύ την κλιμάκωση που κοντεύω να πάθω συγγραφικό πριαπισμό.
Γιατί, φίλε αναγνώστη, αγαπημένε μου άνθρωπε που χάνεις το χρόνο σου διαβάζοντας τις ασυναρτησίες μου, η Volkswagen ιδρύθηκε ως δημόσια εταιρεία από την τότε κυβέρνηση. Ποιοι ήταν τότε κυβέρνηση; Έρε καύλες... Κυβέρνηση ήταν οι Ναζί. Άρα έχουμε να κάνουμε με μια εταιρία που τη γέννησε το ίδιο το κίνημα του ναζισμού, εξυπηρετώντας την ιδεολογία και τα συμφέροντά του (αν θέλετε ανάλυση πάνω σε αυτό, υπάρχουν σαφώς πιο έμπειροι από εμένα για να σας τα αναλύσουνε, εμένα μου αρέσει να κράζω).
Παρένθεση, για ένα μικρό κερασάκι στην τούρτα της δημιουργίας της Love Brand του 35ρη γκαζιάρη με τη φαλάκρα, το πατομπούκαλο και το σκεμπέ: οι εκτάσεις πάνω στις οποίες δημιουργήθηκε το εργοστάσιο, πάρα πολύ δημοκρατικά ΔΗΜΕΥΤΗΚΑΝ.
Και δεκαετίες αργότερα, ερχόταν ο κάθε ανιστόρητος χίπης με τη μούργα στον εγκέφαλο να συναγωνίζεται σε πυκνότητα μόνο τη μούργα που είχε κάνει κρούστα ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών του, να γυρίσει τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ελλάδα ή έστω τα Πετράλωνα, με VW σκαραβαίο (το πρώτο παιδί της ναζιστοεταιρίας, γεννημένο μέσα στη ναζιστοεποχή), ή Caravan (γιατί χωρούσε πολλούς άπλυτους) διαδηλώνοντας υπέρ της ειρήνης, του ελεύθερου έρωτα και ζητώντας παγκόσμιο αφοπλισμό και τάρτα φράουλα χωρίς σαντιγί.

Σκουπίζω το πληκτρολόγιο από τα ψωλοχύματα και συνεχιζω.

Ένας δεύτερος λόγος που σιχαίνομαι την εν λόγω εταιρία, είναι γιατί στηρίχτηκε στη μεγαλοφυΐα του Πόρσε. Του Φερδινάνδου Πόρσε, ιδρυτή της Πόρσε. Ο ξεκωλιάρης έδωσε γη και ύδωρ στο Χιτλερικό καθεστώς, κι αντί να κάτσει στ' αυγά του να φτιάχνει αμαξάρες για λίγους που τις θαυμάζουν όλοι, πήγε κι ήπιε ότι ψωλοζούμι τον κεράσανε, έστησε κωλαράκι και σχεδίασε αυτοκινητάκια για το γερμανικό λαό, για να μπορεί η φράου Χέλγκα να περιδιαβαίνει το αποεβραιοποιημένο Βερολίνο της και ο κάθε Φον Μπήχτον να κάνει παρελάσεις στον κατακτημένο κόσμο με οχήματα γερμανικης κατασκευής. Ναι, τα Kubelwagen, τα γνωστά "τζιπ" του Γερμανικού Στρατού πατήσανε πάνω στο διάσημο "σκαθάρι" και εκτός του ότι με τα ζουμιά του λερώσανε την ανθρωπότητα, με κάνανε να μη θέλω να δω Πόρσε ούτε ζωγραφιστή. Παρ' ότι είναι ΓΑΜΩ τα αυτοκίνητα.ΟΚ, το παίρνω πίσω. Γαμώ τον Πόρσε, αλλά και γαμώ οι Πόρσε.

Αφήνω το Φερδινάνδο όμως να αναπαυτεί σε όποια κόλαση τον ξέρασε στη γη και ύστερα τον πήρε πάλι πίσω και συνεχίζω.

