Σήμερα θα ασχοληθώ με ένα παλιό μου άχτι το οποίο στις προτιμήσεις μου είναι σχεδόν τόσο ψηλά όσο οι θρησκείες...
-Ομάδες, ποδόσφαιρο,
-χαρτάκια Panini (τα θυμάστε; ε, δε θα πω πολλά γι' αυτά)
-φαιά (απ)ουσία.
Σπίτι, αλλάζεις. Γκόμενα αλλάζεις. Γυναίκα αλλάζεις, χώρα, κόμμα, θρησκεία, χρώμα μαλλιών, φύλο... Για κάποιο λόγο, όμως, ομάδα δεν αλλάζεις ΠΟΤΕ. Γιατί φυσικά, είναι το πιο σημαντικό. Ε; Τη μάνα των παιδιών σου μπορείς να τη φτύσεις με ροχάλα ανεξίτηλη (με όξινο πε-χα). Σε καιρούς δύσκολους μπορείς να πάρεις ένα αεροπλάνο με το όνομα Τρανταφυλλίδης και να την κάνεις για το Παρίσι, όπου θα χτενίζεις τα φρύδια σου. Θρησκεία... χεστήκαμε. Μια κοινωνική δυσκοιλιότητα που επέβαλλε στους άνδρες να μη βάφουν τα μαλλιά τους, παρά μόνον αυτά που άσπριζαν και πάλι σε χρώματα όπως "κορακί" ή "κομοδινί" (σαν καφέ βερνίκι παπουτσιών που ξέβαψε σε σφουγγαρίστρα), πέρασε κι αυτή. Και έπεσε και το κάστρο του φύλου, ψυχές κλεισμένες σε λάθος σώμα βρήκανε κλειδαρά να τους ανοίξει (τρύπες) κ.ο.κ. Κι όμως, ακόμα και τώρα, κανένας, μα κανένας, δεν αλλάζει ομάδα.
Είναι περίεργο το κόλλημα.
Πάμε να μετρήσουμε λίγο τα κουκιά, να δούμε γιατί η επιλογή ομάδας είναι τόσο βαθιά καρφωμένη στον ανδρικό εγκέφαλο, κάτω από την αμυγδαλή, πίσω από τον ιππόκαμπο, κάπου μέσα στον ερπετικό φλοιό, το βαθύ τμήμα του εγκεφάλου που γ|νωρίζει μόνο πείνα και μίσος για το εχθρικό περιβάλλον που σακάτεψε τους δεινόσαυρους και είδανε χαρά τα θηλαστικά.
Κάποια στιγμή, σε πολύ τρυφερή ηλικία, επιλέγεις την ομάδα που τα χρώματά της θα σε ακολουθούν (και θα ακολουθείς σε εκτός έδρας αγώνες) για όλη σου τη ζωή. Όπα, λάθος. Κάποιος άλλος συνήθως επιλέγει για σένα ομάδα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, θα γίνεις ό,τι ομάδα ήταν ο μπαμπάς σου, ή τα παιδιά στη γειτονιά σου (ξέρω δύο φιλάθλους του Ηρακλή που μένουν στον Πειραιά, αλλά είναι εσωτερικοί μετανάστες), οι τσαμπουκάδες του σχολείου θα σε στρατολογήσουν σε ένα από τα μεγάλα "club" (πράσινοι-κόκκινοι-κίτρινοι εκτός κι αν είσαι από Βόρεια Ελλλλάδα, οπότε θα είναι μαύροι-κίτρινοι) και ΤΕΛΟΣ. Αυτό ήταν. Σε μαρκάρανε με πυρωμένο σίδερο, έχεις τη στάμπα και την κουβαλάς μαζί σου. Σύμπαν να αλλάξεις, σε αμοιβάδα να μετατραπείς με ισχυρή ακτινοβολία, πάλι θα διατηρείς την "αγάπη" για την ομάδα σου.
Είναι περίεργο το κόλλημα.
