Σήμερα θα αναφερθώ στον Ελληνικό λαό που τον κάνω γούστα. Πολλά γούστα. Πολλλλλλλά γούστα. Πάμε; Πάμε!
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις αντιστάσεις των Ελλήνων. Μιλάμε για λαό χαλκέντερο. Και μια που είπα για τα έντερα των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων, θα πω και τούτο: Ο Έλληνας κρύβει μέσα του έναν καλλιστέχνη, τρώει πηλό και χέζει αγαλματάκια.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις αντιστάσεις των Ελλήνων. Μιλάμε για λαό χαλκέντερο. Και μια που είπα για τα έντερα των απογόνων των αρχαίων Ελλήνων, θα πω και τούτο: Ο Έλληνας κρύβει μέσα του έναν καλλιστέχνη, τρώει πηλό και χέζει αγαλματάκια.
Πίσω στο θέμα μας. Οι αντιστάσεις μας, yeah!
Το 490 π.Χ. δέκα χιλιάδες Αθηναίοι (και πάντα ξεχνάμε ότι έσκασαν μύτη και 1.000 Πλαταιείς, ενώ σπανίως αναφέρουμε ότι οι Σπαρτιάτες καθίσανε πάνω στ' αρχίδια τους και δεν εμφανίστηκαν) απέκρουσαν στο Μαραθώνα πολλαπλάσιους Πέρσες (κάτι σκοροφαγωμένους, υποσιτισμένους, ταλαιπωρημένους, μαλακισμένους και όπως λέγεται εσχάτως ίσως όχι τόσο πολλαπλάσιους, αλλά σε τελική ανάλυση υπέρτερους αριθμητικά).
Δέκα χρόνια αργότερα, 300 Σπαρτιάτες (και πάντα ξεχνάμε ότι έμειναν και 700 Θεσπιείς όχι για να μαντάρουν κάλτσες αλλά για να πεθάνουνε) σφηνώσανε στις Θερμοπύλες -όπως η σφιχτή κουράδα σε τουαλέτα σπιτιού όπου κάνεις επίσκεψη- για να καθυστερήσουν τα εκατομμύρια των Περσών που κατεβαίναν με άγριες διαθέσεις.
Μην τα πολυλογώ, Σαλαμίνες, Πλαταιές, κάναμε και τον καμπόσο με τον Αλέξανδρο και σφάξαμε ό,τι βρήκαμε μπροστά μας μέχρι την Ινδία, μετά Ρωμαίοι (πήραμε πούλο), Βυζάντιο, η Πόλις Εάλω αλλά πουλήσαμε ακριβά το τομάρι, Ορλοφικά, μπαρμπα-Λάμπροι να αλλάζουν δρομολόγια από Άνδρο σε Τήνο, 1821 (αν δεν είχαμε πάρει δάνειο από τους Άγγλους τούρκικη επαρχία θα ήμασταν ακόμη, αλλά τουλάχιστον ρίξαμε και μερικές δεν τις φάγαμε μόνο), Βαλκανικοί, Μικρασία, στον 1ο Παγκόσμιο μόνο το παίξαμε σιγουράντζα και μπήκαμε στο τέλος για να φάμε το κατιτίς μας, 2ος παγκόσμιος, εδώ, καλά, βελάξαμε, δεν έμεινε ρουθούνι (η γνωστή τευτονική αβρότητα έκανε το θαύμα της), να 'σου αντάρτικο, Βελουχιώτες, ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, και πριν και μετά κομμουνιστές να τρώνε βασανιστήρια και εξορίες για τα πιστεύω τους, Μπελογιάννηδες να πηγαίνουν σε εκτελεστικά αποσπάσματα για τα βίτσια του κάθε αμερικανού Πρέσβη, χούντα των γελοίων 7 χρόνια, εκεί να δεις ξύλο, διακοπές στο μακρονήσι και καημοί στο γριππονήσι.
Κοιτάς πίσω και βλέπεις μια εικόνα τίγκα αίμα, πόνο, δάκρυ, αλλά ρε φίλε, μην κάτσει μυίγα (έτσι γράφεται ρε!) στο σπαθί/σουγιά/μπράουνινγκ/φωτόσπαθό μου. Αγώνα στον αγώνα, τα δίναμε όλα για ό,τι πιστεύαμε (που μπορεί να ήταν και λάθος και να μας σέρνανε σε πολέμους για το κέρδος τρίτων, αλλά τέλος πάντων, το πιστεύαμε και ξεκωλιαζόμασταν στον εκάστοτε αγώνα).
Δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Τσου.
Γι' αυτό θα κλείσω με σημερινούς αγώνες. Του έθνους (ζήτω), των νέων (ζήτω), για την ελευθεροτυπία (ζήτω), τη δημοκρατία (όλε) και σταματάω να γράφω ονόματα εφημερίδων.