Σα να μην έφτανε που από τα γενοφάσκια της η NaziLoveBrand VW έλουσε με λάσπη το όνομα της Πόρσε, δες φίλε αναγνώστη, ποιες άλλες εταιρίες θρύλους και ιερά τέρατα της αυτοκίνησης έχει απορροφήσει (στο λαιμό να της κάτσουν):

Audi. Όχι, ρε φίλε, θα πεις, γνωστό. Ναι, αλλά δεν παύει να μου τη σπάει, γιατί πάντα θεωρούσα την Audi πρωτοπόρο εταιρία, αυτοκινητοβιομηχανία με αρχίδια και όχι αρχίδια αυτοκινητοβιομηχανία. Όσοι θυμούνται τι εργαλεία κατέβαζε στα ράλι η Audi τις θρυλικές εποχές του Group B, θα καταλάβουν, οι υπόλοιποι ας ανοίξουν το Google να θαυμάσουν.

Auto Union. ΟΚ, χέστηκε ο περισσότερος κόσμος, δε θα επεκταθώ.

NSU. Βλέπω να με κοιτάτε σαν ηλίθιοι, γι' αυτό δε θα επεκταθώ ούτε κι εδώ (αλλά δείτε ποια ήταν η NSU).

Automobili Lamborghini S.p.A. Ε, τι; Ιεροσυλία; Και καλά οι λοιπές ήταν γερμανικές, ας τις πάρει ας τις φάει ας τις καπνίσει, ας τις κάνει κλύσμα. Αλλά τη Λαμποργκίνι; Τη Λαμποργκίνι γαμώ το φελέκι μου!

Bentley Motors Ltd. Πλάκα κάνεις, ε; Όχι, που να ξεράσω χολή από τα μάτια. Και καλά οι Ιταλοί είναι επιρρεπείς σε παρεκκλίνουσες συμπεριφορές. Μαφίες έχουνε, πουτάνες έχουνε, πίτσες φτιάχνουνε, ε, βαράνε και κανόνια και ξεπουλιούνται. Οι Εγγλεζάρες; Οι Λόρδοι από ΤΟ ΝΗΣΙ; Που πεθάνανε σαν τις μυΐγες (ναι ρε, έτσι θα το γράφω) πάνω από τη μάγχη για να μην περάσει το στενό ο Αττίλας, οι ίδιοι πήγανε και πουληθήκανε στα Γερμανά του μετέπειτα; Σε λίγο θα πιστέψω ότι οι Άγγλοι είναι κατά συρροήν ομοφυλόφυλοι...

Bugatti Automobiles S.A.S. Τι Λωζάνη τι Κοζάνη, θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Άμα έχεις ακούσει ότι φάγανε τη Λαμποργκίνι, η Μπουγκάτι είναι μία από τα ίδια. Και πάλι, ρε παιδιά, μια δυσπεψία μου την προκαλεί.

Μέχρι στιγμής, όλες οι απορροφηθείσες μάρκες (και όχι "μπράντες" γαμημένοι συνάδελφοι διαφημιστές) είναι λίγο πολύ άπιαστα όνειρα, κάτι σε μέταλλο για χερογλύκανο και ο νοών... την έχει παίξει με Lamborghini Gallardo γυρνώντας την τελευταία στιγμή σελίδα για να χύσει πάνω στα μούτρα της Τατιάνας Στεφανίδου, από σεβασμό στο αυτοκίνητο (κι όχι επειδή καύλωσε με τη συνέντευξη της κατινορεπλίκας).
Πάμε να δούμε ποια "ανθρώπινα" αυτοκίνητα κατάπιε ο βόθρος που λέγεται VW και τι ξερατά παρήγε με το σήμα τους.