Πάμε να μετρήσουμε λίγο τα κουκιά, να δούμε γιατί η επιλογή ομάδας είναι τόσο βαθιά καρφωμένη στον ανδρικό εγκέφαλο, κάτω από την αμυγδαλή, πίσω από τον ιππόκαμπο, κάπου μέσα στον ερπετικό φλοιό, το βαθύ τμήμα του εγκεφάλου που γ|νωρίζει μόνο πείνα και μίσος για το εχθρικό περιβάλλον που σακάτεψε τους δεινόσαυρους και είδανε χαρά τα θηλαστικά.
Κάποια στιγμή, σε πολύ τρυφερή ηλικία, επιλέγεις την ομάδα που τα χρώματά της θα σε ακολουθούν (και θα ακολουθείς σε εκτός έδρας αγώνες) για όλη σου τη ζωή. Όπα, λάθος. Κάποιος άλλος συνήθως επιλέγει για σένα ομάδα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, θα γίνεις ό,τι ομάδα ήταν ο μπαμπάς σου, ή τα παιδιά στη γειτονιά σου (ξέρω δύο φιλάθλους του Ηρακλή που μένουν στον Πειραιά, αλλά είναι εσωτερικοί μετανάστες), οι τσαμπουκάδες του σχολείου θα σε στρατολογήσουν σε ένα από τα μεγάλα "club" (πράσινοι-κόκκινοι-κίτρινοι εκτός κι αν είσαι από Βόρεια Ελλλλάδα, οπότε θα είναι μαύροι-κίτρινοι) και ΤΕΛΟΣ. Αυτό ήταν. Σε μαρκάρανε με πυρωμένο σίδερο, έχεις τη στάμπα και την κουβαλάς μαζί σου. Σύμπαν να αλλάξεις, σε αμοιβάδα να μετατραπείς με ισχυρή ακτινοβολία, πάλι θα διατηρείς την "αγάπη" για την ομάδα σου.
Ουφ!
Πάμε να δούμε όμως, γιατί το κάνεις...
1. Ανασφάλεια. Από την εποχή που ήμασταν μία παλάμη ύψος και οι δεινόσαυροι μας τρώγανε για πρωινό και μας παίζανε σφαλιάρες για πλάκα, έχουμε την ανάγκη να ερχόμαστε κοντά κοντά, να πίνουμε ο ένας τα ούρα του άλλου για να αναγνωρίζουμε ότι πρόκειται για “δικούς μας” και να στριμωχνόμαστε σε κλειστούς χώρους μαζί με άτομα που έχουν το ίδιο χρώμα γούνα, δέρμα (και αργότερα φανέλα με χορηγό, σορτσάκι κ.λπ.). Μαλάκα οπαδέ, έχουν περάσει 65 εκατομμυρια χρόνια από τότε. Ένας αστεροειδής ξεμούνιασε τους δεινόσαυρους, φύγαμε από τις σαβάνες και τώρα ΓΑΜΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. Οπότε, ώρα να ξεκολλάς.
2. Κονφορμισμός. Είναι σαν την ανασφάλεια, αλλά ο όρος είναι πιο σοφιστικέ, οπότε θα μου επιτρέψετε. Από την εποχή που ήμασταν μία παλάμη... όχι, αυτό το είπα πιο πριν. Από την εποχή που ο εγκέφαλός μας είχε μέγεθος όσο ένα καρύδι (ή λιγότερο), μάθαμε να παρατηρούμε τους άλλους και να λειτουργούμε όπως εκείνοι. Τον καιρό εκείνο, ήταν ένας λογικός μηχανισμός επιβίωσης. Αν όταν γεννιέσαι και δε γνωρίζεις ΧΡΙΣΤΟ ακολουθήσεις ό,τι κάνουν οι λίγο μεγαλύτεροι από εσένα, σου δίνει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσεις απ' ότι το να κάνεις του (μικρού σε περιεκτικότητα) κεφαλιού σου. Αφότου αναπτυχθήκαμε σαν είδος (και μεγάλωσε και το καρύδι που είχαμε για εγκέφαλο) ο κονφορμισμός πάλι βοήθησε κάπως, γιατί σε σχηματισμένες κοινωνικές ομάδες με δομές και λειτουργία πετιέται πιο δύσκολα έξω κάποιος που κινείται όπως οι υπόλοιποι, ενώ εκείνος που κάνει του (λίγο μεγαλύτερου πλέον) κεφαλιού του παίρνει πούλο ως επικίνδυνος, γιατί ακόμα εκεί έξω έχει μαχαιρόδοντες, λιοντάρια, ύαινες και άλλες φρίκες που σε τρώνε ζωντανό, οπότε αν κάποιος θέλει να φυλάει σκοπιά στην είσοδο της σπηλιάς με κλειστά τα μάτια, ας το κάνει μόνος του, για πάρτη του. Όπως όμως είπαμε και νωρίτερα, εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, έχουμε γίνει εμείς ο γαμίκουλας του πλανήτη. Οπότε, ώρα να ξεκολλάνε μερικοί.
