Καλημέρα, ελπίζω να είχατε ένα τρισάθλιο σαββατοκύριακο ώστε να πέσετε με τα μούτρα στον ξιπασμένο (;;;) χυλό που σας σερβίρω εν είδει χιουμοριστικής αναλύσεως. Πάμε λοιπόν να κράξουμε την €βύζιον (είδατε, μέχρι και πάμφθηνα τραγικά λογοπαίγνια επιπέδου Θοδωρή Τσεκούρα σας σερβίρω).
Τι είναι η Eurovision; Η... "ευρωθέαση" ή "ευρωόραση"; Ένας... διαγωνισμός τραγουδιού. Γιατι όχι Eurosong ή Euroaudio δεν ξέρω, αλλά οι τύποι που την "εφηύραν" σίγουρα ξέρουν καλύτερα. Ή ίσως όχι. Δεν έχει σημασία.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να συμμετέχει μια χώρα στο διαγωνισμό;
α) Να είναι στην Ευρώπη (με την ευρεία έννοια)
β) Να έχει λαρύγγια (όχι για κόψιμο)
γ) Να μισεί τη μουσική
δ) Να επιδείξει μια συγκινητική προσπάθεια βεβιασμένης δημιουργικότητας σε συνδυασμό με απουσία φαντασίας
Τα αποτελέσματα:
Κάθε χρονιά, κραγμένες αδερφάρες, γλυκανάλατοι Ken και ψηλοκάβαλα τουμπανοξέκωλα μας κάνουν τ' αρχίδια πουρέ με τις ίδιες παραλλαγές του θέματος "μπαλάντα" (ύπνοοοοος), "ποπ χαζομαρούλα" (τα νεύρα μου τσατάλιααααα) και "κοιτάξτε τα μπούτια μου μην ακούτε τη φωνή μου".
Οι λιγοστές φωτεινές εξαιρέσεις είτε επιβραβεύονται κερδίζοντας με διαφορά στήθους Ντόλι Πάρτον, είτε πέφτουν άδοξα στο βωμό των εθνικιστικών σκοπιμοτήτων.
Μισό λεπτό γιατί κάτι ακούω από τη γαλαρία... τι; Α, αν θεωρώ ότι τόσα χρόνια ακούγονται μόνο σκουπίδια στη Eurovision; Όχι, γιατί τα σκουπίδια καίγονται στις χωματερές ενώ τα τραγούδια της Eurorovision μας καίνε τον εγκέφαλο, καίνε τα αποθεματικά των διοργανωτριών χωρών και να σε κάψω Μπόκοτα να σ' αλείψω λάδι (για τη Dafni θα μιλήσω παρακάτου, μπρρρ τς!).
Θα σας κάνω την εξής πολύ απλή ερώτηση, για να καταλάβετε πόσο σκουπίδι είναι ο θεσμός:
Τα 300 περίπου χρόνια (τόσα μου φαίνονται) που μεταδίδεται ζωντανά η πανευρωπαϊκή αυτή φιέστα, έχουν ακουστεί εκατοντάδες, μπα, κάντε το χιλιάδες τραγούδια, τα οποία (θεωρητικά) ηταν και τα καλύτερα των εκπροσωπουμένων χωρών, η αφρόκρεμα, κρημ οφ δε κροπ, ανφάν γκατέ και πολύ πλονζόν. Από αυτά τα -άξια να εκπροσωπήσουν ολόκληρες χώρες- μουσικά τερατουργήματα, πόσα σας έχουν μείνει στη μνήμη; Σαν στίχος και σαν ρυθμός. Έστω και σαν τίτλος. Εκτός από το "Σωκράτη εσύ Super-Puma" και το "μάθημα σολφέζ" (εννοείται); Για σκεφτείτε...
Και τώρα που σκεφτήκατε και δε βρήκατε ούτε ένα (ΟΚ, η Σούλα από το Παγκράτι μόλις τηλεφώνησε και είπε ότι θυμάται τουλάχιστον 6, αλλά είμαι σίγουρος ότι προηγήθηκε ένα γρήγορο googling), καταλάβατε ότι έχω και πάλι δίκιο και δικαίως θέλω να γίνω άρχοντας του σύμπαντος (με Lego όμως γιατί τα Playmobil είναι λίγο ανοργασμικά).
Κατά συνέπεια, η Eurovision είναι μια τεραστίων διαστάσεων και υψηλού κόστους, γκλαμούρ χωματερή μουσικής.