SEAT! Χρόνια πριν, όταν η Σερβία, η Κροατία και μερικές ακόμη χώρες απαρτίζαν ακόμη τη Γιουγκοσλαβία (λέμε τώρα...), η SEAT ήταν μια όμορφη ισπανική εταιρία που έβγαζε ΓΑΜΑΤΑ αμαξάκια όπως το φοβερό Ibiza με το system Porsche κινητήρα. Σίγουρα είχε φάει και λίγο δαχτυλάκι από τη Fiat κατά καιρούς, αλλά τα προσχήματα τηρούντο, τα αμάξια ήταν ενδιαφέροντα και ΔΕΝ ΗΤΑΝ VW!
Τόσα χρόνια μετά, η SEAT έχει μετατραπεί σε "σπατανέικη εκδοχή" της VW. Ό,τι ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ να παράξουν με το σήμα της VW, αλλά ξέρουν ότι θα πουλήσει στα σπατάνια της υφηλίου (για τους σπαταναίους και τις λοιπές φυλές, σε άλλο άρθρο-λίβελο) το πουλάνε ως SEAT.

Škoda! Ναι, ένα από τα καμάρια του υπαρκτού σοσιαλισμού, μετά την πτώση του τείχους έπεσε στα τέσσερα για να φάει το βρόμικο ψωμί (από σίκαλη) που τους πάσαραν τα γερμανά. Η λογική πίσω από την απόκτηση της Škoda, υποθέτω, ήταν περίπου η εξής: Μπορεί να μας έφτιαξε το ναζιστικό κόμμα, μπορεί να ζέχνουμε ιστορικώς, αλλά πλέον έχουμε γίνει ένα σύμβολο, ένα love brand βρε αδερφέ, δε μπορούμε να πουλάμε σε γύφτους και σε κόσμο που δε θέλουμε να μας χαλάει το εταιρικό προφίλ. Ναι, αλλά πρέπει να πουλάμε. Ε, θα τα πουλάμε ως Škoda! Τέλος.


Scania! Ναι, το 'χω βάνει του 'χω φορτώνει το σαραντατρίω (δες σχετικό βίντεο στο Youtube και χέσε μας εσύ που δεν έπιασες την αναφορά). Τα καργιόλια πήγανε κι αγοράσανε και τα Σκάνια! Που το έχει ο Βάγγος εικόνισμα, με το σταυρό το φωτεινό στη μάσκα (να το βλέπεις νύχτα και να σε πηγαίνει τσιρλιπιπί ότι ήρθε δευτέρα παρουσία και θα πάρεις απουσία). Δεν αφήκαν τίποτις...


Κι άλλες μάρκες, πολλές, που στ' αρχίδια σας κι όλας, γι' αυτό δεν τις γράφω.

Κάπου εδώ θα κλείσω το πρώτο μέρος του VW ξεκατινιάσματος, γιατί ο μέσος πίθηκος που διαβάζει το Blog μου (ναι, ρε, εσύ!) έχει ένα maximum όριο χαρακτήρων που μπορεί να περάσουν από τον αμφιβλιστροειδή του πριν νυστάξει και πέσει με το κεφάλι πάνω στο πληκτρολόγιο χάνοντας αμετάκλητα τη σελίδα του blog.

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Μυαλά στα κάγκελα (ποδόσφαιρο)

Σήμερα θα ασχοληθώ με ένα παλιό μου άχτι το οποίο στις προτιμήσεις μου είναι σχεδόν τόσο ψηλά όσο οι θρησκείες...
-Ομάδες, ποδόσφαιρο,
-χαρτάκια Panini (τα θυμάστε; ε, δε θα πω πολλά γι' αυτά)
-φαιά (απ)ουσία.

Σπίτι, αλλάζεις. Γκόμενα αλλάζεις. Γυναίκα αλλάζεις, χώρα, κόμμα, θρησκεία, χρώμα μαλλιών, φύλο... Για κάποιο λόγο, όμως, ομάδα δεν αλλάζεις ΠΟΤΕ. Γιατί φυσικά, είναι το πιο σημαντικό. Ε; Τη μάνα των παιδιών σου μπορείς να τη φτύσεις με ροχάλα ανεξίτηλη (με όξινο πε-χα). Σε καιρούς δύσκολους μπορείς να πάρεις ένα αεροπλάνο με το όνομα Τρανταφυλλίδης και να την κάνεις για το Παρίσι, όπου θα χτενίζεις τα φρύδια σου. Θρησκεία... χεστήκαμε. Μια κοινωνική δυσκοιλιότητα που επέβαλλε στους άνδρες να μη βάφουν τα μαλλιά τους, παρά μόνον αυτά που άσπριζαν και πάλι σε χρώματα όπως "κορακί" ή "κομοδινί" (σαν καφέ βερνίκι παπουτσιών που ξέβαψε σε σφουγγαρίστρα), πέρασε κι αυτή. Και έπεσε και το κάστρο του φύλου, ψυχές κλεισμένες σε λάθος σώμα βρήκανε κλειδαρά να τους ανοίξει (τρύπες) κ.ο.κ. Κι όμως, ακόμα και τώρα, κανένας, μα κανένας, δεν αλλάζει ομάδα.

Είναι περίεργο το κόλλημα.

Πάμε να μετρήσουμε λίγο τα κουκιά, να δούμε γιατί η επιλογή ομάδας είναι τόσο βαθιά καρφωμένη στον ανδρικό εγκέφαλο, κάτω από την αμυγδαλή, πίσω από τον ιππόκαμπο, κάπου μέσα στον ερπετικό φλοιό, το βαθύ τμήμα του εγκεφάλου που γ|νωρίζει μόνο πείνα και μίσος για το εχθρικό περιβάλλον που σακάτεψε τους δεινόσαυρους και είδανε χαρά τα θηλαστικά.
Κάποια στιγμή, σε πολύ τρυφερή ηλικία, επιλέγεις την ομάδα που τα χρώματά της θα σε ακολουθούν (και θα ακολουθείς σε εκτός έδρας αγώνες) για όλη σου τη ζωή. Όπα, λάθος. Κάποιος άλλος συνήθως επιλέγει για σένα ομάδα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, θα γίνεις ό,τι ομάδα ήταν ο μπαμπάς σου, ή τα παιδιά στη γειτονιά σου (ξέρω δύο φιλάθλους του Ηρακλή που μένουν στον Πειραιά, αλλά είναι εσωτερικοί μετανάστες), οι τσαμπουκάδες του σχολείου θα σε στρατολογήσουν σε ένα από τα μεγάλα "club" (πράσινοι-κόκκινοι-κίτρινοι εκτός κι αν είσαι από Βόρεια Ελλλλάδα, οπότε θα είναι μαύροι-κίτρινοι) και ΤΕΛΟΣ. Αυτό ήταν. Σε μαρκάρανε με πυρωμένο σίδερο, έχεις τη στάμπα και την κουβαλάς μαζί σου. Σύμπαν να αλλάξεις, σε αμοιβάδα να μετατραπείς με ισχυρή ακτινοβολία, πάλι θα διατηρείς την "αγάπη" για την ομάδα σου.

Ουφ!
Πάμε να δούμε όμως, γιατί το κάνεις...
1. Ανασφάλεια. Από την εποχή που ήμασταν μία παλάμη ύψος και οι δεινόσαυροι μας τρώγανε για πρωινό και μας παίζανε σφαλιάρες για πλάκα, έχουμε την ανάγκη να ερχόμαστε κοντά κοντά, να πίνουμε ο ένας τα ούρα του άλλου για να αναγνωρίζουμε ότι πρόκειται για “δικούς μας” και να στριμωχνόμαστε σε κλειστούς χώρους μαζί με άτομα που έχουν το ίδιο χρώμα γούνα, δέρμα (και αργότερα φανέλα με χορηγό, σορτσάκι κ.λπ.). Μαλάκα οπαδέ, έχουν περάσει 65 εκατομμυρια χρόνια από τότε. Ένας αστεροειδής ξεμούνιασε τους δεινόσαυρους, φύγαμε από τις σαβάνες και τώρα ΓΑΜΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. Οπότε, ώρα να ξεκολλάς.
2. Κονφορμισμός. Είναι σαν την ανασφάλεια, αλλά ο όρος είναι πιο σοφιστικέ, οπότε θα μου επιτρέψετε.  Από την εποχή που ήμασταν μία παλάμη... όχι, αυτό το είπα πιο πριν. Από την εποχή που ο εγκέφαλός μας είχε μέγεθος όσο ένα καρύδι (ή λιγότερο), μάθαμε να παρατηρούμε τους άλλους και να λειτουργούμε όπως εκείνοι. Τον καιρό εκείνο, ήταν ένας λογικός μηχανισμός επιβίωσης. Αν όταν γεννιέσαι και δε γνωρίζεις ΧΡΙΣΤΟ ακολουθήσεις ό,τι κάνουν οι λίγο μεγαλύτεροι από εσένα, σου δίνει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσεις απ' ότι το να κάνεις του (μικρού σε περιεκτικότητα) κεφαλιού σου. Αφότου αναπτυχθήκαμε σαν είδος (και μεγάλωσε και το καρύδι που είχαμε για εγκέφαλο) ο κονφορμισμός πάλι βοήθησε κάπως, γιατί σε σχηματισμένες κοινωνικές ομάδες με δομές και λειτουργία πετιέται πιο δύσκολα έξω κάποιος που κινείται όπως οι υπόλοιποι, ενώ εκείνος που κάνει του (λίγο μεγαλύτερου πλέον) κεφαλιού του παίρνει πούλο ως επικίνδυνος, γιατί ακόμα εκεί έξω έχει μαχαιρόδοντες, λιοντάρια, ύαινες και άλλες φρίκες που σε τρώνε ζωντανό, οπότε αν κάποιος θέλει να φυλάει σκοπιά στην είσοδο της σπηλιάς με κλειστά τα μάτια, ας το κάνει μόνος του, για πάρτη του. Όπως όμως είπαμε και νωρίτερα, εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, έχουμε γίνει εμείς ο γαμίκουλας του πλανήτη. Οπότε, ώρα να ξεκολλάνε μερικοί.
3. Το κέρδος. Εμπεριστατωμένες μελέτες και ομελές δεκαετιών αποδεικνύουν ότι οι οπαδοί μιας ομάδας που κερδίζει το πρωτάθλημα (ή το κύπελλο), κερδίζουν σε σχέση με όλους τους άλλους οπαδούς 5 λεπτά περισσότερης αδρεναλίνης σε περίπτωση τελικού ή τίποτα αν το πρωτάθλημα παίζεται χωρίς play-off και το κερδίζει όποιος συγκεντρώνει περισσότερους βαθμούς. Εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που στήνουν παιχνίδια και όντως βγάζουν κέρδος, αλλά αυτοί δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να στήσουν την ΗΤΤΑ της ομάδας τους σε περίπτωση που το όποιο κέρδος είναι μεγαλύτερο. Τελειωμένε ποδοσφαιρόφιλε Έλληνα στόκε, δε φτάνει που το επίπεδο του ποδοσφαίρου και παίζεται στη χώρα σου είναι το χειρότερο πανευρωπαϊκώς, τα γήπεδα άθλια, τα πρωταθλήματα στημένα (είπαμε, ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε...), πας και παίζεις ξύλο για την ομάδα σου; Πόσο μαλάκας μπορείς να είσαι...
4. Αποπροσανατολισμός. Εδώ απαντάμε στο αμέσως προηγούμενο. Υπάρχει μια λογική που θέλει τα γήπεδα “κρατικά μαντριά”. Εν ολίγοις “άσε τους να παίξουν ξύλο μέσα, να βρίσουν, να εκτονωθούν πάνω στις αφισες που λένε ότι ο αθλητισμός είναι και πολιτισμός αρκεί να μην τα κάνουν αυτά εκτός γηπέδου. Κι εδώ είναι που την πατάς μαλακάκο. Χάνεις τη δουλειά σου, σου κόβουν το μισθό, σου σκίζουν την ασφάλιση, σε πηδάνε από παντού... Δεν κάνεις τίποτα. Μέχρι να βρεθείς στη θύρα σου, εκεί μέσα στο μικρό ασφαλή θύλακα των μονοκυτταροεγκέφαλων φίλων σου, είσαι σε ένα γλυκό απυρόβλητο. Θα βρίσεις μανάδες, θα πεις συνθήματα-εμετούς, θα ουρλιάξεις, θα σπάσεις, θα σπάσεις και κανένα κεφάλι, θα εκτονώσεις όλη σου την αδρεναλίνη σε ένα χώρο όπου το κράτος σου επιτρέπει να το κάνεις και θα πας σπιτάκι σου ήσυχος, ξαλαφρωμένος, έτοιμος να σε γαμήσουνε ξανά (από όποια τρύπα έχεις) Δευτέρα πρωί. Με τις υγείες σου.

5. Ταξικότητα. Εδώ έχουμε έναν ενδιαφέροντα λόγο ένταξης σε ομάδες με τη μορφή οπαδού, ο οποίος όμως ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΧΡΟΝΟΥΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ. Ναι, παλιά τα φτωχά εργατικά παιδιά του Πειραιά (όσο οι μανάδες τους περιμένανε τον 6ο στόλο για να βγει το μεροκάματο) γινόντουσαν γαύροι και οι κωλοαστοί των Αμπελοκήπων συνοδοιπόροι και σφουγκοκωλάριοι της χούντας γινόσαντε (sic) βάζελοι, ενώ τα προσφυγάκια γινόντουσαν ΑΕΚ, Πανιώνιοι κ.λπ. Τώρα; Πούστηδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια. Εφοπλιστές και ξενυχταδομαγαζάτορες έχουν τις ομάδες (γενικώς λεφτάδες), φουκαράδες του μεροκάματου παίζουν ξύλο για τα όσια και τα ιερά της κάθε ομάδας στο γήπεδο. Θα δεις λοιπόν ένα μαλακάκο των 500€ το μήνα να σπάει το κεφάλι ενός άλλου μαλακάκου των 500€ το μήνα, επειδή ο ένας υποστηρίζει την ομάδα του Κόκκαλη κι ο άλλος του Βαρδινογιάννη. Λογικό; Για το μπούτσο.

Ήθελα να πω κι άλλα, αλλά έχω δεσμευτεί στον τεμπέλη εαυτό μου να μην ξεπερνάω ένα συγκεκριμένο όριο λέξεων... Αν το άρθρο έχει ανταπόκριση, θα επεκταθώ σε νέο άρθρο, ίσως μόνο και μόνο για να πω και για τα χαρτάκια Panini, που ήταν ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ κι όχι χαρτάκια και τις τρυφερές δεκαετίες του '80 και του '90 που τα ανακαλύψαμε έβλεπες εκτός από τις αναγνωρίσιμες μούρες του Ελληνικού ποδοσφαίρου (Αναστόπουλους, Σαραββάκους, Μαύρους κ.λπ.) ένα κάρο χλεμπονιάρηδες κίτρινους σαν από ηπατίτιδα, ενώ έπρεπε ψυχαναγκαστικά να παίρνεις κι άλλα φακελάκια (ανακυκλώνοντας γύφτους, κιτρινιάρηδες και χλεμπόνια σε ατέλειωτες ανταλλαγές) μέχρι να σου κάτσει ο σπάνιος γαμημένος παίκτης της Δόξας Δράμας ή του Διαγόρα Ρόδου για να κλείσεις το Άλμπουμ. Έλεος...