3. Το κέρδος. Εμπεριστατωμένες μελέτες και ομελές δεκαετιών αποδεικνύουν ότι οι οπαδοί μιας ομάδας που κερδίζει το πρωτάθλημα (ή το κύπελλο), κερδίζουν σε σχέση με όλους τους άλλους οπαδούς 5 λεπτά περισσότερης αδρεναλίνης σε περίπτωση τελικού ή τίποτα αν το πρωτάθλημα παίζεται χωρίς play-off και το κερδίζει όποιος συγκεντρώνει περισσότερους βαθμούς. Εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που στήνουν παιχνίδια και όντως βγάζουν κέρδος, αλλά αυτοί δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να στήσουν την ΗΤΤΑ της ομάδας τους σε περίπτωση που το όποιο κέρδος είναι μεγαλύτερο. Τελειωμένε ποδοσφαιρόφιλε Έλληνα στόκε, δε φτάνει που το επίπεδο του ποδοσφαίρου και παίζεται στη χώρα σου είναι το χειρότερο πανευρωπαϊκώς, τα γήπεδα άθλια, τα πρωταθλήματα στημένα (είπαμε, ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε...), πας και παίζεις ξύλο για την ομάδα σου; Πόσο μαλάκας μπορείς να είσαι...
4. Αποπροσανατολισμός. Εδώ απαντάμε στο αμέσως προηγούμενο. Υπάρχει μια λογική που θέλει τα γήπεδα “κρατικά μαντριά”. Εν ολίγοις “άσε τους να παίξουν ξύλο μέσα, να βρίσουν, να εκτονωθούν πάνω στις αφισες που λένε ότι ο αθλητισμός είναι και πολιτισμός αρκεί να μην τα κάνουν αυτά εκτός γηπέδου. Κι εδώ είναι που την πατάς μαλακάκο. Χάνεις τη δουλειά σου, σου κόβουν το μισθό, σου σκίζουν την ασφάλιση, σε πηδάνε από παντού... Δεν κάνεις τίποτα. Μέχρι να βρεθείς στη θύρα σου, εκεί μέσα στο μικρό ασφαλή θύλακα των μονοκυτταροεγκέφαλων φίλων σου, είσαι σε ένα γλυκό απυρόβλητο. Θα βρίσεις μανάδες, θα πεις συνθήματα-εμετούς, θα ουρλιάξεις, θα σπάσεις, θα σπάσεις και κανένα κεφάλι, θα εκτονώσεις όλη σου την αδρεναλίνη σε ένα χώρο όπου το κράτος σου επιτρέπει να το κάνεις και θα πας σπιτάκι σου ήσυχος, ξαλαφρωμένος, έτοιμος να σε γαμήσουνε ξανά (από όποια τρύπα έχεις) Δευτέρα πρωί. Με τις υγείες σου.