Ο homo habilis πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο δηλώσας προεκλογικώς ότι “λεφτά υπάρχουν στην Ελβετία”, μόνο που το “στην Ελβετία” το φώναξε από μέσα του, μας έριξε στο γκρέμι όπου μας οδηγούσαν με σταθερά βήματα όλες οι προπολεμικές κυβερνήσεις. Και καθώς άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και “ανακαλύψαμε” ότι χρωστάμε σε όποιον έχει πάγκρεας, ένα σωρό κοινωνικές ευαισθησίες πήγανε ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ και η τρόικα άρχισε να μας κάνει τη σούφρα μορταδέλα. Απολύσεις, μισθοί πείνας, αρχίδια μάντολες.
Και εκεί φάνηκε η αντίδραση, το σθένος, το μένος, τα ίσαμε οχτώ καμπαναριά αρχίδια του μέσου Έλληνα. Από όλα τα μέτρα που πάρθηκαν, από όλα όσα πιστέψαμε ότι μας γαμάνε τη ζωή, ένα, μόνο ΕΝΑ καταργήθηκε στην πράξη από ορδές αφιονισμένων ανταρτών πόλεων, επανασταστών (είναι οι αστοί επαναστάτες), από έξαλλες νοικοκυρές, από εφήβους με το πανωχείλι που λες “τώρα αυτός ή καφέ ήπιε, ή πρέπει να ρίξει το πρώτο του ξύρισμα”. Ένα μέτρο βρήκε λυσσαλέα λαϊκή αντίδραση και ουδέποτε εφαρμόστηκε.
Πληρώσαμε άδικα χαράτσια, πληρώσαμε μέσω ΔΕΗ δύο προίκες ο καθένας, μας κόψανε μισθούς συντάξεις, βιάσανε από τα μάτια τα ασφαλιστικά ταμεία, κόψανε παροχές υγείας, σκίσανε το τελευταίο χρέπι που είχε μείνει από την κωλοτρυπίδα του κοινωνικού κράτους και τα κατάπιαμε αμάσητα, όπως η Τζούλια καταπίνει τα ζουμερά φλόκια του εκάστοτε παρτενέρ της μπροστά στην κάμερα (κοιτώντας, δηλαδή, σαν ηλίθιοι), αλλά ποτέ, το λέω και το φωνάζω ρε μουνιά, ποτέ δεν πέρασε η απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς χώρους! Πάρτε τ' αρχίδια μας ελβετόψυχοι ευρωπαϊστές! Ναι, το μοναδικό μέτρο από όσα ελήφθησαν που ΔΕΝ ΕΒΛΑΠΤΕ -τουναντίον- ήταν και το μόνο που έπεσε στο “ατσάλινο τείχος” της εθνικής μας μαλακίας.
Καλά μας κάνουνε...
Υ.Γ. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι για να μειωθεί το κάπνισμα στην Ελλάδα, πρέπει να ανέβει η τιμή του πακέτου στα 15 ευρώ. Κι όμως, όταν έρθει η στιγμή που ο Έλληνας μπορεί να αγοράσει ή το γάλα του παιδιού του ή τσιγάρα (αλλά όχι και τα δύο μαζί), θα μπει στο internet, θα ανακαλύψει μια κραγμένη μελέτη που "αποδεικνύει" ότι το γάλα προκαλεί καρκίνο της επιγλωττίδας (ή σύφιλη, χολέρα, επιληψία και τις μισές πληγές του Φαραώ) και θα πει βλοσυρά στον περιπτερά: “Πιάσε ένα μάλμπορο”.
Δέκα χρόνια αργότερα, 300 Σπαρτιάτες (και πάντα ξεχνάμε ότι έμειναν και 700 Θεσπιείς όχι για να μαντάρουν κάλτσες αλλά για να πεθάνουνε) σφηνώσανε στις Θερμοπύλες -όπως η σφιχτή κουράδα σε τουαλέτα σπιτιού όπου κάνεις επίσκεψη- για να καθυστερήσουν τα εκατομμύρια των Περσών που κατεβαίναν με άγριες διαθέσεις.
Μην τα πολυλογώ, Σαλαμίνες, Πλαταιές, κάναμε και τον καμπόσο με τον Αλέξανδρο και σφάξαμε ό,τι βρήκαμε μπροστά μας μέχρι την Ινδία, μετά Ρωμαίοι (πήραμε πούλο), Βυζάντιο, η Πόλις Εάλω αλλά πουλήσαμε ακριβά το τομάρι, Ορλοφικά, μπαρμπα-Λάμπροι να αλλάζουν δρομολόγια από Άνδρο σε Τήνο, 1821 (αν δεν είχαμε πάρει δάνειο από τους Άγγλους τούρκικη επαρχία θα ήμασταν ακόμη, αλλά τουλάχιστον ρίξαμε και μερικές δεν τις φάγαμε μόνο), Βαλκανικοί, Μικρασία, στον 1ο Παγκόσμιο μόνο το παίξαμε σιγουράντζα και μπήκαμε στο τέλος για να φάμε το κατιτίς μας, 2ος παγκόσμιος, εδώ, καλά, βελάξαμε, δεν έμεινε ρουθούνι (η γνωστή τευτονική αβρότητα έκανε το θαύμα της), να 'σου αντάρτικο, Βελουχιώτες, ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, και πριν και μετά κομμουνιστές να τρώνε βασανιστήρια και εξορίες για τα πιστεύω τους, Μπελογιάννηδες να πηγαίνουν σε εκτελεστικά αποσπάσματα για τα βίτσια του κάθε αμερικανού Πρέσβη, χούντα των γελοίων 7 χρόνια, εκεί να δεις ξύλο, διακοπές στο μακρονήσι και καημοί στο γριππονήσι.