Μα τι έχω πάθει σήμερις; Ούτε ένα μπινελίκι; Για να δούμε αν θα σωθεί η παρτίδα στο δεύτερο μέρος...
Τι άλλο με ενοχλεί στο πανηγύρι:
-Τα ρούχα. Είπαμε, καλό είναι η σκηνική παρουσία να ξεφεύγει από το τζιν-πουκάμισο-γιλέκο, αλλά εδώ τα πράγματα έχουν ξεφύγει γενικώς. Όχι, δε θα αναφερθώ στα τέρατα "Λόρντι", τα οποία αν μη τι άλλο γελοιοποίησαν τον ίδιο διαγωνισμό που κέρδισαν (και δη διά περιπάτου). Δρακουλόκαπες και μπέρτες, φούστες φτιαγμένες για να αποκαλύπτουν μπούτι με το κιλό και κιλότα με το στρέμμα, λαμέ πανοπλίες, καφτάνια, όλα τα 'χει ο μπαξές, ώστε να μη χρειαστεί να δώσει ο θεατής βάση στο ακουστικό του θέματος. Άλλωστε, είπαμε είναι EuroVISION.
-Τα μαλλιά. Τελευταία φορά που εμφανίστηκε γυναίκα αοιδός χωρίς τα μαλλιά της να είναι... αοιδία, πρέπει να ήταν η Μερινέλλα. Γοτθικά χτενίσματα τσιμεντωμένα χάρη σε τόνους λακ και γελοίες κομμώσεις που με άνεση θα έδιναν εισητήριο (και οδοιπορικά) για τρελλάδικο σε όποιον μη-καλλιτέχνη τις τολμήσει, είναι ο ιλαρός κανόνας στο ετήσιο πανηγύρι κακοποίησης της μουσικής.
-Τα χορευτικά (α). Είπαμε, επειδή είναι VISION, πρέπει ο κόσμος να βλέπει και κάτι. Και επειδή οι εποχές που καθόσαντε (sic) πέντε γκόμενες πίσω από τον τραγουδιάρη και λυγίζανε (2 εκατοστά τη φορά) τα γόνατά τους κάνοντας "αχά-αχά" έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, πλέον κάθε τραγουδισταράς, την ώρα που αμολάει την ακαπέλα πορδοκορώνα του έχει και έξι τεστοστεναρισμένους χορευτές με ανεσταλμένη εκσπερμάτωση να χοροπηδάνε και να το παλεύουν κάνοντας κωλοτούμπες που θα τις ζήλευε και ο Ioannis (ένας είναι ο Ioannis), από αυτές που αρκεί μία για γλιτώσεις το αλκοτέστ (το έχουν δυσκολέψει τελευταία). Το πρόβλημα είναι ότι... δεν τελειώνει κανείς.
-Τα χορευτικά (β). Κάθε τραγουδιάρα περιωπής, που καταφέρνει να φαίνονται τα ούλα της απλώς τραγουδώντας (δοκιμάστε το σε καθρέφτη, χωρίς πλαστική επέμβαση ΔΕΝ γίνεται) έχει και 2-3 ξεκωλιάρες αντάμα με 1-2 τύπου "gay-μπήχτες" να κωλοσβουρίζονται και να την αποθεώνουν με κινήσεις των χεριών, όση ώρα ο μέσος έλλην πίθηκας προσπαθεί να διακρίνει την κιλότα μέσα από τα φροφρουριστά φορέματα.
-Τα χορευτικά (γ). Βέβαια, υπάρχουν και οι "εναλλακτικοί". Οι πρωτότυποι. Εκείνουν που δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Τι περιδινούμενους δερβίσιδες έχουμε δε, τι ρομποφρικιά (τα cyborg είναι ανάμεσά μας, σε λίγο θα έχουν και δικαίωμα ψήφου), τι ανθρωπάκια ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα, τι γιαγιάδες και τι κουράδες (όρθιες, καθιστές και ανάσκελες), δε λέγεται.
-Το βρακί της Παπαρίζου. Δε με ενόχλησε το βρακί καθεαυτό, προς θεού, μια κιλότα είναι μια κιλότα και τίποτε περισσότερο από μία κιλότα (εκτός κι αν είναι της θειας μου της Αμερσούδας, η οποία τυγχάνει ενισχυμένη), αλλά ο ντόρος που έγινε γύρω του.