5. Ταξικότητα. Εδώ έχουμε έναν ενδιαφέροντα λόγο ένταξης σε ομάδες με τη μορφή οπαδού, ο οποίος όμως ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΦΗΣΕΙ ΧΡΟΝΟΥΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ. Ναι, παλιά τα φτωχά εργατικά παιδιά του Πειραιά (όσο οι μανάδες τους περιμένανε τον 6ο στόλο για να βγει το μεροκάματο) γινόντουσαν γαύροι και οι κωλοαστοί των Αμπελοκήπων συνοδοιπόροι και σφουγκοκωλάριοι της χούντας γινόσαντε (sic) βάζελοι, ενώ τα προσφυγάκια γινόντουσαν ΑΕΚ, Πανιώνιοι κ.λπ. Τώρα; Πούστηδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια. Εφοπλιστές και ξενυχταδομαγαζάτορες έχουν τις ομάδες (γενικώς λεφτάδες), φουκαράδες του μεροκάματου παίζουν ξύλο για τα όσια και τα ιερά της κάθε ομάδας στο γήπεδο. Θα δεις λοιπόν ένα μαλακάκο των 500€ το μήνα να σπάει το κεφάλι ενός άλλου μαλακάκου των 500€ το μήνα, επειδή ο ένας υποστηρίζει την ομάδα του Κόκκαλη κι ο άλλος του Βαρδινογιάννη. Λογικό; Για το μπούτσο.
Ήθελα να πω κι άλλα, αλλά έχω δεσμευτεί στον τεμπέλη εαυτό μου να μην ξεπερνάω ένα συγκεκριμένο όριο λέξεων... Αν το άρθρο έχει ανταπόκριση, θα επεκταθώ σε νέο άρθρο, ίσως μόνο και μόνο για να πω και για τα χαρτάκια Panini, που ήταν ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ κι όχι χαρτάκια και τις τρυφερές δεκαετίες του '80 και του '90 που τα ανακαλύψαμε έβλεπες εκτός από τις αναγνωρίσιμες μούρες του Ελληνικού ποδοσφαίρου (Αναστόπουλους, Σαραββάκους, Μαύρους κ.λπ.) ένα κάρο χλεμπονιάρηδες κίτρινους σαν από ηπατίτιδα, ενώ έπρεπε ψυχαναγκαστικά να παίρνεις κι άλλα φακελάκια (ανακυκλώνοντας γύφτους, κιτρινιάρηδες και χλεμπόνια σε ατέλειωτες ανταλλαγές) μέχρι να σου κάτσει ο σπάνιος γαμημένος παίκτης της Δόξας Δράμας ή του Διαγόρα Ρόδου για να κλείσεις το Άλμπουμ. Έλεος...
"Ένας αστεροειδής ξεμούνιασε τους δεινόσαυρους, φύγαμε από τις σαβάνες και τώρα ΓΑΜΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ."
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχα
Τώρα σε λίγο θα σου στείλω τα σχόλια μου για το άρθρο σου και θα σε κατακεραυνώσω!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει όμως πρώτα να το σκεφτώ, και να μιλήσω και με τους άλλους συνδεσμί(ώ)τες.
Αν πάλι δεν βρούμε κάτι καλό για να στο βουλώσουμε ή αν μας απαντήσεις(δεν μας αρέσει καθόλου να μας απαντούν), μήπως θα μπορούσες να μας δώσεις την διεύθυνση σου να στείλουμε κάνα γλυκάκι.
Συνειδητοποιημένος Χούλιγκαν
Ευτυχώς που δεν έχω δικό μου μαγαζί, αλήτες παραγκιάρηδες... :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να δεις ότι δεν είμαι κολλημένος θα αρχίσω με αυτά που συμφωνούμε, το εξής ένα :
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΡΕ!!!!!!
Το ερώτημα όμως είναι γιατί δεν αλλάζεις ομάδα.
Η ομάδα (πάντα κατά την γνώμη μου και μιλώντας ΜΟΝΟ για τον εαυτό μου) είναι αυτή που σε συνδέει με την παιδική σου, είναι τα ανέμελα παιδικά σου χρόνια όπου το μόνο άγχος που είχες είναι αν θα σε αφήσει η μάνα σου να πας να παίξεις μπάλα στην γειτονιά.
Ποτέ δεν προδίδεις λοιπόν, το πιτσιρίκι που έχεις ακόμα μέσα σου.
Πέρα από το συναισθηματικό δέσιμο έχει και πρακτικούς λόγους.
Πως από εκεί που «έπαιζες ξύλο» στα διαλειμματα με το Γιώργο και τον Αλέξη, μετά να είσαι μαζί τους και να πλακώνεις τον Μητσάρα που είναι και από τα Μανιάτικα;;;
Και τα κασκόλ στο παιδικό δωμάτιο στο χωριό, που από τότε που έφυγες για σπουδές η μαμά σου το έχει κάνει μουσείο του μαρμαρωμένου βασιλιά, τι θα τα κάνεις;;;
Ομάδα αλλάζουν μόνο οι γκόμενες, και επομένως με το να μένεις σταθερός είναι και αυτό μια επιβεβαίωση, ναι ρε είμαι άντρας!
Πως επιλεγείς ομάδα;
Και άλλο ένα σημείο που συμφωνούμε (έχω καιρό να πάω στον σύνδεσμο και αρχίζω και χαλαω)
Ομάδα επιλέγεις κυρίως :
Α) Από τον Μπαμπά
Β) Από τον Θειο (αν ο μπαμπάς δεν ασχολείται ή ακόμα χειρότερα αν είναι Βάζελος)
Γ) Από το αν έχεις μεγαλώσει σε μια από ακόλουθες περιοχές. Γκύζη, Ζωγράφου, Πειραιά, Πέραμα, Τούμπα και Νέα Σμύρνη(;;;;!!!!!!)
Δ) Το δημοτικό σχολειό και πια ομάδα είναι στα πάνω της την περίοδο που εσύ χάνεις τον χρόνο σου πλάθοντας κουλουράκια που δεν τρώγονται γιατί είναι από πλαστελίνη.
Όσον αφορά το Α) που είναι και το σύνηθες έχω να πω ότι, ειδικά στις μέρες μας, ίσως να είναι το μόνο κοινό στοιχειό που μπορεί να έχει ένας πατέρας με τον γιο του!
Παρένθεση, αν αλλάξει το κωλόπαιδο ομάδα (εξαιρείται η περίπτωση Β) τότε «προδίδει» και τον μπαμπά του!
Για ποιο λόγο όμως πρέπει με το ζόρι να διαλέξεις μια ομάδα και μάλιστα εφ όρου ζωής;
Γιατί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ομαδοποιηθούν, να ανήκουν κάπου!
Ναι το ξέρω έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια από τότε που έπεσε ο μετεωρίτης, κτλ, κτλ πλην όμως αυτή η επιθυμία παραμένει, το ίδιο και οι ανασφάλειες των ανθρώπων.
Αν δεν κουβαλούσαν οι άνθρωποι όλα αυτά τα κατάλοιπα, τότε ο Φρόιντ θα ήταν ραβίνος και θα ασελγούσε σε μικρά αγοράκια, δεν θα υπήρχαν θρησκείες (πάλι άνεργος ο Φρόιντ) και ο Γούντι Άλλεν θα ήταν λογιστής στα «Best buy» στο Μανχάταν.
Ερχόμαστε πάλι στον πρακτικό λόγο γιατί πρέπει να ανήκεις σε μια ποδοσφαιρική ομάδα.
Γιατί αλλιώς δεν έχει πλάκα!!!
Οι οπαδοί, οι σωστοί οπαδοί, πάνε διακοπές σε ένα κωλο νησο στην Ελλάδα και αν τύχει να παίζει μπάλα, τοπικό πρωτάθλημα Τριγλιά-Επαμεινώνδας το πρώτο που θα κάνουν είναι να ρωτήσουν « Με ποιον είμαστε;» και μετά θα πιάσουν θέση κοντά στο κόρνερ να κράζουν τον επόπτη για τις «σηκωμάρες» του και να λένε για τα σέξι μπούτια του τερματοφύλακα.
Αλλιώς δεν έχει πλάκα!!!
Οκ, καλές οι αναλύσεις του τύπου «η ομάδα του Αγιαξ, με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που έπαιξε …..zzzzzzzzzzzzzz» αλλά ρε φίλε μετά από μια γαμημένη μέρα στην δουλεία το μόνο που θέλω είναι να πάω στο γήπεδο ή στο καφέ, να πιω την μπύρα μου και να φωνάξω «ρε μπιν λαντεν εμφανίσου….» (Μαλάκες Αεκτζηδες δεν σέβεστε τίποτα, που να σας γαμηθεί ……….. )
Αναφέρεις την αδρεναλίνη σαν κέρδος για τον οπαδό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαφωνία μου είναι ότι αυτή υπάρχει σε κάθε παιχνίδι.
Δεν είναι μόνο ένας τελικός.
Ο οπαδός και η ομάδα θα βρίσκουν πάντα κάτι για να είναι στην τσίτα ακόμα και αν πρόκειται για το πιο αδιάφορο παιχνίδι.
«Να διατηρήσουμε το αήττητο», «τώρα θα μπει ο Χ, που δεν τον πάει ο κόουτς και θα περάσει 4, θα βάλει γκολ και θα μου πετάξει την φανέλα», «Ο μαλάκας ο πίσω θα με κάψει με το τσιγάρο»
Χαζές ψευδαισθήσεις, ικανές όμως να σου αυξήσουν την αδρεναλίνη.
Άλλοι παίρνουν πρέζα!
Η μπάλα έχει προσφέρει και ένα μεγάλο καλό στην Ελληνική κοινωνία.
Το καλό είναι ότι η πλειοψηφία του κόσμου ασχολείται με την μπάλα και σταμάτησε να ομαδοποιείται σε πολιτικά κόμματα.
Μην ξεχνάμε την «Επάρατο Δεξιά» του Αντρέα, το «Βία στην Βία» της τιμημένης Οννεδ του Μιχαλολιακου (εξάδελφος του αρχηγού) και γενικά το ατελείωτο ξύλο που έπεφτε στην δεκαετία του 80.
Φαντάζεσαι στις μέρες μας να είχαμε ξύλο για το αν ο Πάγκαλος είναι σαν βόδι επειδή τρώει σαν τέτοιο και όχι γιατί , όπως θα ισχυριζόταν ο αντίστοιχος «Πρασινοφρουρός», παχαίνει από το άγχος για να σώσει το έθνος!
Για έμενα, και πίστεψε με για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, μπάλα είναι να πάω στο γήπεδο, να δω τον κολλητό μου, να πιούμε ένα καφέ και να πούμε μαλακιές χωρίς γκόμενες («το γήπεδο είναι άβατο και όποιος φέρει γκόμενα είναι βάζελος» παλιός όρκος της παρέας) και άμα κάνει και καμιά ποδιά ο Τζιοβάνι στον Κυριάκο ακόμα καλυτέρα!
Υ.γ. Στο προηγούμενο σχόλιο μου απάντησες «Ευτυχώς που δεν έχω δικό μου μαγαζί, αλήτες παραγκιάρηδες... :p» που κατάλαβες ότι είμαι γαύρος;;;;;
Συνειδητοποιημένος Χούλιγκαν
Αγαπητέ συνειδητοποιημένε χούλιγκαν, σου εύχομαι από καρδίας να λύσεις όλα τα θέματά σου και να μπορέσεις να απολαύσεις καλλιτεχνικό πατινάζ από κοντά (χωρίς τον Κωστάλα να λέει με τρυφερή φωνή στ' αυτιά σου "Ω, έπεσε, κρίμα Γκαλίνα..."). Εναλλακτικά υπάρχει και το Μπάντμιντον, αλλά αφενός το κάναν θέατρο, αφ' ετέρου εγώ περιμένω το Γκούντμιντον. Πάντα ήμουν με τους καλούς. Εκτός κι αν οι κακοί, ήταν πραγματικά κακοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος, όσο για το ξύλο, φοβάμαι ότι προτιμώ να πέφτει για ουσιαστικούς λόγους, μεταξύ ταξικών εχθρών (3η δημοτικού εναντίον 4ης για παράδειγμα, ή Α1 εναντίον Α2 στο γυμνάσιο) παρά μεταξύ ανθρώπουν που βράζουν στο ίδιο καζάνι (λέβητας, μην ξεχνάμε τα ελληνικά μας) και δεν έχουν κάτι να χωρίσουν πέρα από ένα αυθαίρετα επιλεχθέν χρώμα ποδοσφαιρικής σημαίας.
Μόλις καταφέρεις να φας πέτσινο πέναλτι στο 95' από το Βάζελο χάνοντας πρωτάθλημα, και έχεις την ψυχραιμία να πιεις ακόμα μια γουλιά από τη μπίρα σου χαμογελαστός, τότε..., α τότε! Τότε θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.