Κοιτάς πίσω και βλέπεις μια εικόνα τίγκα αίμα, πόνο, δάκρυ, αλλά ρε φίλε, μην κάτσει μυίγα (έτσι γράφεται ρε!) στο σπαθί/σουγιά/μπράουνινγκ/φωτόσπαθό μου. Αγώνα στον αγώνα, τα δίναμε όλα για ό,τι πιστεύαμε (που μπορεί να ήταν και λάθος και να μας σέρνανε σε πολέμους για το κέρδος τρίτων, αλλά τέλος πάντων, το πιστεύαμε και ξεκωλιαζόμασταν στον εκάστοτε αγώνα).
Δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Τσου.
Γι' αυτό θα κλείσω με σημερινούς αγώνες. Του έθνους (ζήτω), των νέων (ζήτω), για την ελευθεροτυπία (ζήτω), τη δημοκρατία (όλε) και σταματάω να γράφω ονόματα εφημερίδων.
Ο homo habilis πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο δηλώσας προεκλογικώς ότι “λεφτά υπάρχουν στην Ελβετία”, μόνο που το “στην Ελβετία” το φώναξε από μέσα του, μας έριξε στο γκρέμι όπου μας οδηγούσαν με σταθερά βήματα όλες οι προπολεμικές κυβερνήσεις. Και καθώς άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και “ανακαλύψαμε” ότι χρωστάμε σε όποιον έχει πάγκρεας, ένα σωρό κοινωνικές ευαισθησίες πήγανε ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ και η τρόικα άρχισε να μας κάνει τη σούφρα μορταδέλα. Απολύσεις, μισθοί πείνας, αρχίδια μάντολες.
Και εκεί φάνηκε η αντίδραση, το σθένος, το μένος, τα ίσαμε οχτώ καμπαναριά αρχίδια του μέσου Έλληνα. Από όλα τα μέτρα που πάρθηκαν, από όλα όσα πιστέψαμε ότι μας γαμάνε τη ζωή, ένα, μόνο ΕΝΑ καταργήθηκε στην πράξη από ορδές αφιονισμένων ανταρτών πόλεων, επανασταστών (είναι οι αστοί επαναστάτες), από έξαλλες νοικοκυρές, από εφήβους με το πανωχείλι που λες “τώρα αυτός ή καφέ ήπιε, ή πρέπει να ρίξει το πρώτο του ξύρισμα”. Ένα μέτρο βρήκε λυσσαλέα λαϊκή αντίδραση και ουδέποτε εφαρμόστηκε.
Πληρώσαμε άδικα χαράτσια, πληρώσαμε μέσω ΔΕΗ δύο προίκες ο καθένας, μας κόψανε μισθούς συντάξεις, βιάσανε από τα μάτια τα ασφαλιστικά ταμεία, κόψανε παροχές υγείας, σκίσανε το τελευταίο χρέπι που είχε μείνει από την κωλοτρυπίδα του κοινωνικού κράτους και τα κατάπιαμε αμάσητα, όπως η Τζούλια καταπίνει τα ζουμερά φλόκια του εκάστοτε παρτενέρ της μπροστά στην κάμερα (κοιτώντας, δηλαδή, σαν ηλίθιοι), αλλά ποτέ, το λέω και το φωνάζω ρε μουνιά, ποτέ δεν πέρασε η απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς χώρους! Πάρτε τ' αρχίδια μας ελβετόψυχοι ευρωπαϊστές! Ναι, το μοναδικό μέτρο από όσα ελήφθησαν που ΔΕΝ ΕΒΛΑΠΤΕ -τουναντίον- ήταν και το μόνο που έπεσε στο “ατσάλινο τείχος” της εθνικής μας μαλακίας.
Καλά μας κάνουνε...
Υ.Γ. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι για να μειωθεί το κάπνισμα στην Ελλάδα, πρέπει να ανέβει η τιμή του πακέτου στα 15 ευρώ. Κι όμως, όταν έρθει η στιγμή που ο Έλληνας μπορεί να αγοράσει ή το γάλα του παιδιού του ή τσιγάρα (αλλά όχι και τα δύο μαζί), θα μπει στο internet, θα ανακαλύψει μια κραγμένη μελέτη που "αποδεικνύει" ότι το γάλα προκαλεί καρκίνο της επιγλωττίδας (ή σύφιλη, χολέρα, επιληψία και τις μισές πληγές του Φαραώ) και θα πει βλοσυρά στον περιπτερά: “Πιάσε ένα μάλμπορο”.
Ε, οταν πινεις φλοκια, μετα ενα τσιγαράκι το χρειάζεσαι...
ΑπάντησηΔιαγραφή