-Οι προκαθορισμένες ψήφοι. Τη μάχη δεν την κερδίζουν τα δωδεκάρια και τα δεκάρια, αλλά τα ψιλικοκό. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα κάνουν τη ρεβεράντζα τους η μία στην άλλη χαρίζοντας από ένα δωδεκάρι, οι Βαλτικές δημοκρατίες και η Ρωσία θα αλληλοχαϊδευτούν, οι σκανδιναυικές χώρες θα γλείψουν η μία την άλλη, οι πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες θα αλληλογαργαλήσουν τα μαλακά τους υπογάστρια και πάει λέγοντας. Οπότε με τα χοντρά κουκιά μοιρασμένα, το παιχνίδι γίνεται από τα ψιλά.
-Η Δάφνη Μπόκοτα. Δε με ενοχλεί τόσο η στραβή μουράκλα της (που είναι θεόστραβη), όσο το γεγονός ότι τόσα χρόνια στερούσε από το Ελλαδιστάν τη νίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις αποσύρθηκε (ή την απέσυραν), στα καπάκια, το βρακί της Παπαρίζου έκανε το θαύμα του. Από την άλλη, τη λυπάμαι, γιατί είναι και η πιο τραγική μορφή του θεσμού. Έφαγε στη μούρη (ίσως εκεί στράβωσε) τα άγονα χρόνια, τις πίκρες τις απογοητεύσεις, τις τελευταίες θέσεις, τα ξεφτιλίκια, τους Ρακιτζήδες με το κακό Feedback στο ακουστικό και το Cyborg ιδρώτα στη μούρη, μόνο και μόνο για να δει την επομένη της αποχώρησής της το θρίαμβο. Λυγμ, κλαψ, σομπ. Μετά σκέφτομαι πόσα πρέπει να έπαιρνε για να συμμετέχει στο πανηγύρι και παύω να τη λυπάμαι, σκατά στα (στραβά) μούτρα της.
-Το σύστημα βαθμολόγησης. Το "Γκρις τουέλβ πόιντς, γκρες ντουζ (κρύο;) πουάν", έχει αρχίσει να μου δένει κόμπο τ' αρχίδια. Να βρούνε ένα άλλο σύστημα που να μην επιτρέπει στα αδελφά έθνη να χαμουρεύονται και με το οποίο να τελειώνουμε και πιο γρήγορα, γιατί η θεία Ευλαμπία έχει κάψει τρεις κουζίνες βλέποντας Eurovision.
Για το τέλος θα αφήσω
α) τα φιλάκια που δίνουν στις κάμερες οι συμμετέχοντες όταν παίρνουν πόντους από κάποια χώρα λέγοτνας "thank you Malta" (α, ναι, μισώ και τη Μάλτα γιατί η παρουσία της στο χάρτη θυμίζει κλάνιά που τοπαράκανε και βγήκε και σκατουλάκι), και "Souvlakomousakotzatzikistan we love you!". Ρε ψωλοκοπάνα, άμα τους αγαπάς τόσο, να πας να κάνεις έρωτα με όλους τους. Δηλαδή, να σε γαμήσουν.
β) το ότι για χάρη του κέρδους, ο κάθενας μπορεί να στείλει ΑΠΕΙΡΑ SMS ώστε να ψηφίσει όσες φορές θέλει το αγαπημένο του έμεσμα. Ρε παιδιά, τι έγινε το "one man - one vote"; Μήπως να το εφαρμόσετε και στις προσεχείς εκλογές;
γ) Το πιο σημαντικό. Η Eurovision είναι ένας διαγωνισμός ΑΓΓΛΙΚΟΥ τραγουδιού, στον οποίο "επιτρέπεται" (χωρίς να επικροτείται) να εμφανιστεί κανείς και με τραγούδι άλλης γλώσσας. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς ο κάθε κωλοβάβουλας από του βοδιού το μπούτσο, ο κάθε Ερζεγοβίνιος και ο κάθε βοσνιοαζερμπαϊτζανός μας τραγουδάει για την αγάπη του που ξίνισε σαν το γιαούρτι στου Αυγούστου το νοτιά εις άπταιστον αγγλικήν. Με κάτι τέτοια δικαιώνεται η ανοργασμική κυρία Διαμαντοπούλου, ήτις ήθελε να καθιερώσει την αγγλικήν ως δευτέραν επίσημον γλώτταν του Ελληνικού Κράτους, το ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ΤΟΥ ΣΚΟΜΠΙ!
Πώς ξεκίνησα να μιλάω για την €βύζιον και έφτασα να ουρλιάζω για τον Σκόμπι, ούτε εγώ δεν το κατάλαβα. Οπότε για να μη σας κουράζω, θα κλείσω με την άποψή μου για τη Eurovision σε 2 λέξεις:
ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου